Fjarðarkaup í Hafnarfirði hefur verið Firðinum í 50 ár.

Verslunin er sem fyrr góð verslun og frá upphafi selt góða vöru og oft á ágætis verðum en samt yfirleitt ekki verið með lægstu verðin en gæði öll á sínum stað.

Man að þegar maður var með Vídeóupptökuvél sína uppi við af gerðinni Sony notði vélin mynd kassettur, var fyrir tíma stafrænna upptaka, voru þær alltaf lang ódýrastar í Fjarðarkaupum og kom maður því þangað inn fyrir dyr og keypti sér svona kassettur og vanalega þrjár saman í pakka. Hver svona spóla tók klukkutíma af myndefni í upptöku að spóluvélvídeóvél var nokkuð frek á spólur.  Umhverfið þarna er mikið breytt frá þessum tíma en samt bylting frá fyrstu spólunum, 8mm filmunum, sem þurfti að senda til Danmerkur til framköllunar og tók viku tíma að fá senda til sín.  En samt ekki lengri tíma.  Danirnir voru svakalega vel skipulagðir að þessu leyti og stóðu eins og klukkan sjálf við sitt.  

Stundum kom fyrir að ein spóla í þriggja pakka pakkningunni væri skemmd, sem kom ekki að sök því minnsta mál var koma við í Fjarðarkaupum og fá nýja spólu fyrir skemmdu spóluna.  Allir starfsmenn voru ævinlega með bros á vör sem ég vona að gildi ennþá í þessari hreint prýðis verslun þarna í Hafnarfirði, sem skartar fimmtugsafmæli um þessar mundir.  Sumt þarf að gæta.  

Þjónusutlund verslunarmanna almennt hefur á umliðnum árum beðið talsverðan hnekki sem ég vona að teygi sig ekki inn í raðir ágætt Fjarðarkaup.  Þykir mér enda vænt um þá verslun, ásamt mörgum öðrum hafnfirðingum.   Hér er eitthvað sem verslunarmenn, hver fyrir sig, ættu að standa vörð um.  Ennþá er kúnninn verslunarinnar besti vinur.  Ekki satt?  

Er það kannski einnig breytt. 

Dekur við sjálfan sig er hugtak sem var að mestu óþekkt orð í máli íslendinga en kemur svo fram.  Ásamt útskíringum um hvað við sé átt.  Af þessu má ráða að fólk almennt einhendi sér í þjónustu við aðra og skilji sjálfan sig eftir.  En er það svo?  Ætli á þessu sé ekki allur gangur. Sumt fólk talar um að engin líti við hjá sér og sé dyra knúið hjá því er hurð ekki lokið upp.   Stundum er bara kvartað.  Sumt fólk þó nýtur sannlega engra þjónustu frá öðrum og engin spyr hvernig því líði né hafi það.  Á ekki einvörðungu við um aldraða.  Trúið þessu.  En nóg um það.  

Ýting annarra um að þú verðir að fara af stað og vera innanum annað fólk og gera og græja með því er ágætt.  En hvað með það sé verkið ekki á áhugasviði einstaklingsins.  Hefur það mögulega eitthvert vægi þó einhverri annarri manneskju sé ósköp umhugað um að sjá karlkvölina þar vegna þess einkum að hafa sjálf/ur rosalega gaman af þessu, sem engin efast um.  Auðvitað besta mál að hafa sjálfur skemmtun af en sannleikurinn, vill stundum gleymast, að engar tvær manneskjur eru eins og að hver tekur eigin sjálfstæðar ákvarðanir og með þeim hætti skipað af sjálfum Guði:  

“Ha, á nú að blanda Guði í þetta?”- segja menn og líta út fyrir að vera smávegis ósáttir og ekki einu sinni sunnudagur.  Sumir vita að Guð er á sunnudögum.  Fátt er eðlilegra en að blanda Guði inn í svona tal.  Hann er höfundur manneskju og skapari manneskju og gerði að eigin vild og gaf sjálfstæðan vilja og sjálfstæða hugsun og hverri sín eigin æviskref.  Mikið skipulag.

Einnig þetta atriði vill gleymast að maður er ekki líkur neinni skepnu sem við vitum að gengur samkvæmt eðli sínu og lifir og hrærist á ákveðnu svæði, sumar tegundir færa sig á milli svæða, samanber farfuglar og sumir fiskistofnar, til alltaf sömu staða en aldrei “Tene,” sem sína eigin skyndihugdettu heldur til staða sem rétt lífsskilyrði eru og þar sem hún fæddist og drepst og fæstar sökum ellis heldur af öðrum skepnum sem veiða þær og éta.  Þetta gerir hin villta náttúra sem engin maður stjórnar vegna þess að Guð bjó svo um hnúta og setur þetta í skepnurnar.   

Þarna megin þilsins er ekki maðurinn heldur hinum megin þar sem skipulagið er.  Það reyndar umbreytist í hreinan glundroða vegan fráhvarfs mannsins við vilja Guðs er hann hvarf yfir til syndarinnar (Oj bara.  Ekki fara hér að minnast neitt á synd) sem frá upphafi beygði allt, skældi og skekkti að til verða orð og hugsuna á borð við:  “Hvernig væri að fara nú að dekra smávegis við sig sjálfan.”-  Eins og fólk aðhafist ekkert slíkt, nema fyrst að vera minnt á.

Sjálfur veit ég ekkert hvað menn eru þarna að tala sem tala um að dekra nú svolítið við sig sjálfan sem að sjá oftast nær merkir dýrðleg matarveisla með öðru góðu fólki á veitingastað.  Sjálfur hef ég alla mína ævi dekrað við mitt eigið rassgat og aldrei, sjaldnast, borið neitt af mínu undir nokkra manneskju í kring.  Er þetta eitthvað annað en að hafa dekrað við eigið rassgat?  Og hvað svo sem er dekur?  Veit það satt að segja ekki og bara að hafa einskis spurt og fengið mér margt sem hugurinn girntist og gert án afskipta nokkrar manneskju.

Mann eftir því, skeði fyrir mörgum árum (hvarf aftur fáeinum vikum síðar) að ég eitt sinn rumskaði upp af værum blundi og sagði við mig sjálfan að allt sem ég hafi gert hafi ég aldrei lagt undir aðra manneskju til að fá álit hennar og eða hvað hún sjálf vildi að prýddi hvort sem er sjónvarpsborð eða hvað þetta allt heitir sem við veltum vöngum yfir og langar að eignast.  Fyrir mér gæti svona lagað verið smávegis dekur við sjálfið því sannast sagna líkar mér vel og vill fá að deila sumu með öðrum en ekki taka einn allar ákvarðanir, eins og hefur verið hlutskipti mitt.  Af auðvitað eigin vali sem ég svo sem harma ekkert en tala með þessum hætti núna vegna þess að eitt sinn vaknaði með mér annarskonar hugsun um mikilvægi þess að fá deilt sínu með annarri manneskju.  Á auðvitað við eiginkonu sem væri þá hinn helmingur manns.  Það var svona sem Guð skapaði mann og síðar konu ætluðum manninum og Jesús staðfestir í orðunum um að þau tvö verði einn maður.  Merkileg hugsun.  Þetta skyndilega vaknaði upp með mér líklega austur í Neskaupstað og gæti hafa verið 1996, er enn ég bjó þar og starfaði. 

Annað veifið tala menn í landinu sig upp í hita vegna fólks af annarri trú en á Íslandi ríkir, kristinni trú, sem margur landinn reyndar er of oft upptekin sjálfur við að koma í gegn og jafnvel smána með gerðum sínum, orðum og verkum.  Stundum væri betra að líta sér ögn nær.  

Rætt er um málið sem sérstakan vanda.  En er vandi á ferð?  Ekki af fólkinu og ég segi nei.  

Sjálfur hef ég undanfarin ár búið með allskonar fólki af hinum ýmsu trúarbrögðum á stöðunum sem ég hef leigt á og með annan átrúnað en ég sjálfur aðhyllist og gengst við í lífinu og samgangur þannig séð oft verið náin og talsverður. Vegna fyrst og fremst aðstæðna.  Þrátt fyrir þessa stöðu hefur aldrei, ekki í eitt skipti, verið að mér stungið einhver boðskapur um trú þessa fólks né ég gert af minni háflu.   Ekkert svona er bannað og ég sjálfur alveg maður til hafna öllu slíku tali.  Sem ég að sjálfsögðu mun gera en aldrei neitt reynt á þetta né ég rekið mig á einhvern sérstakan vanda tengdum tilteknum trúarbrögðum.  Það sem ég sé er venjulegt fólk.  Sumt er skemmtilegt og annað hrútleiðinlegt.  Eins og kannski þú?

Trú fólks er trú fólks og ekki orð um það meira.   Öfgahópar eru hvarvetna til og nægir okkur alveg okkar eigin öfgahópar til að kljást við.  Allt þetta fólk sem kemur er í mínum augum bara venjulegt fólk sem flest fer eftir reglum húsnæðis og sveigir smá með fleirum inni en gert er ráð fyrir og má alveg tala um vanda þar.  En hver vill ekki búa í friði né vera manneskja sem veldur ófriði?   Í grunninn er fólk friðsamt.  Það vill vel en glímir við sínar eigin aðstæður.   Eru einhver ný sannindi sögð hér?  Fólk, obbi fólks, er ekki, aldrei, neinn sérstakur vandi heldur meira afstaða einstaklinga til einna og annarra mála.  Þar býr bullið.  Og stundum því miður einnig lífernið, sem hver og einn velur að lifa.  Og þar þarf ekki sérstakan þjóðflokk til sem aðhyllist þessi og eða hin trúarbrögð.  Er eitthvað hér sem erfitt er að skilja?  

Haldi fólk reglur, til að mynda húsnæðis, er málið án nokkurs vanda af neinar manneskju hálfu.  Brjóti fólk reglur gildir sama um það og mig, sem braut af mér, segjum það, að brottrekstur eða áminning er möguleg.  Hvar er þá vandinn gangi jafnt yfir alla?  

Hvað varða mig um trú annarra manna og kvenna?  Sjálfur held ég mig við kristna trú og læt mér hana nægja.  Henni mun ég áfram fylgja og boða öðru fólki eftir föngum án nokkurra þröngvunnar af neinu tægi né kæri mig um að annað fólk beiti mig.  Þetta er réttur manneskju.  Enda tilgangslaust og hrein tímaeyðsla að reyna neitt nema þessa aðferð.  

Það sem ég sé og hef kynnst gegnum þessi trúarbrögð er venjulegt fólk að reyna að lifa venjulegu lífi, rétt eins og ég og þú.  Sé engan mun né hef gert.  Og vilji menn rétta fram hönd og kynnast betur náunganum að hvað er rangt við þetta?  Er það bara ekki stórkostlegt?  Tökum ósmeyk í fram rétta höndina og byggjum brú yfir til fólks sem sjálf viljum án þess fyrirfram að vilja kynnast átrúnaði fólksins.  Enda sitt hvort málið.   Lærum að friðmælast við fólk og að afhenda okkur sjálfum góðan lykill.  Já!  Virðum allt fólk.  Líka kristið fólk sem einlæglega trúir á upprisinn Jesús Krist og heldur utan um sína trú og þeir sem til þekkja taka undir og sjá í verkum einstaklings.  Sýnið mér ranglætið af að vilja friðmælast við aðra manneskju?    

Gleymum ekki að fólk er fólk og hvorki merkilegra né ómerkilegra öðru fólki.  Er ekki skúrkurinn sá ein/n sem talar gegn og gerir á espandi máta og oftast af hreinni vanþekkingu og í algerum ofstoppa um eitt og annað málefnið?  Er hann ekki vandinn sem þyrfti að troða upp í?  

