Ferðasagan mín.

1974. Fastur í aur á vegi. Reynir veifar  -  Reynir, Sólrún, Konni 1974.

Á Skeiðarárbrú 1974.  Bílinn fastur í sandi við Hjörleifshöfða 1974. Þrjár konur ýta. 

Doddi að elda - Hústjald Kæju og Dodda í Munaðarnesi.

---

 Öll eigum við til ferðasögu sem segir frá ferðum okkar og fríum okkar. 

Í eina tíð voru utanlandsferðir frekar fátíðar hjá íslendingum og lítið um að væru farnar.  Þjóðin lagði þó oft í ferðalag og braut upp starfsárið í sumarfríi sínu. 

Öllu sem til þurfti var komið fyrir í skottinu og útsjónarsamur raðari heimilisins fengin til að koma dótinu fyrir. 

Undir skottloki bifreiða gaf að líta prímusa, gasljós, svefnpoka, dýnur, bæði svamp- og uppblásnar dýnur, eldunaráhöld og hnífapör, stóla og borð.  Og auðvitað tjaldbúnaðinn. 

Væri myndavél tiltæk fór hún með.  Og 8 mm kvikmyndavél, eftir að hún kemur til sögunnar.  Hlaðin toppgrind var algeng á þaki ferðabifreiða. 

Ferð hófst og ekið í rykmekki á holóttum vegum og áhöld um hvort gerlegt sé að hafa rifu á bílglugga.  Oft var tjaldað og áð í nokkra daga á sama stað. 

Að koma við á matsölustað til að borða var ekki algengt.  Þóttu íslenskir matsölustaðir dýrir og áhöld um gæði matarins.  Sjaldnast var eldað ofan í hvern matargest á meðan hann beið.  Ferðin samt var skemmtileg.

2 september 2022. 

Kveðja.

Konráð Rúnar Friðfinnsson.