Að skrá ævi sína er í dag gert með margvíslegum hætti og bæst nokkuð við leiðirnar sem menn höfðu sem vildu gera ævi sinni önnur skil en einvörðungu með „Mann á mann aðferðinni.“-

 

Slík frásaga, heiðarleg og sögð af drengskaparfólki, er sönn en deyr samt út með manninum og fljótlega eftir að viðkomandi hverfur yfir móðuna miklu.  Margt fellur með kynslóð sem hofin er.

 

Maður sem í annan stað skráir eigin sögu er með í varðveita, til framtíðar litið. Og í ljós kemur að líf tímabilanna eru á sinn hátt merkileg og allrar athygli verðar.  Að ætla að sagan varðveitist gegnum mest munnmæli er ekki hyggileg tilgáta. 

 

Í dag má hljóðrita eigin ævisögu, myndrita hana og einnig notast við gömlu aðferðirðina rita hana og gefa út í bókarformi, sem ennþá er þetta klassíska útgáfuform. 

Grúi ævisagna eru gefnar út sem öðrum þræði fjalla um sögu einstaklings.  Þær lýsa einnig aðstæðum sem þjóð mannsins lifði við.  Þjóð sem um ekkert slíkt vill vita telst nú ekki neitt sérlega merkileg þjóð og verið afskaplega illa afvegaleidd.  Hve mörg valdakerfi hafa ekki viljað endurrita eigin sögu án þess að fyrst spyrja sig hvernig svoleiðis sé gert og gerlegt. Það sem gerðist nefnilega skeði.