Rétt er það að núna er allskonar hjá okkur að losna á límingum.  Ekki vegna annars konar átrúnaðar fólks heldur af völdum okkar sjálfra, þjóðarinnar, sem stendur ekki varðberg sitt og snýr æ meira baki í trú á Krist.  Allt slíkt opnar á hvers kyns skemmdar starfsemi.  Og hvað eru þessir nýu órar um kínlífðifsfræðslu í grunnskólanum annað en bein skemmdarstarfsemi?  Allt sómakært fólk mun rísa gegn þessu af því einu að óa við slíkri reginn villu.  Því villa er þetta. 

Velti stundum fyrir mér hvort þessi mygla sem ítrekað kemur fram í húsum í dag sé ekki svolítill farsi?  Hver er skýringin á þessari myglu sem menn hafa verið að veikjast af en maður heyrði aldrei nokkur tíman um hér á árum áður en birtist svo einn daginn að sjá eins og þruma úr heiðskíru lofti og menn fara að horfa á heilmikil vandræði kringum mygluna og hverju húsinu eftir öðru sem mygla greinist í rýmt á eftir lokað sem engin má fara um í.  Og ekki heldur fuglinn fljúgandi, þá hann vilji.   Fólk sem að kemur er allt klætt varnarbúning líkum þeim sem eru svo algengir í Covíd- faraldurinn sem gekk samtímis yfir í löndum heims og stöðvaði mest alla hringrás venjulegs lífs fólks svo mánuðum skipti.  Mygla er engin nýjung í mannheimum en svo að sjá, samkvæmt umtali, að hafi stökkbreyst svo að til hreinna vandræða horfi og sé í dag banvænn…Já eitthvað.  

Hvað segja vísindin og sérfræðingar um áhrif myglu á fólk og hvers vegna myglan af umræðunni að ráða, sé svona miklu heiftúðugur núna en áður.

Í þessu landi hafa hús verið byggð lengur en elstu menn muna þó maður minnist ekki snefils umræðu um myglu í húsum sem tengd var við veikindi fólks.  Svo skyndilega breyttist þetta og vart þverfótað fyrir staðhæfingum og fullyrðingum um myglu sem lagði einn og annan í rúmið og allt bara rýmt og lokað og læst eins og einhver stór vá hafi hvolfst yfir fyrirvaralaust og þeir sem komust út í ferska loftið fyrir utan myglaða bygginguna fegnir, liggur manni við að segja, að sleppa lifandi og allt án neinna góðra útskýringa, að manni finnst.  Næsta verk í svona atvikum er að læsa og innsigla bygginguna og ganga svo frá að hvorki manneksja né mús fari þar um fyrr en heimilað sé og lagfæringar verið gerðar og búið að sprauta vágestinn út með öflugum háþrystitækjum og skipta út plötum, bitum, burðarstoðum- og sperrum fyrir nýtt.  Með auðvitað ærnum kostnaði.  

Allt þetta mál finnst manni svolítið farsakennt og verkið hafa yfir sér yfirskin taugaveiklunar og svolitlar hræðslu og meiri en nokkur ástæða er til.  Tel ég vera. 

Horfi maður yfir líf manna og kvenna blasir við eitt atriði eftirtektarverðar öðru sem er þessi uppgjfaartakktur og uppgjafartónn sem sjá má og heyra og einhvern veginn allan kraft úr fólki sem allt horfir framan í eitthvað sem segir við það:  “Nú er allt búið.”-  Jafnvel stór hópur fólks kemst á slíka skoðun.  Auðvitað af sínum erfiðu kringumstæðum sem alltaf annað veifið blossa upp í lífi fólks og grípa niður hvar sem þær sjálfar vilja.  Alltaf skal samt koma upp svipaður þanki sem er þanki vonleysis sem einhvern veginn fær rými og að halda sér glaðvakandi þar þegar einhverskonar hörmungar blasa við á tíma áfalla, segjum af náttúrunnar völdum.  Hvernig þessi hrygðarmynd uppgjöf þá límir sig við fólk og gefur því sem sína fyrstu hugsun að nú sé besta leiðin að láta bara hendur fallast og bíða eftir utanaðkomandi hjálp í stað þess að reyna í það minnsta að koma ár sinni betur fyrir um borð og sjálfum sér og sínum aukið rými þrátt fyrir erfiðar, meira, vonlausar aðstæður.  Þær reyndar eru aldrei alveg vonlausar og er þarna sem mikilfengleg vonin getur birst.  Framtak fólks bíður hnekki og það sem enn heldur í sitt skotmark.

Munum að allt er vinnandi vegur.  Og fólk náði að hífa upp í sér dug sem er ótrúlega kraftmikið afl sem býr í hverri manneskju en hennar að vekja með sér og á eftir virkja í sér og hver manneskja gerir sem bregst rétt við kringumstæðum.  Verum þetta fólk í erfiðleikum og gerum kringumstæðurnar að öðrum kosti en tómri uppgjöf.  Alltaf er til leið út úr öllum aðstæðum sem hvolfast yfir.  Akkúrat þar mætir uppgjöf fólki og ýtir út allri sjálfsbjargarviðleytni, sem engin ætti að leyfa sjálfum sér.  Maður ræður nú ekki við allt”- er sagt.  Þetta er rétt.  Öllu má breyta til betri vegar og hverju sem er.  Svona talar vonin í fólki.  Oftast er málið spurning um afstöðu.

Leyfum við vonleysinu að koma getur stundin runnið upp að Dauðinn mæti og segi: “Deyðu” en lífið: “Lifðu”- þegar að sjá ekkert lífsmark er með neinu og er nákvæmlega það sem blasir við hvert sem litið er í erfiðustu kringumstæðum og grunnurinn að öllum þessum straumi fólks til landanna.  Í baklandi fólks er tóm uppgjöf og fólk sem fyrir löngu er hætt og eyja nokkra von um breytingu og sér ekki nokkurn skapaðan hlut handan hornsins.  Samt vill von hreyðra um sig þar og tala út sömu orð.  Sem eru:   “Vertu með í byggja þetta allt upp aftur”- sem í mörgum tilvikum það vill en er samt blaut tuska í andlit fólks.  Af vitaskuld eigin uppgjafar hugsun.  

Trúið að allt þetta í fólki veður fram á hraða ljóssins og gerir sem aldrei fyrr og undirstrikar sannleikan um mikilvægi þess að geta barist, eins og líf vort krefst.  Ekki verið tala um hnúa né hnefa heldur í réttlæti sem æ færri vita hvað sé.  Og segir ekki Jesús:  “Slíðra sverðið?”-  

Hve oft hefur maður ekki séð kraftmikið fólk sem með árunum var dapurt og bráð hreinnar depurðar og er raunverulega uppgefið fólk með þeim afleiðingum að manneskjan er þér sem ókunnug sem þú eiginlega þekkir ekki lengur sem sömu.  Hvað olli og hvað annað en líf sem fer ekki vel með fólk og það sjálft hætt að berjast trúarinnar góðu baráttu.  Eins og Biblían hvetur til og hvatningin komin beint úr munni lifandi Guðs.  Orðið talar um að berjast.  Og hvað er það annað en trúarinnar góð barátta er enhver niðurlút manneskja snýr frá volæði og fyllir sig Guðlegum krafti?  Að ekki sé talað um erfiðustu aðstæðurnar sem um leið reynir fólk.

Sjáum við ekki mikilvægi þess að geta barist?   Kraftleysi manns kemur í veg fyrir allt svona og sest niður með henni og bíður hjálpar annarra manneskja.  Heimurinn er fullur af vonleysi sem orðið reiðir sig á hjálparsamtök sem fara víða um heim og hjálpa.  Auðvitað Guðsblessun án þessa samt að fría manneskju frá að hafast sjálf að sem betrumbætir eigin kringumstæður.  Já, í sínu núi.   Nákvæmlega þessa hugsun skortir marga í dag.  Og þeir sitja og bíða eftir hjálpandi og framréttri hendi annarra manneskja sem reisi fólkið á fætur.  En fólk veit ekki að allt svona er besta fóður hreinnar uppgjafar.  Fólk sem heldur í kraft sinn kemst fyrr á legg.  Reiðin er verst.

Alltaf má halda í von og uppi vissum krafti sem játar sig ekki sigraðan og sýnir með ákvörðun sinni að hafa haft á réttu að standa og vera manneskja tilbúin í bardaga.  Um sumt erum við ekki spurð.  Þarna birtist kraftur og dugur sem sker úr um betri afkomu fólks eða hreina vesöld. 

Ekki veit ég hvenær Biblíukennslan varð ein kennslugreinin sem Grunnskólum landsins er gert að kenna bæði börnum og unglingum en reikna með að hún hafi verið höfð inni í fyrstu stundaskrá sem samin var í þessu landi eftir að Ríkið tók alla kennslu yfir til sín í lok nítjándu aldar eða í byrjun tuttugustu aldar.  Eitthvað á þessu bili.  Ekki nú lengra síðan að lög sem taka utan um læsi, skrift og reikning íslenskra krakka og unglinga öðlast gildi.  Nokkrum áratugum eftir flotta lagasetninguna koma fram önnur lög, ekki alveg eins flott og fín, sem afnema góðu og gagnlegu Biblífræðsluna í grunnskólanum og setja fram graut sem engin heil manneskja fyllilega skilur en mörg hver samt ver.  Kennsluefnið fékk nafnið Trúarbragðafræði.  

Sem sagt!  Grunnskólalög eru sett í landinu og samþykkt inn á háu Alþingi íslendinga um að hver sem ekki gekk sinn skólaveg frá 7 ára til 14 ára aldurs er samkvæmt strangasta skilningi íslenskra laga orðin brotlegur við lög.  Skirrist foreldrar við að senda börn sín í skóla verða þeir þetta brotlega fólk.  Foreldrar bera ábyrgð á börnum sínum fyrstu árin.  Ekki satt?  

Sjá má að lagasetningin af þessum toga fær breytt landslaginu heilan helling fyrir fólk.  Eftir gildistöku laga á fólk, foreldrar, á hættu að yfirvaldið kássist upp á það.  Og hver sækist eftir slíku?  Engin.   Lögbrot fyrir fólk, hvern sem er, eru alltaf alvarlegasta mál.  Nái þau bara fram að ganga.  Fyrir lögbrot er heimilt að draga fólk fyrir dómara. Svona virka gildandi landslög.  Miðast fullorðinsárin á þessum tíma ekki við 16 ára aldur og urðu menn þá ekki lögráða?  Minnir að svo sé.   

Taki menn í dag aftur upp þann sið að setja fram Biblíukennslur inn í Grunnskólana er í strangasta skilningi um lögbrot að ræða.  Að hætta Biblíufræðslu verður ekki nema fyrst að breyta lagasetningu og eða búa til reglugerð, náms dagskrá styðst sumpart við lög, sem fjallar um á hvaða veg nám skuli fara.  Að gerbylta stundaskrá skóla er ekki gert nema lög grunnskóla styðji hana.  Til fjarlægja sumt þarf fyrst nýja lagasetningu eða nýja reglugerð sem engin nema Alþingi íslending afgreiðir frá sér.  Að undangenginni umræðu.   Slíkar breytingar er engin fingursmellur einnar eða tveggja manneskja.

Að fjarlægja Biblíukennslur úr grunnskólanum er ákvörðun síns tíma sem tekin er af yfirlögðu ráði kannski margra einstaklinga sem sjá ekki lengur nokkurn tilgangi í slíkri kennslu en einhverjir þingmenn dagsins hafa blessunarlega áttað sig á mikilvæginu vegna þess að horfa upp á sífellt meira rugl í kringum kennslu grunnskólanna og engin takmörk fyrir hugdettum fólks um hvaða þar skuli kennt, sagt og prófað í.  Reyndar hefur þetta ekki ennþá gengið svo langt að kynlífsfræði teygi sig til fósturs í móðurkviði en ýjað að því að barnaheimilin taki upp slíka kennslu hjá sér.  Barnaheimilin geyma sem vitað er óvita og allir vita að óvitinn muni alltaf verða á meðal okkar og að sumt skuli haft í friði.  Eitt sinn vorum við þessir óvitar.  Er fólk í sannleika búið að gleyma hvernig lífið virkar og samsamar sér?  Trúi því reyndar ekki en segi með þessum hætti vegna geggjunarinnar sem viðgengst í ýmsu tali fólks.  “Til bóta”- eða hitt þá heldur.  Á meðan foreldrar vinna hafa þau börn sín á dagheimilum.  Öll vorum við eitt sinn óvitar en kannski ekki öll á dagheimili.  Svo snemma vilja menn byrja vinnuna við að byrgja brunninn að þeir láta sér detta í hug aðra eins hauga þvælu.  Það sem verra er að til er fólk sem tekur undir þessa endemis dellu.  Sómakærri manneskju rekur í rogastans.   Enda hreinn Sadismi á ferð væri svo langt gengið.  Að sjá talar þetta fólk í alvöru.  En hvað ætlar það að laga?

Auðvitað vekur athygli er sex háttvirtir alþingismenn stíga fram fyrir skjöldu og benda á gagnsemi Biblíufræðslu í grunnskólum.  Aldrei er of seint að endurvekja hana.  Að svo margir hæstvirtir alþingismenn veki athygli á málinu er talsvert öfluggri leið en þegar einstaka alþingismaður talar í þessa veru.  Rödd eins er hjákátleg og þagnar fljótt en raddir sex öflugar.  Með slíkum mönnum skal staðið og þeir studdir eftir föngum.  Sem ég alltént mun gera og einnig margir minna kristnu bræðra og systra.  Styrkur er í að fólkið skuli tilheyra sitt hvorum stjórnmálaflokki.  Einnig mun koma í ljós er fram sækir að Drottinn er ekki dottinn af baki.

Sannleikur er orð sem flestum hugnast nú ágætlega.  Sumir hreint elska sannleikan en geta þó heykst undan honum sé hann talaður beint til þeirra með tæpitungulausum orðum.  Sannleikurinn réttir af eitt og annað sem andhverfa sannleikans lygin hefur beyglað, sveigt til og skælt svo að hugtakið sannleikur er verulega mikið á reiki í mannheimum og menn hugsi um hvað sé sannleikur og af hverju einhvern sannleika þurfi til svo líf manneskju rétti sig af til baka og verði líf sem hægt er að byggja betur utan um, hlúa betur að og auka manneskju gleði sem býr í okkur öllum en er furðu oft hulin af kringumstæðum og aðstæðum fólks og haldið niðri með lygi, sem er út um allt og bara til eins verks.  Skekkja allt og beygja hvar sem hún kemst að.  

Hvað sem hver segir eru það þessi tvö öfl í heiminum sem ráða hér og ríkja og ganga um á meðal okkar og við fáum daglega val um hvoru við viljum fylgja.  Maður er sjálfs síns herra.  Ljóst er að á sannleikan er talsvert mikið hallað sem segir og staðfestir að lygin fari mikinn og vaxi fiskur um hrygg og meira en gott geti talist.  Skoðum Orð um sannleikann í ritningunni:

“1 Pétursbréf. 22-25.   Með því að hlýða sannleikanum hafið þið hreinsað ykkur og getið því borið hræsnislausa elsku hvert til annars. Haldið því áfram að elska hvert annað af heilu[ hjarta.  Þið eruð endurfædd, ekki af forgengilegu sæði heldur óforgengilegu, fyrir orð Guðs sem lifir og varir.  Því að:  Allir menn eru sem gras og öll vegsemd þeirra sem blóm á grasi, grasið skrælnar og blómið fellur. En orð Drottins varir að eilífu.”- 

Samkvæmt Orðum Nýja testamentisins sem lesa má í fyrra Pétursbréfi býr í sannleikanum hreinsandi afl sem fæðir af sér frið.  Þetta má útskíra betur með þeim orðum að allt sem þú veist og þekkir veldur að þú leitar ekki sannleikans í þessu máli.  Þú veist hann.  Vissan og rétt þekking lokar á alla frekari leit.  Það er að segja, eftir að menn eru komnir með hreinan sannleika upp í hendurnar:  “Hvað er sannleikur”- spyr Pílatus Jesús eftir handtöku frelsarans í Getsemane-garðinum og krossfestingin framundan hjá honum.  Dæmigerð spurning vegvilltra.

Þarna kemur vel fram hvernig þessi lygi er og hvernig henni tekst svo að rugla menn að þeir hætta orðið að vera alveg vissir um hvað snúi fram og hvað aftur.  Öllu svona ýtir sannleikurinn út í hafsauga.  Satt og rétt birtist með öllum sínum feginleika sem sannleikurinn ber og réttir fólki upp í hendurnar.  Nú veit það sjálft hví gott sé að leita sannleikans, sem máski Pílatus í grunninn gerði en er orðinn svolítið ruglaður og þreyttur af allri sinni leit og að finna enga vissu um hvað sé rétt og rangt.  Þetta er heimurinn í dag.  Hann er þarna með enga fullvissu og ruglast því af að eiga hana ekki til og sogast áfram af kenningu, hálfkveðnu vísunni og beinni lygi, vegviltur og í sífellt fleiri málum vegna alls sem fullyrt er og staðhæft að styðjist sannleika þegar hið rétta er að menn séu hættir að leita sannleikans og orðnir öruggir um að leysa mál án hans.  Eftir stendur grimmileg óvissa um svo ótal margt og áfram spurt:  “Hvað er sannleikur?”-

Versta er að fjöldi manneskja hefur gefist upp á leitinni að réttu og sönnu þó hann sé harla nærri öllu fólki og búi í trú manns á Jesús.  Biblían geymir Heilagt Orð Guðs.  Og þetta er satt.

Sjáum við ekki hér hvað þarf að gera að er að auka vægi sannleikans í umhverfinu til að hann hafi skíran valkost um að rétta af verk manna og fjarlægja eina og aðra óþarfa beygju til hægri og vinstri vegna þess að á einum og öðrum tíma veraldarsögunnar komust menn að raun um að svona væri þetta betra en framtíðin, að betur athuguðu máli, hafnar og breytir vegalngingunni til upphfalegs vegar og gerir aftur öruggan.  Allt vegna þess að til sannleikans er ekki leitað og eigið hyggjuvit látið ráða allri för og það að lokum látið taka allar ákvarðanir um allt verkferlið.  Sjáið ekki að af þessum völdum verða til raðir mistaka hér og hvar í heiminum sem fólk dagsins er að stynja undan, er óttaslegið af og með enga lausn í farteksinu en skilur samt ekki hví svona sé komið að er vegna þess að þessum hreinsandi sannleika var aldrei hleypt inn.  Og hvað segir sannleikurinn?  Engin veit hvað morgundagurinn ber í skauti sínu.  Verður sannleikurinn meiri og er þetta í grunninn ekki harla óflókið?   Trú á Jesús er eina leiðin fyrir sannleikan að starfa á.

Til að vitað hvernig göngunni með Jesús háttar til er eitt nauðsýnlegt.  Við verðum sjálf, eitt og sérhvert, að vera vel að okkur í Orði Guðs.  Aðra leið en leið Orðsins stendur engum af okkur til boða.  Trú er mikilvægt að taka föstum tökum og byrja verkið strax.  Þess vegna bíðum við stundarkorn með að hefjast handa um boðunina þangað til við að minnsta eigum til einhvern alvöru grunn Orðs Guðs.  Með vel skiljanlegum rökum má staðhæfa þetta.  Fyrstu kynni af Jesús setur mann á stað þar sem maður svífur um á skýi og fær strax löngun til að boða öðru fólki fagnaðrerindið, til að einnig það eignist mikilvæga gjöfina með manni.  Um alla þessa gríðarmiklu illsku Satan er nýliða ókunnugt en mun strax mæta og illskan skella á honum af fullum þunga strax við fyrstu útidyr boðunarinnar.  Við sjáum fljótt á hvað illskan horfir og hvað hún reynir að hindra að berist fólki.  Að stöðva boðun Orðs Guðs er fyrir henni sinn áfangasigur.  

Í krafti Orðsins, í hjarta trúaðrar manneskja, hefur hún burði til að boða og segja fólk frá Jesús.  Læri hún rétt um Orðið og gefi verkinu nægan byrjunartíma mun Orðið rótfestast í trúuðu og göfugu hjarta og styrkja einstakling.  Og viðkomand manneskja verður þessi öfluga manneskja sem hún máski veitir athygli í öðrum og bæði ég og þú getum orðið en þurfum til verksins sömu aðferð og þessi tiltekni einstaklingur þá notar.  Og höldum uppbyggingunni áfram á hverjum degi.  Með þessum hætti verður fólk öflugt Guðsfólk.  Orðið er allt í öllu fyrir trúaðan einstakling.  Orðið er lifandi Guð:

“Jakobsbréf. 2. 1-4.   Bræður mínir og systur,[ þið sem trúið á Jesú Krist, dýrðardrottin okkar, farið ekki í manngreinarálit. 2 Nú kemur maður inn í samkundu ykkar með gullhring á hendi og í skartlegum klæðum og jafnframt kemur inn fátækur maður í óhreinum fötum. 3 Ef öll athygli ykkar beinist að þeim sem skartklæðin ber og þið segið: „Settu þig hérna í gott sæti!“ en segið við fátæka manninn: „Stattu þarna eða settu þig á gólfið við fótskör mína,“ 4 hafið þið þá ekki mismunað mönnum og orðið dómarar með illum hvötum?”- Gerum ekki lítið úr þessum Orðum því fræg og virt manneskja sem skyndilega birtist í kirkju salnum okkar mun líklega hafa meiri áhrif á flest okkar en okkar líklega grunar.  Samt er frægur og virtur bara manneskja á sama stað og ég og þú og sannar að svo sé með nærveru sinni að þarfnast leiðsagnar Jesús.  Rétt eins og annað fólk.  Gerum alltént ekki lítið úr svona tali.

Hraður undirbúningur trúarinnar er mikilvægur og fæst einvörðungu með því að vaxa hratt í Orðinu.  Orðin að ofan eru sett fram til að hjálpa okkur við að deyja öllum hégómlegum hugsunum og um leið hvatning til að æfa okkur í að líta á hvert annað sem fyrst og fremst jafningja.  Og þetta erum við í augum Drottins.  

Þarna þarf reynsla trúarinnar og koma sterk inn og vera virk í söfnuðinum.  Trúarleg reynsla einstaklings er gríðarleg afl.  Það er fært um að sannfæra nýliða um ótal atriði sem hann hvort eð er mun reyna sjálfur og gera beint af sinn trúargöngu.  Reynslan er búin að mæta öllu þessu og gerði í upphfi sinnar trúarlegu vegferðar með Kristi og Kristur leyfir að gerist.  Bæði til að nýbyrjaður átti sig á aðstæðum og reynslan stígi fram og segi þá sína reynslu í formi kennslu.  Segir ekki Orðið sjálft að maður brýni mann?  Það sem reynslan í Guði er að segja er þetta: 

“Ég og Kristur saman í trúboðs verkinu og daglega verkinu er allt heila málið.”  Nýliði sem enn er blautur á bak við eyrun veit eðlilega ekki þetta og leggur af svona tali við eyrun.  Sjálfum sér til aðstoðar og hjálpar.  Allt samverkandi til að menn byggist hraðar upp í trú sinni á Jesús.   

Eigin trú fyrst og fremst ver okkur gegn yfirgangi og ágangi allrar illsku.  Ekkert annað.  

Trú sem gerir að vana sínum að yfirgefa samfélagið til að finna sér annað mun oft færa sig á milli og oft vera á hreyfingu uns hann/ hún fattar að sé ekki leiðin og að fólkið verði að setjast á eigið flóttadýr og fara að byggja upp í sér þrautseigju.  Svona ber reynslu trúar að tala við alla trúaða.  Með þeim hætti líka erum við að hjálpa hvoru öðru.  Reynsla hefur margt að kenna.

Við elskum erlenda ferðamanninn í dag og virðum vitaskuld.  Samt er það svo að Erlendur- ferðamaður kemur hingað á okkar forsendum og lýtur íslenskum reglum og lögum.  Við sníðum ekki þarfir íslendinga og lög að þeim.  Nema að einhverju leyti.  Svona er þetta hvarvetna í veröldinni.  

Engin nýlunda er að erlendir ferðamenn séu hér á vappi og muna sumir eldri landar eftir bakpoka fólkinu sem gekk í vegarkanti landsvega landsins með allt sitt hafurtask á bakinu og gekk eftir landinu þveru og endilöngu.  Þumalfingur sást skjótast á loft sæist bíl koma á eftir bakpoka manninum og eða konunni.  Sumir íslenskir bifreiðastjórar einkabíla stoppuðu fyrir þessu fólki og taka upp í og hleyptu út aftur, nokkrum kílómetrum síðar og þegar viðkomandi bað bifreiðastjóra vinsamlegast um að hleypa sér nú út.  Bifreiðin stöðvaðist og málið afgreitt með þessum einfalda hætti.  Báðir hverfa sína leið.  Málið er dautt.

Ekki svo að skilja að landinn almennt hafi haft horn í síðu þessara ágætu manneskja sem með þessum hætti sækja Ísland heim.  Oft var nú um það talað að lítin pening væri af þeim að hafa.  Eldandi allan sinn mat sjálfir á einhverri valtri og óstöðugri prímusdós og liggjandi á maganum fyrir utan kúlutjald sitt að bíða eftir að maturinn full eldist.  Sagt var um þetta bakpokalið að það allt komi með allan sinn mat með sér að utan.  Dósamat af allskonar sortum og kaupi sama og ekkert til átu í íslenskri matvöruverslun.  Svo glatað var nú þetta “Bakpokalið.”- Að fólki, sem kemur til landsins, sé boðið að greiða himinhátt verð fyrir mat á veitingahúsum er engin nýlunda og hefur gilt á Íslandi alllengi.  Svo mikið er víst að “Puttalingurinn” sást aldrei þar innandyra og ekki heldur hinn venjulegi íslendingur sem eldaði eins og “Puttalingurinn” sitt á Prímus en kom sér upp örlítið betri aðstöðu en hann.  Fátítt var að íslenskir ferðalangar sumarsins stoppuðu við veitingahús á landsbyggðinni og keyptu sér eitthvað gott að borða:  “Allt of dyrt”- sögðu þeir og meintu orðin og juku ferð bílsins framhjá.  Ekkert var af erlendum “Puttalingum” að hafa, en menn almennt þeirrar skoðunar að fólkið mætti vel vera hér.  Flestir “Puttalingar” voru enda friðsemdar fólk sem bara naut sinnar einveru og útiveru og að tjalda í rjóðri og eða á víðavangi og helst sem allra lengst frá mannbyggð að hlusta á þögn og kyrrð, sem sumir vilja og aðrir botna engan veginn í hvað átt sé við.  Það vill frekar bang, bang bang.  Hasar og læti.  

Þetta hefur breyst vegna þess að allur Tíðarandi er annar.  Líka á Íslandi.  Að vilja vera út af fyrir sig í einhverjum faðmi náttúru átti íslendingurinn í mesta basli við.  Og líka slétt sama.  Hinir, stundum nefndir “Furðufuglar,” af íslensku bergi brotnir, skáld, listmálari og aðrir slíkir, er fólkið sem ku gera slíkt.  Hahahaha.  Verður þetta fyndnara?   

Allt er þetta nú breytt og sá ekki talin með mönnum sem stundar ekki reglulega útivist, fer reglulega í golf og eða íþróttir af einhverju tægi.  

“Rosalega heislusamlegt”- segir fólk og reigir sig allt og beygir.  Samt eru öll íslensk sjúkrahús yfirfull af lösnu fólki og biðröðin eftir plássi himinn löng og endalausar kröfur gerðar á Ríkissjóð um að hann stækki fjárhæðirnar til Heilbrigðiskerfisins.  Og engin spyr hví þetta sé með þessum hætti?   Halló!  Þú þarna!  Tal þitt stingur mig!  Ég fer í fljúgandi vörn!    

Á tíma einnar sannrar “Bakpoka manneskju”- eru engar, allavega sárafáar, Líkamsræktarstöðvar starfræktar í þessu landi og þær að mestu óþekktar.  Þetta dæmi hefur gersamlega snúist við.  Í dag er “hlegið að fólki”- sem stundar ekkert af þessu.  Eins og skeði með ágætan hestamanninn forðum sem við hlógum ekki svo lítið af og sögðum manninn ríða út eftir bók.  Varð fáránleikinn meiri?  Bók!  Hahahaha.  Maður drepst úr hlátri.  Einnig þetta breyttist og eru hestamenn dagsins fólk ýmissa námskeiða þar sem fólkið lærir allt mögulegt um tamningu, járningu, reiðmennsku, ásetu, en var ekki í eina tíð og eina krafan sem gerð er var að eiga hest og hnakk og gæta sín á að snúa fram á hestinum eftir að í hnakkinn kom.  Einfalt, litlar kröfur, en ánægjan af reiðtúrnum nokkur.  Margt hefur vikið fyrir öllum einfaldleika og er umhugsunar atriði?

Í gegnum tíð og tíma hefur maður velt allskonar fyrir sér og reynt að skilja sumt betur.  Svör eru auðvitað til við ýmsum þessara vangaveltna manns en fráleitt til ítarlegt og endanlegt svar við þeim öllum og fást sennilega aldrei.  

Svo er annað að með aldrinum og reynslunni koma upp nýir vinklar á einu og öðru viðfangi sem krefur mann allskonar athuganna.  Margt nefnilega er við lífið og allt þetta brölt okkar mannanna sem uppstaðið var mest eftirsókn eftir vindi.  Í stað þess að vera upptekin við sitt eigið líf horfir maður út og suður og til allra átta og jafnvel án þess að gera sér nokkra grein fyrir hvað líf manns sé og til hvers maður sjálfur er á jörðinni.  Allir hafa tilgang.  Líka þú.  

Syndin kemur í veg fyrir að nein alvöru niðurstaða komi.  Og hitt!  Fólk leitar síðast allra ráða hjá lifandi Guði sem þó er lífið sjálft og þekkir hvaða líf sé og hvernig því best er lifað og gerir frá A til Ö.  Syndn meinar manneskju aðgang að sannleikanum og býr til annan sem kitlar hégómagirnd og blæs sumt fólk upp og það fer að hugsa allskonar og setja markið hátt sem útilokað er fyrir það að ná og ef það nær alla leið deyr það frá því verki öllu saman sem það streðar fyrir, berst fyrir, grætur fyrir vinnur myrkranna á milli fyrir en eins allir deyr og fer niður á sín sex fet.  Hver sleppur?  Og til hvers voru allar þessar áhyggjur, allir löngu vinnu dagarnir, með fjölskylduna meira og minna vanhirta heima?  Sjáið ekki að oft á tíðum fer blessað fólkið illa með sitt eigið líf sem við það þó fæddist til að lifa, skilja og taka þátt í með eðlilegum hætti, og auðvitað lifðum, en án neinna alvöru gæða sem við erum fædd til að vera inn í en getum ekki Guðvana.  Jesús hefur þetta allt.   

Jesú eru lífsgæðin mestu og í honum með beinum hætti fæðast fram vangaveltur af þessum toga. Eftir frelsun mína sé ég og fatta hvað raunverulegur friður merkir.  Og svona vangavelltur fá fæðst af en fátt fólk er að upplifa.  Sorglegt.  Og nú er blessað fólkið farið til dánarheima.  Hver tekur við því þar veit Guð einn og ekki mitt að vera neitt að velta því máli fyrir mér.  Og geri heldur ekki.  Með Jesús í hjartanu veit ég hver lokaniðurstaðan er.  Góð hugsun að eiga og hvort sem er fyrir sig sjálfan eða vini, bræður og systur, sem ég veit nú þegar hvar munu enda.  Eigum til þessa vissu.  Niður á sex fetum endum við öll.  Líf vort er meira en jarðvistin ein.  Það hefur trú mín mörgum sinnum tekist að sannfæra mig um.  Hann heitir Jesús.  

Við ævilokin skilur maður ekkert eftir.  Sumir, vonandi flestir, kveðja sína jarðvist sáttir.  Aðrir kveðja sitt líf fullir vonbrigða.  Allt af valinu sem fólk daglega valdi og gekk fram í.  Er til annað betra svar við svona hugleiðingum?  

Tökum alla þessa blóðugu og heiftúðugu valdabaráttu sem skekkt hefur og skekið heim allan og gert gegnum alla sögu mannkyns.  1939 varð styrjöld manns sem ætlaði sér allan heiminn og fór mikinn til að byrja með og svo mikin að flestar Evrópskar þjóðir hraus hugur yfir framgangi þessara herja.  Flest af fólkinu sem þá gekk í broddi fylkinga er allt fólk fætt fyrir árið 1900.  Adolf Hitler er fæddur 1889.  Hvort sem honum hefði tekist að ná öllum heiminum undir sína stjórn, algerlega útilokað að geti gerst, en segjum það, að þá hefði maðurinn samt skilað ævi sinni af sér er öllum hans ævidögum væri náð og fyrir löngu grafinn.  Fyrir hvað og hvern voru þá öll þessi læti, öll þessi morð, öll þessi gríðarmikla eyðilegging á mannanna verkum í löndum Evrópu?  Já fyrir hvern? er öll kurl komast til grafar.  Ekki Hitler sem vildi stjórna öllum heiminum einsamall og með hjálp skósveina sinna, manna á borð við Göbbels, Göring, Himmler og öllu því fólki.  Allir þessir menn væru fyrir lifandis löngu dánir í dag og líka þó þeir hefðu náð að skila öllum sínum töldu ævidögum.  Þessir menn dóu allir 1945- 1946.  Sjáið ekki af þessu hversu óskaplega stutt ævi hvers einstaklings er og sjáið ekki hversu óskapleg sóunin er á mannsins dögum að eyða þeim í ítrekuð gremju köst, endurtekin vonbrigði og eða tómri höfnunarkennd þegar svo margt fallegt og gott væri hægt að verja lífi sínu í?  Læri maður að velja betri kostinn í stað fúllar lundar sem hindrar í að við sjáum að hitt er þarna líka.  Við þurfum ekki alla heimsins peninga, ekki fleiri virkjanir né vegi heldur miklu meira af Jesús.  Hann kennir fólk allt um lífið.

Sé til eitthvað merkilegt í vorri veröld er það að við skulum fá heimild frá Guði sjálfum um að trúa á Jesús Krist sem vammlaus hékk á krossi án nokkrar syndar og vann aldrei neitt í starfi sínu nema gott verk.  Í þágu samborgara sína.  Að engu leyti var neitt upp á þennan mann að klaga þó hann hafi mátt þola allt það sem hann þoldi af hendi manna.  Samt segir Biblían verkið vera réttlæti Guðs sem frá öndverðu ákvað að gjaldið sem greiða þurfti fyrir alla syndina muni hann sjálfur greiða.  Og ákvað því að  fórna sínum eigin Syni til að syndugur ég og þú mættum þiggja endurgjaldslausa syndaaflausn og Guð Faðir eftirleiðis horft á okkur sem hreint fólk í sínum augum.  Hvernig er það gerlegt?  Guð horfir á okkur í gegnum upprisinn Drottinn drottna og sér þá fyrst og fremst hreinleika Jesús og trú mína á Krist.  Stórmannleg gjöf.  Í öllu ferlinu er trúin nauðsýnleg.  Þetta tvennt býr til hreinleika frammi fyrir lifandi Guði.  Við sjáum hverjum beri heiður og hverjum þakkirnar og hver greiddi gjaldið til að ég og þú mættum höndla frelsi og eilíft líf með Jesús.  Hann í dag  situr við hægri hönd Föðurins.  Hvaða augum lítum við verk Jesús, er spurning sem allt fólk hefur gott af að velta annað veifið fyrir sér vegna þess hversu oft við erum ekki þetta þakkláta fólk af öllu fólki.  Sem við þó öll viljum vera.  Maður er veiklundaður.  Er það bara ekki sannleikurinn?  Finnst fólki áréttingin máski óþægileg?  Máski?  Verður þá svo að vera.

Skoðum Orðið:  

“Hebreabréfið 12. 2-4.  Beinum sjónum okkar til Jesú, höfundar og fullkomnara trúarinnar.  Hann leið með þolinmæði á krossi og mat smán einskis af því að hann vissi hvaða gleði beið hans og hefur nú sest til hægri handar hástóli Guðs.  Virðið hann fyrir ykkur sem þolað hefur slíkan fjandskap gegn sér af syndurum, til þess að þið þreytist ekki og látið hugfallast.  Enn sem komið er hefur barátta ykkar við syndina ekki kostað ykkur lífið.“- Merkileg yfirlýsing.  

Orðið hvetur okkur til að horfa í ákveðna átt.  Ekki hvert sem er.  “Hvert sem er”- sýnir glundroða sem engan byggir upp.  Orðið bendir á mikilvægi alls aga og á mikilvægi þess að við gefum honum heimild til að vera okkur samferða.  Agi er ekki eitthvað dynt og dant kerfi.  Agi gildi í hverju okkar spori.  Sem sagt!  Guð vill að agi sé partur af öllu okkar lífi héðan af.  Þetta liggur í orðunum að beina sjónum sínum til Krists og er lykill sem hvert og eitt okkar ræður sjálft hvort notaður sé eða ekki.  Af göngunni með Jesús munu verk agans æ betur út skýrast fyrir okkur og mikilvægi þessa að undirgangast aga.  Ekkert mun koma hlaupandi til okkar á silfurfati heldur er um beint verk að ræða sem hver einstaklingur gengur í fyrir sig.  Eða sleppir.  Maður sem venur sig á aga daginn út og inn uppsker verk agans fyrir sig sjálfan og um leið augljósan mun vegna þess að öll vorum við agalaust fólk og kærulaust fólk um sumt en allur agi máir út úr lífi okkar.  Í aga Guðs verður til trúarlega öfluga manneskja merkt bæði orðheldni og drengskap og með heiðarleikann í hverju sínu verki.  Í Guðlegum aga eru menn sér ekki meðvitaðir neinnar syndar.   Að vera sér ekki meðvitaður er eitt.  Annað er hvað Drottinn sér og veit og er ástæðan fyrir að Davíð konungur hrópar þessi orð upp til Guðs síns:

“Sálmarnir 51. 12.  “Skapa í mér hreint hjarta, ó Guð, og veit mér nýjan, stöðugan anda.”- Gott að tileinka sér hróp Davíðs.  Davíð er þarna að biðja til Jesús sem og Jesús staðfestir í þessum Orðum: 

“Matteusarguðspjall: 22.  42-44.  „Hvað virðist ykkur um Krist?  Hvers son er hann?“  Þeir svara:  „Davíðs.“  Hann segir: „Hvernig getur þá Davíð, innblásinn andanum, kallað hann drottin?  Hann segir:  Drottinn sagði við minn drottin:  Set þig mér til hægri handar þangað til ég geri óvini þína að fótskör þinni.”- Jesús er Konungur konunganna.  

Tengingin við Jesús má aldrei rofna.  Hvatning um þetta lásum við í Hebreabréfinu sem og Orðin hér ofar staðfesta.  Jesús er vort daglega hlutskipti.  Beinum sjónum okkar til hans.  Slíkt er eitt og satt gæfuspor hverrar manneskju.  Jesús lifir!  Hann lifir!  Amen.

Bara pæing hjá mér

Orð Guðs hvetur okkur til að syndga ekki.  Þetta vill segja að synd manns sé valkostur hans.  Maður velur að syndga eða velur að syndga ekki.  Og hvort vel ég?  Allt þetta skeði eftir að vitundin um lifandi Guð kom til og var hulin á meðan ég og þú enn gengum í syndinni og vissum ekki vilja Guðs né hugðum að hver væri.  Allt þetta tekur breytingum með tilkomu trúar á Krist.  Eftir að hún verður veruleiki höfum við áhuga á að vita hvernig lífi Guð vill að við lifum.  Allt í frelsi.  Og við komumst að raun um að Drottinn hefur auga með okkur einu og sérhverju og afskaplega áhugaverðar og háleitar hugmyndir um fólk.  Bara þó undir hans eigin merkjum.  

Sem sagt!  Við setjumst á nýjan leik á skólabekk og byrjum að nema upp úr Orði Guðs sem við, fyrir tíma trúar í hjarta, höfðum engan áhuga á en allur áhugi vaknaði með okkur í hjartanu sem trú vekur.  Allt er frá Guði komið og er að engu leyti frá mér sjálfum.  Segir Drottinn enda að hann muni ekki sleppa af mér hendi né yfirgefa mig.  Trú setur mann í gjörgæslu og vekur oftar áhuga á að bæði fylgja Guði og læra meira um hvernig trú virki og hver Guð raunverulega sé.  Valkost átti ég engan áður en brúin yfir til Jesús kom?  En svo kom brúin.  

Eftir því sem ég gef slíkri hugsun aukið rými sé ég betur alla þessa stærð sem Guð er og skil að hann sé allt í öllu og komi öllu til leiðar sem ég mæti og upplifi sem blessun sem leiddi inn gott.  Hún, átt við blessunina, er oft verðlaunin sem Guð gefur og um leið launin af að trúa og þrauka til enda.  Trúin og dagleg iðkun trúar krefur okkur.  Hún gefur og nægt úthald.  En  þarna er verulegur hængur á og gott að muna að hvert og eitt okkar þarf að byggjast upp í eigin trú.  Og þrautir og hindranir í Kristi verða okkur til góðs:

“Glatabréfið. 6. 9. Þreytumst ekki að gera það sem gott er því að á sínum tíma munum við uppskera ef við gefumst ekki upp.” - Þetta er sett hér fram af þeirri ástæðu að fólk getur gefist upp.  Hendum slíkri fullyrðingu ekki út í hafsauga.  Skiljum frekar mikilvægi þess að þrauka.  Það er skýr vilji Guðs.  Tilgangurinn liggur ekki alltaf ljós fyrir.  Trúin um að allt sé til gagns sem Guð standi á bak við heldur velli og eykur þróttinn allt til verksloka.  Höfum þetta hressinguna inn í trúarlífið og útilokum ekki neitt er kemur að eigin viðbrögðum við þessu og hinu áreiti.  Og við bregðumst ekki oftar sjálfum okkur.  

Um allt svona þurfum við að vita og greypa í hjarta vort.  Þetta er góð lexía og afskaplega hjálplegt tæki fyrir trúargöngu einstaklings sem upplifir meiri blessun af þrengingu hvers konar sem ratað er í.  Engin gleðst af tyftandi aga.  Er fram líða stundir kemst á önnur mynd.  Eins og Orðið segir:  “Eftir á gefur aginn frið:”- 

Netheimar hafa breytt svo til öllu í veruleika almenns manns hvort sem er uppi á litla Íslandi eða úti hinum stóra heimi.  Sjálfur sé ég ekkert nema gott við þessa þróun en veit auðvitað að þar hreiðrar um sig allskonar svik og prettir til að svíkja fé af fólki og illir menn og konur með sín allskonar illu áform vaða þar um á skítugum skóm.  En slíkt er engum nein ný frétt og hefur gilt löngu áður en til var eitthvað sem ber nafnið Internet.  

Flestar íslenskar verslanir bjóða vöru sína til sölu á Netinu og aukreitis heimsendingar kost.  Það eða kúninn sækir vöru sína sjálfur eftir að hún hefur verið tekin til og afhent þar sem má sækja hið keypta.  Mikil breyting frá því sem áður var.  Ein leiðanna sem viðskiptavini matvöruverslunarinnar stóð til boða er að ganga á sínum tveim jafnfljótu og koma heim hlaðin pokum og pinklum og stundum svo þungum að bæði hendur og fætur eru við að gefa sig.

Allt þetta er breytt. Tölvan sem tengt er Inerneti gefur færi á að slá inn orð í leitarstreng og ýta á Enter og upp kemur síða verslunnar sem allt fæst í sem venjulegt matargat þarf til átu og allt sem hugurinn girnist.  Allt er greitt með kort í gegnum Netbanka.  Smelt er á vöru í einhverjum flokki sem færð er yfir í Körfu, eins og það heitir á þessum listum.  Karfan tekur við valdri vörunni þegar verslað er eftir þessari leið.  Þetta er nútíminn.  Og meira. Tíðarandi dagsins.

Eina sem mér finnst vanta í þessa þjónustu er, var allavega í byrjun þessara verslunaraðferðar, að menn urðu að kaupa fyrir vissa upphæð til að fá heimsendingu.  Auðvelt er að skilja viðhorf verslunarinnar en er ekki það sem alla jafna gildir um verslun.  Tökum dæmi:

“Einhvers konar verktakastarfsemi fer fram í námunda við matvöruverslun í bæ, borg eða þorpi.  Á einum stað vinnunnar kemur upp eyða sem gerir að verkum að menn setjast og bíða eftir verkefni.  Skilaboð koma um að þetta og hitt sé á leiðinni en því miður sé enn um hálftími bið í að skili sér á áfangastað.  Orsök:  Skipskrani flutningaskips við bryggju í höfninn bilaði og er orsök tafanna.  Allt getur skeð, “Og hver sekúnda dýrmæt,” eins og stýrimaður togara sagði.  

Einn svangur í starfsmannahópnum horfir löngunaraugum yfir til verslunarinnar og ákvað að bregða sér þangað yfir og fá sér litla Kókflösku að drekka og tvö Mars- súkkulaði að eta.  Mars elskar hann heitt og stundum meira en sína eigin kerlingu.  Og þarna gafst honum kjörið tækifæri til enn eins Mars- áts.  Og stytta um leið sinn hreint drepleiðinlega biðtíma. 

Tvö Mars- og lítil Kók komast í hendi.  Afgreiðslukonan tekur við þessu lítilræði mannsins, horfir á hann og segir:  “Fyrirgefið, ágæti herramaður.  Þessi verslun afgreiðir enga vöru frá sér nema upphæðin nemi þrjú þúsund krónum eða meira, hér við kassann.” 

Hinum megin búðarborðsins er Bleik auðvitað brugðið.  En til að fá sitt Kók og tvö Mars bætir hann við innkaupinn frosnu lambalæri og sviðahaus.  Afgreislukonan létt á fæti skýst eftir þessu og kemur til baka með umbeðna vöru sem hinn hálfgildings er neyddur til að kaupa sér til að fá drukkið skitna Kók og etið tvö Mars- súkkulaði með.  Upphæðin stóðst kröfur og var rétt yfir þrjú þúsund kallinum.  Manngreyið með sína vörubirgðir gekk nú yfir til starfsmannahópsins sem þar sat í hnapp og beið verkefna fyrir sig og er Kók og Mars- kaupandin í stökustu vandræðum með hvar læri og svið skulu geymd til lok vinnudagsins.”- Hér vitaskuld er skáldað dæmi.  

Versla svolítið hjá Amason sem sendir smápakka í stykkjatali til sinna kúnna.  Borðdúka og hljóðnemasnúru, sé því að skipta.  Vitaskuld rétt hugsun.  Að versla á Netinu er ekki lengur aukabúgrein neinnar verslunar heldur stór og stækkandi partur sem verslunarreksturinn og skipulagið kringum hann taki tillit til.  Gallinn stundum við okkur íslendinga er að flestum okkar mislíkar allt vesen.  Við nennum því svo oft illa.  En stundum er vesenið þarna með.  Viðskipti um Internet er partur nútíma verslunnar.   Allt er þetta samt að lagast og skipulagið á æ betra.  Verslunin þarf að fara alla leið með þetta gera ráð fyrir í skipulagi sínu.  Þetta gerir Amason. 

Einkennileg er oft umræðan um hælisleitandann sem hingað kom með fölsk skilríki en komst samt athugarsemdarlaust gegnum öll kerfi flugvalla í löndunum.  Sem þó eru talin nokkuð öruggt en eru það auðsjáanlega ekki.  

Samt eru menn ennþá að tala um að ríkisstjórnir landa, að þau ein beri öll ábyrgð á þessu fólki, hælisleitendum.  Gerist blindan verri?  

Þrátt fyrir að menn viti þetta er svo að sjá að þeir sjái ekki ennþá hvar skóinn raunverulega kreppi í kringum hluta þessa máls að er þetta fólk sem dundar sér við að útbúa öll þessi fölsku skilríki sem það lætur blessuðu fólkinu í té.  Gegn auðvitað talsverðri upphæð.  Svona leið er algerlega miskunnarlaus leið að senda yfir fullan blöðrubát af fólki og eins og í bátinn kemst og og ýta frá landi.  Þetta gerist svo gott sem beint fyrir augum okkar og vitað og löngu viðurkennt, að glæpahópar standi á bak við.  Árum seinna er allt við sama og samskonar fréttir að berast um hreint skelfilegan mannskaða eftir þessari leið.  Ríkisstjórnir eru skammaðar fyrir að hafa ekki nægan viðbúnað til að bjarga öllu þessu blessaða fólki og bakaranum enn og aftur refsað fyrir misgjörðir smiðsins.  Og forsvarsmönnum flestra ríkisstjórna vefst tunga um tönn til svars.

Stjórnvöld ríkjanna sem starfsemin fer fram í hafa þeim skyldum að gegna gagnvart sínu fólki að uppræta glæpastarfsemi hjá sér. Þau geta og beitt önnur ríki þrýstingi?  Er ekki hlutverk yfirvalda að uppræta slíka hópa úr sínu eigin samfélagi og hvetja önnur til sama?  Alveg hiklaust.  Stjórnvöld ríkjanna ein hafa allt sem þarf í slíka upprætingu.  

Þjónustan fyrir útvegun falskra persónuskilríkja er fráleitt ókeypis heldur fokdýr leið sem ekkert er nema vesen við, fyrir handhafa slíkra persónuskilríkja.  Eins og bara allt of mörg dæmi hafa sannað.  Árum seinna er þetta ennþá liðið og ennþá að gerast án þess að hin eiginlega ástæða sé nefnd, sem eru gerð þessara fölsku persónuskilríkja í stórum stíl.  Skilríkjum ber að sanna að viðkomandi einstaklingur sé hann sem skilríkið í hendi gildi fyrir.  Fölsk skilríki gefa ranga mynd af þessu.  Hef ekki heyrt neitt um að verið sé að reyna að uppræta akkúrat þetta atriði en margar fréttir um þar sem ábyrgðinni er varpað yfir á rangan aðila og á stjórnvöld landanna sem fólkið rak á bátum sínum yfir til látin bera ábyrgðina.  Sé sjóleiðin valin.   Algerlega er glórulaust af öllu glórulausu að þetta skuli enn viðgangast með nákvæmlega sama hætti að sumt fólk stígi á land í erlendu ríki án nokkurs vegabréfs eða beri innanklæða fölsk skilríki, sem er sam og hafa engin skilríki.  Vandinn liggur ýmist í skilríkjaleysi eða fölskum persónuskilríkjum.  Flestir þó sem koma í þessum flokki eru með sín eigin.  Þetta líka er fólkið sem fær athygli og sín mál afgreidd með ýmist synjun um landvist eða heimild til að vera, og gengur hnarreist inn til nýs lands.  Verum, gott fólk, heiðarlegt.  Það er í heiðarleikanum sem hamingjan gengur við hlið okkar.  

Hvar, spyr ég, er hindrunin í að koma gegn þessari fölsku persónuskilríkja starfsemi og uppræta?  Er þetta viljaleysi, úrræðaleysi?  Hver er ástæðan?  Síðan hvenær fengu glæpahópar frelsi til athafna?  Annað er alltént ekki að sjá en að gildi í þessu máli.  

Að komast að uppruna svona falsanna á ekki að vera svo flókið mál.  Í einhverju landi eru þessi fölsku skílríki gerð og afhent einstaklingi og hægt að rekja ferilinn og uprunan og sjá hve oft þau komi á flugvelli.  Verkið verður vitaskuld erfiðara viðfangs séu engin persónuskilríki.  

Hvað um það að þá eru fölsk skilríki ekkert nema bein ávísun á vandræði fólks sem að lokum fá þau ummæli í andlitið að hafa brotið lög.  Lögbrot getur merkt dóm og fangelsisvist.  Eða beina brottvísun.  Sem sagt!  Fólk kom úr eymd og gengur inn í meiri og verri eymd en þó var.  Engin glóra er í þessu.  Og þetta bara heldur áfram.  

Það er í fölsku persónuskilríkjagerðinni sem ábyrgðin liggur en ekki í hinu og þessu landi sem tekur við þessu fólki.   Á meðan ekki er tekið á þessu atriði heldur sama þvæla velli. 

Eiður um sannleikann og ekkert nema sannleikan, sem fólk tekur, heldur flestu fólki við hann, þegar það talar.  Í, segjum, réttarsal.  Eiðurinn er öflugt vopn fyrir sannleika og tryggir betur að hann einn komi fram.  Eiður um sannleikann…., og svo framvegis, er tekin í réttarsal í öllum löndum heims og er hið almenna viðmið ríkja.  Líka ríkja sem skirrast ekki við að beita hvers kyns órétti og óheiðarleika sem þarf, til ná eigin markmiðum.  Markt hér í heimi er skrítið og er heldur ekki að virka eins og skyldi og því gott að vita að til er eiður sem tekin hefur verið sem stendur á bjargi sem ekki haggast.  Á bak við kristna kirkju og Orð Guðs er eiður sjálfs Skaparans sem tímin að baki getur staðfestir og allir vita sem vilja.  Menn verða einhvers staðar í lífinu að geta sett strik undir orð sem standa, orð sem virka og hvernig sem hringrás atburða sé hverju sinni.  Og hvað getum við annað gert en sett áherslustrik undir orðin “Jesús Kristur”- og “Heilög kirkja lifandi Guðs?:”-   

“Hebreabréfið 7. 20-22.  Þetta varð ekki án eiðs. Hinir urðu prestar án eiðs en hann með eiði þegar Guð sagði við hann: „Drottinn sór og hann mun ekki iðra þess: Þú ert prestur að eilífu.“  Þessi samanburður sýnir að Jesús er orðinn ábyrgðarmaður betri sáttmála.”- 

Hér kemur fram orðið “Eiður” sem aðili gefur sem er sjálft bjargið sem allt má byggja á sem standa skal.  Sannleikurinn og gefinn eiður munu sjá til þess að svo sé.  Merkin um þennan eið blasir við í Kirkju Guðs en áhöld um hver okkar sjái hann sem verk með að baki sér eið einstaklings sem er, hefur verið og verður áfram.  Eið Lifandi Guðs?  Trúin tekur við svona orðum en langur vegur frá að nein vantrú fái gert.  Himinn og haf eru á milli afstaða.  

Við sjáum að til að horfa málið þessum augum og sjá Guð í verki þarf trú.  Sem sagt!  Hver sem gengur fram fyrir Guð verður að trúa því sjálfur að hann sé til.- Fáum við þetta skírara?  Mín eigin trú setur málið á réttan stað í sannleika.  Nú fyrst er málið ekki sveipað þoku van skilnings heldur af skýrleik sannleiks sem blæs öllu hinu burt burt og þetta mál upplýsist fyrir mér með skilningi.  Svona gerir skilningurinn.  Styðjist hann enda við klett með eið frá himnum að baki.  Þetta er það sem hvert mannsbarn þarf að eiga til í sínum fórum, sem samt bara örfáar manneskjur gera.  Hreint fráleit niðurstaða er að ætla að Guðs vitund sé allra manneskja.  Orð Guðs talar ekki með þeim hætti.  Trúin er gjöf Skaparans til sköpunnarinnar á jörðu.  Allir samt hafa heyrt um eið og að vera eiðsvarinn.  Hvort sem fólk skilur orðin eða ekki vita allir að til sé nokkuð sem heitir Eiður og að vera eiðsvarinn.  Kristur er eiðsvarin er kemur að kirkjunni.  Þetta gerir að verkum að hún stendur blómleg í dag eins og alltaf hefur verið.  Kirkja Krists hefur aldrei að neinu leyti byggst á dauðlegum manni heldur eiðsvörnum Jesús Kristi sem lifir eilíflega og sór eið frammi fyrir augliti lifandi Guðs um hans vilja í öllu verki kirkjunnar.  Ef þetta heldur ekki, að hvað þá?  Og það heldur.  Í þessu máli og mörgum öðrum málum svífur sannleikurinn yfir allri kirkju.  Afsökun í einhverju formi er sem sjá má útilokuð fyrir fólk. Ekki er heldur við neinn sannleika að sakast leyti fólki ekki á sannleikans náðir.  Lögmálið skipti stöðugt um fólk í æðstu embætti:

Drottinn bendir mér á hvað merki að fylgja sér.  Hann sér sjálfur um að ég fatti við hvað sé átt.  Hann beinir mér til kennslu sinnar sem hann gaf og ég les mér til fræðslu í bók sem heitir Biblían.  Hún um leið útskírir eitt og annað sem ég þarf að vita og er nauðsynlegt fyrir mig að bera kennsl á vegna þess sem framundan er og Orðið þekkir en ég veit ekki um né af, fyrr en ég lendi mitt í hvort sem er stormbyl eða blíðum blæ.  Bæði fylgir með, gangi menn með Jesús.  

Þarna er engum hlíft.  Orðið er til að fræða fólk um sannleika máls.  Og fólkið er sumpart undirbúið þegar mólætið hefst og gæti því dregið af réttar ályktanir hví svo sé og að er vegna samfylgdarinnar við Jesú.  Og við sjáum að Orðið segir okkur sannleikann um að heimurinn sé þessi vondi staður sem margt fólk kaupplifir en skilur engan veginn og reynir að vernda sig með samkrulli ýmissa bandalaga sem við þekkjum sem reynast upp staðið til harla lítils gagns.  Eins mýmörg dæmi sanna.  Snýst málið ekkert um þetta heldur um ósýnilegu átökin sem geisa í andans heimi sem hér er en ekkert okkur fær séð en trúin lýkur upp og segir okkur svolítið um hvernig þar sé umhorfs.  Og við skiljum betur sumt sem gerist í sýnilegum heimi.  Aumur maður, ég og þú, erum leiksoppar andavera vonskunar sem eru í köldu stríði við lifandi Guð okkar og skapara.  Munum að þau eru í átökum við Jesús vegna þín og mín.  

Í trúnni á Jesús fáum við ljós yfir að ekkert sé að óttast.  Og við lærum að fylgja honum og erum ekki lengur þátttakendur í áhyggjum heimsins.  Segðu mér!  Að hverju hefur heimurinn ekki áhyggjur.  Og listi þinn verður langur.  Tröllvaxinn að lengd.  Allt meira og minna stormur í vatnsglasi vegna lyga Satans, Lúsifers, sem eitt sinn var á himnum og missti allt traust þar vegna afglapa og beint komin frá hroka Lúsifers.  Illska þrifst ekki í Ríki Guðs.  Henni verður sópað út.  Úr klóm Satnsr hrifsar Jesús okkur.  Við köllum það líka  “Að frelsast.”-  

Hér sjáum við að málið snýst ekkert um mann heldur átökin sem fram fara í ósýnilegu.  Þar berst illt afl við frelsarann okkar sem hefur okkur á meðan geymd í Guðsríkinu á jörð.  Heitir “Trú mín á Jesús Krist.”- Og nú aftur drögum við hring utan um Jesús, eingetinn Son lifandi Guðs.   Bardagi þessarra andavera vonskunnar beinist að nafninu Jesús.  Andaverur vonskunnar fara hamförum gegn allri sköpun Guðs og einkum kirkju og þjónum Jesús í kirkjunni.  Þar ert þú og með þér ég sem trúum og tilheyrum kirkju sem Jesús einn er höfundur að og ver og verndar.  Hvað sem þú vilt vil ég ekki vera í kirkju sem maður stofnar.  Hver er munurinn á þessu og gamla dúfu kofanum mínum sem ég byggði og fyllti dúfum?  Engin.  Bæði hvarf og fór.

Við sjáum að til að ná upp í þetta þurfum við himneska fræðslu sem stendur okkur til boða.  Af henni lærum við og erum undirbúinn gegn allskonar óvæntu frá Andaverum vonskunar sem ljúga, mega ekki segja sannleikann, er bannað það af Jesús, og koma því fram með ósvífna lygafræðslu.   Að vita fyrirfram um plottið undirbýr fólk Drottins fyrir átök.  Guðleg fræðsla er sem sjá má nauðsýnleg.  Trúin á Jesús vísar okkur til Orðs Guðs sem segir:  “Allt gott er frá Guði:”-

Gott að tala út gott Guðs Orð.  Með munni sínum játa menn út átrúnað sinn í áheyrn annarra manna og kvenna.  Slík játun er áhrifarík aðferð því Andi Guðs er á staðnum og mun með einhverjum hætti hreyfa við fólki sem heyrir.  Sumir á staðnum eru þarna einmitt til að heyra.  Samt virðast fundirnir óvæntir.  Allt er þó stillt af Herranum sjálfum.  Og trúin á Jesús út breiðist og gott að trúa því að vegur Guðs hafi alltaf það markmið að menn hans og konur geri tilgang Guðs, er fólk segir eitthvað sem heyri Guði til.  Drottinn er allt í öllu.  Peðið ég er statt þarna.  

Guð er undirbúin undir verk sitt og líka þó ég og þú eigum ekki von á að þurfa að þjóna til neins manns en erum til þjónustu reiðubúin af því að vera þessi trúaða manneskja hér og nú.  Guð notar trú okkar og enga aðra aðferð en trúna.  Hann horfir ekki í andlegt ástand mitt sem er einhver veginn á milli daga og hipsum happs og sjaldnast eins.  Það er ekki leið Guðs.

Með öðrum orðum.  Fólk Guðs er vakið og sofið í sinni trú.  Á þann stað er hægt að komast og á þessum stað líka er margt af fólki Guðs.  Fúlt skap, gott skap horfir Drottinn ekkert í heldur veit hvar sitt fólk er staðsett í deginum og gæti því vel gripið tækifærið.  Hann veit hverjir eigi að frelsast og hverja hann muni draga yfir til sín í dag en ég ekki. Velti slíku reyndar ekkert fyrir mér.  Enda ekki Guð heldur maður sem í dag nýt náðar Guðs.  Það er Guð sem nýtir tækifærið þegar það kemur upp í hendur hans og eitthvert af hans fólki á staðnum. 

Maður í fúla skapinu sínu en hefur hjarta sem slær til lifandi Guðs er verkfærið sem hann getur nýtt sér.  Taki hann ákvörðun um.   Trú manns er þetta verkfæri, sama í hvað ásigkomulagi maður er þá og þá.   Fúlt skap, gott skap horfir hann ekki í né heldur hvað hver vill í þetta skipti og hitt heldur sér mig og þig, sem þá þessar trúuðu manneskjur, sem hann, ef hann sjálfur vill, vill nota.  Vitleysa manna og ástand manna hverju sinn varðar honum ekkert um og vinnur með á öðrum vettvangi.  Hann auðvitað vill, mannsins sjálfs vegna, einkum það, að maður sé hress og glaður í hjarta.  Sjálfs síns vegna.  Glöðum manni líður betur en hryggum manni, og aukreitis gremjufullur.  Hver veit ekki þetta.  Einföldum lífið og aðskiljum trúna í okkur betur frá holdi og hugrenningum holds.  Orð Guðs getur gert nauðsýnlegan aðskilnað.  Orð Guðs er meðalið.  Djöfullinn hér, djöfullinn þar og djöfullinn bara allstaðar.  Hvurslags eiginlega boðskapur er þetta og hvað er verið að segja og hvað að kenna með honum?  Menn hafi þetta eins og hver vill.

Með sjálfan mig frá degi til dags í lagi líður mér einfaldlega betur án þess þó að það hafa neitt með trúna að gera.  Hún vex og getur áfram vaxið og líka gerir á þeim hraða sem ég sjálfur heimila henni að vaxa á.  Það er þarna sem Orð Guðs til einstaklings kemur hvað sterkast fram í viðkomandi.  Að trúa á Jesús er leyndardómur.  Gott að meðtaka.  Lyftir manni hreint ótrúlega oft yfir eigið sjálf, eigin kringumstæður og allt eigið volæði.  Opnum leið inn í birtu og yl Guðs.  

Djöfullinn er ekki að verki allstaðar og eða hvergi.  Munum!  Hann er sigraður.  Á einum stað í ritningunni talar Páll um að Satan hafi verið honum hindrun í verki Guðs (1 Þess. 2. 18.)  Munum einnig að Páll segir frá því að Heilagur Andi hafi verið honum hindrun til ákveðins lands, (Asíu?) sem hann hugðust fara til.  Stundum stoppar Guð okkur sjálfur og gerir tel ég oft.  

Bara þetta segir okkur vel hvers við þörfnumst.  Og hvað annað en trú á Jesús, sem sér um allt og gerir verkið.  Hve oft hefur hann notað þig?  Óteljandi sinnum þrátt fyri þitt allskonar ásigkomula á andlegu sviði.  Hann horfir ekkert í þetta heldur á Jesús nafn sem þar býr og tilbúið.  Trúin Í hjartanu sker úr um að vera tilbúin til þjónustu eða ekki.  Eflum trúna. 

Munum að Drottinn otar engu fram nema trú fólks á Jesús Krist.  Í hjarta mínu blasir öll trú manns við honum.  Sækjumst eftir að eignast einfalda trú.  Ekki rammflókna með hátt flækjustig.  Vakin og sofinn í sinni trú er málið.  Sjaldnast veit ég hvenær Guð starfar.  Trúin í hjarta mínu veit það og hún gengur daglega með mér og getur því starfað hvar sem ég er.  Og gerir oft.   Gott að muna að með þeim hætti virki þetta og að Guð minn er stærri sjálfi mínu. 

Margt er það sem við teljum mikilvægt og viljum að þetta mikilvæga, sem við teljum, raungerist og fari að virka í lífinu.  Hvað það á eftir er fer eftir manni og hvað maður með sjálfum sér ákveður og telur mikilvægt.  Fæstir til að byrja með leita á náðir Guðs vilja og eru fyrir þær sakir oft á skjön við hann er hugsunin “Mikilvægt”- brýst fram í huga þeirra og hjarta.  Afleiðingarnar af því öllu saman blasa við hvert sem horft er og eru á sumum stöðum hrein hrygðarmynd.  Og þær allar má víða finna.  Guðs var ekki leitað né eftir ráði hans kallað, er hafist var handa.  Eða hitt, einnig mögulegt, að til að byrja með er verkið ráð Guðs en teikningum og hugmyndum ýtt út og aðrar teikningar, manngerðar, settar fram og unnið til enda samkvæmt þeim, að talið var í vilja Guðs.  En verkið er ekki lengur Guðlegt ráð sem tíminn mun leiða fram að er ekki og það því bætast við hrúguna sem fyrir er og við gefum nafnið “Hrygðarmynd”- sem tímans tönn mun staðfesta og á eftir afmá.   Við vitum um sumar þessara hrygðarmynda og að sumt sem við gerðum sé ekkert annað en hrein hrygðarmynd, eða er gott efni í hrygðarmynd.   Í Guði heppnast verk.  Gilt svar er til við því hví menn fari hina leiðina:   “Ekki er trúin allra.”-  Eitt er að segja.  Annað að vera.  Skoðum Orðið:

“Hebreabréfið. 4.  6-7.   Enn stendur því til boða að nokkrir gangi inn til hvíldar Guðs.  Þeir sem áður fengu fagnaðarerindið gengu ekki inn sakir óhlýðni.  Því ákveður Guð aftur dag einn er hann segir löngu síðar fyrir munn Davíðs:  „Í dag.“ Eins og fyrr hefur sagt verið: „Ef þér heyrið raust hans í dag, þá forherðið ekki hjörtu yðar.“- Hér kemur Orðið inn á þetta sem hér ofar er örlítið drepið á um að trúa Orðinu.  Gangi trúin ekki með öllum okkar ákvörðunum og ráðum erum við með verkin í lausu lofti.  Litist um og látið sjálf sannfærast um sannleiksgildið.  Það blasir við.  Menn sjá þar hvern loftkastalann eftir annan sem reistur var en er í dag ekkert nema gluggalaust hrúgald vítt og breytt um borg, sveit og bæ sem engin vill neitt hirða um vegna þess að ekkert er verið að nota bygginguna lengur til neins gagns nokkurri manneskju þó eitt sinn hafi miklar og ennþá merkilegri væntingar verið gerðar til hennar en lauk vegna þess að var í grunnin byggt á sandi og fyrir þær sakir að engin Guðleg ráð voru þeginn og bara talað með þeim hætti.  Sem ekki er sama verk.  Drottinn blessar handverk manna.  Og þá standa þau þar.  Munum að þetta er skírasta merkið til trúarinnar.  Leiti menn blessunar Guðs munu þeir öðlast.  Blessunin er öllum ætluð sem trúa á Jesús Krist.  Til hvers verks þarf trú og stundum einnig þolinmæði, sem gerir trú fólks styrkari, þegar glæsilegt verkið blasir við.  Stundum staðfestir Guð sig.  Trúin gangi því í fararbroddi allra okkar ákvarðanna og er til fundar við Drottinn er farið.  Skoðum Orðið:

Sagan um þögnina er sagan sem ég vil nú segja þér.  Hún er til staðar og þekkir þig vel en spyr samt:  “Þekkir þú mig?”  Hér mun þér vefjast tunga um tönn vegna þess að vera ekki viss um hvort svo sé.  Hefur sjaldan veitt henni athygli.  Talar enda meira um ysinn og þysinn allt í kring og sérð ekki neina þögn búa í umhverfinu.  Þögnin er ekki þar heldur er hún staður sem þú ferð til og hungrar eftir að koma þangað aftur.  Samt kom spurningin þér á óvart og mætti þér óvænt.  Þú hefur engin svör við hvað sé þögn.

En umlukin þögn er til.  Þögnina þarft þú að finna og vilja dvelja í þögn.  Þögnin vitjar þín á hverjum degi og býður þér til samfundar við sig.   Í kyrrðinni og þögninni kemst á ró sem er óskiljanleg en þér samt alveg nauðsýnleg.  Róin og þögnin er ekki bundin neinni ytri aðstæðu heldur sest að innra með þér og býr sjálf til kringumstæður þar sem þú upplifir þína eigin þögn.  Lokar á allt nema þessa einu þögn sem dvelur með þér og talar sínu máli við þig og til þín.  Í þögn.

Fólk heimsins hefur misst eina sanna þögn frá sér.  Nú er hún komin til þín til að endurvekja gömul kynni og rifja upp með þér tímanna er þú eitt andartak gast tekið þig frá og farið til fundar við þögnina.  Þögnin fór hvergi en þú hættir að vitja hennar.  

Þögnin er magnað fyrirbæri.  Þögnin býður þér að þegja í huga þínum og hjarta.  Og hlusta.  Og þú hlustar á vindinn smjúga gegnum trjágreinar.  Hlustar á umhverfishljóð.  Hlustar á Orð Drottins sem talar blíðlega og ljúflega á meðan þú situr hljóður og meðtekur þögnina.  Heyrir hana segja þér söguna um Mörtu og Maríu og um Maríu sem valdi góða hlutskipti og segir sjálfur um að verða ekki frá henni tekið.  Samt tókst að ræna frá þér þögninni.  Sem þó fór hvergi.  

Þögnin er allt þetta og svo miklu meira.  Hún vill dvelja innra með þér og setur þig inn í umhverfi þar sem þú munt næðis njóta.  Í þögninni lærir þú að margt annað en sjálfið gefi lífinu gildi.  Með þögninni lærir þú um betri mann.  Drottinn býr í þögninni.  Hann þegir í kærleika sínum.  Þögnin er kraftaverkið í þínu lífi.  Eina sem þarf er að vilja og skilja hvað sé þögn.  Amen.

Að synja fólki inngöngu í erlent ríki er ekkert nýtt sem nú fyrst er að ske.  Í áratugi hefur þessi regla verið í gildi að mönnum hafi verið meinað að koma til lands og verið snúið við á flugvelli og látnir taka næstu vél til baka og án þess að komast út af flugvellinum, nema til að fara upp í flugvélina heim.   Og engin amast neitt við þessu vegna þess að vera sammála aðferðinni.  Þá líka var dómstól götunar ekki nærri jafn valdamikill og hann að sjá er í dag.  Eða telur sig vera.  

Sama gilti um íslenska sjómenn sem oft komu til erlendra hafna á skipum sínum á meðan fiskiskip, og auðvitað kaupför, eru enn í ferðum til ýmissa hafna Evrópu.  Allir urðu þessir sjómenn að vera með sín eigin vegabréf eða þeir fengu svokallað “Vísa”- hjá réttum yfirvöldum sem gilti í eitt skipti og féll úr gildi undireins og skipið sleppti endum og lét úr höfn.  Verk skipstjóra er að sækja um “Vísa”- fyrir þessa menn.  Í fyrsta sinn sem ég kom til erlendrar hafnar átti ég ekkert vegabréf og fékk einnar nota Vísa í þetta eina skipti og mitt fyrsta verk eftir téða siglingu að sækja um vegabréf, sem ég hef átt frá þeim tíma.  Vísað hafði jafngildi venjulegs vegabréfs og gaf handhafa allan rétt til að fara hvert sem hann sjálfur vildi.  Í allavega í borginni sem hann er staddur í með sitt Vísa upp á vasann sem missir gildi eftir kannski þrjá sólahringa frá útgáfudegi.  Án Vísans fer viðkomandi ekki lönd né strönd.  Svona eru lög og reglur flestra landa heimsins.  Þetta vissu flestir um borð en málinu bjargað fyrir hina með undanþágunni og þessu bráðabirgða einnar nota Vegabréfi.  Ungir menn, vart af unglingsaldri, sem réðu sig á togara þekkja ekki allir allt sem þarf í erlendri höfn og fengu bráðabirgða vegabréf sem skipstjóra sótti um fyrir þá.  

Venjulegt Vegabréf er með þeim ósköpum gert að hægt er að rita í það athugasemd ef embættismenn sem við skilríkjunum taka og skoða lýst svo á og maðurinn með einhverjum hætti gerst brotlegur, segjum á flugvelli sem hann kom til sem flugvallarstarfsmenn þurfa að hafa afksipti af.  Atburðurinn er færður inn í vegabréfið og fylgir því eftirleiðis og meinar manninum aðgang inn í þetta land sem hann var með læti í enn hægt að sækja um breytingu á, hafi viðkomandi verið til friðs í svo og svo mörg ár.  Önnur ríki gátu meinað einstaklingnum inngöngu inn í sitt land, vegna klásúlunnar í Vegabréfinu.  Og líka gerðu oft.  Mann eftir íslenskum sjómönnum sem fengu ekki að fara í land í höfn erlendis vegna svona klásúlu og urðu að hafast við um borð.  Verk embættismanna er að færa alla óvenjulega hegðun manna í athugasemdadálk Vegabréfsins.  Hvað er óeðlilegt við þetta?  Er þetta ekki bara skýr skilaboð til manna og kvenna um að haga sér vel?  Tel svo vera.  Vegabréfið sjálft staðfestir ýmislegt.  En hvað með menn og konur sem koma til landa án nokkurs vegabrefs né leyfis yfirvalda um að koma?  Engin mannvonska hér á ferð heldur spurning um hvort menn vilji fara að landslögum eða lúta lögum lögleysi, með sínum daglegu breytingum?   Sjáum við ekki að skóinn kreppir ekki utan um gildandi kerfi ríkja í kringum komu fólks heldur manneskjuna sjálfa sem með þessum skrítna hætti er til lands komin?  Hvað bíður fólks sem getur ekki sannað með neinum hætti hver það sé og er skilríkjalaust?  Með þeim hætti er öllum ráðum kippt út úr höndum yfirvalda ríkja sem ber bein skylda til að taka á svona málum og afgreiða frá sér samkvæmt gildandi lagabókstaf heimafyrir.  Ríki, sem skrifa má með Stórum staf, hafa ekkert annað vopn en eigin lög.  

Fullur og með læti á flugvelli erlends ríkis er ekki gott veganesti neins né telst til áhugaverðra athugasemda í eigin Vegabréfi.  Samt hafa sumir þær í sínu.

Við sjáum að engin ný frétt er þó fólki sé vísað burt og svona reglurnar.  Í gegnum áratugina hafa íslendingar oft staðið í þessu, þó sjaldnast fari hátt.  Vitaskuld vist ofbeldi í andartakinu að þurfa að standa í slíkum leiðinda verkum, sem aðrir þó eru valdir að en fólkið sem framkvæmir.  

Að vísa fólki frá er af gömlum merg.  Og hver veit ekki þetta að ákveðinna leyfa þarf að afla sér áður en fólk fer langa óvissuferð. Til að forðast meiri vandræði en þarf sækja menn um?  Engin gefi heimskunni færi á að leggja sér línurnar með aðgang að sönnu og réttu í gegnum Netið. 

Á settum tíma í Mannkynssögunni verður veruleg breyting á fyrirkomulaginu sem Guð er með og ætlað mannfólkinu.  Orðið segir sjálft að fyrrum hafi Guð oftsinnis talað til mannanna gegnum spámenn sína og gert með ýmsu móti en svo söðlað um í aðferð og talar nú við sitt fólk beint í gegnum Son sinn Jesús Krist.  Allir sjá að þarna hefur orðið hreint gríðarleg breyting sem vel má líkja við mestu byltingu.  Eftir þessa breytingu kemur Orð Guðs beint til manna en ekki lengur einvörðungu gegnum munn spámanna Guðs, eins og fyrirkomulagið á þessu er fyrir komu Jesús.  Nýja testamentið kennir að Orðið tali sjálft til eins og sérhvers og geri hér og nú.  Mikil breyting á kerfi því sem Gyðingarnir einir áttu út af fyrir sig frá þeim tíma er Guð útvelur þjóð Gyðinga og eignar sér.  Þetta hefur ekkert breyst.  Orð hans gilda.  Kristur er fyrir allt fólk.  

Til að meðtaka breytingar þessar og fá gengið fram í þeim sjálfur er skilyrðið trú mín á Jesús.  Í þá Heilögum Anda.  Til að fá nýtt þessa nýju aðferð lifandi Guðs þarf að uppfylla þessi skilyrði.  Ekkert af þessu ferli er á neinn hátt mitt verk heldur lokaði Guð sjálfur hringnum sem utan um mig, alla trúaða menn, og segir við mig að eins og Kristur sé gjöf Guðs til mín, allra manna, er allt sem upp á skorti til að fá haft samband við sinn Guð einnig frá honum komið.  Allt sem sagt er hans sem ég með engum hætti á neytt í, þó mér sé heimilt og ætlast til að ég noti og nýti gjöfina fyrir mig sjálfan og til eflingar Guðsríkinu á jörð.  Þetta hef ég gert og kalla á Jesús sjálfan, mér til vitnis.  Allt til eflingar eigin trú og Guðsríkinu á jörðu.  Að gera með þessum hætti er að gera trú sína ljósa öllum í kring.  Nærumhverfi hverrar trúaðrar manneskju er hennar helsti vinnuvettvangur.   Ég nýt verka Guðs en gerði engan grunn sjálfur.  Sem sagt, stofnaði ekkert:

“Hebreabréfið. 1. 7-12.  Og aftur er hann leiðir frumburðinn inn í heimsbyggðina segir hann:

Allir englar Guðs skulu tilbiðja hann.  Og um englana segir hann:  Hann sem gerir engla sína að vindum og þjóna sína að eldslogum.

En um soninn:  Hásæti þitt, Guð, er um aldir alda og sproti réttvísinnar er sproti ríkis þíns.  Þú hefur elskað réttlæti og hatað ranglæti.  Því hefur Guð, þinn Guð, smurt þig gleðinnar olíu fram yfir þína jafningja.

Og:

Þú, Drottinn, hefur í upphafi grundvallað jörðina og himnarnir eru verk handa þinna.  Þeir munu farast en þú varir.  Allir munu þeir fyrnast sem fat og þú munt þá saman vefja eins og möttul, um þá verður skipt sem klæði.  En þú ert hinn sami og þín ár taka aldrei enda.”- Að taka við svona boðskap þarf bara eitt.  Trú. 

“Hann sem gerir engla sína að vindum og þjóna sína að eldslogum”- segir í ritningaversinu.  Nákvæmlega þetta er staðan að vegna eldsins sem logar í hjörtum allrar trúar á upprisinn Son Guðs Jesús starfa þjónar hans um alla jörð að gera sama.  Boða fólki lausn í Kristi og kenna fólkinu að í honum einum leynist friður sem sérhvert mannsbarn hrópar á en finnur ekki fyrr en Kristur verður persónulegt hlutskipti manneskju.  Þá fyrst er friðurinn í hendi, og fyrr ekki.    Einfalt.  Já, í sjálfu sér er svo, en þó ramm flókið fyrirbrigði hjá grúa manneskja vegna þess að þær þekkja ekki lifandi Guð né vita hvers hann sé megnugur og skilja ekki hvernig Heilagur Andi starfar.  Trúin er fjarri fólkinu og það því kemur gegn eigin hjálpræði.  Boðskapurinn um Friðarhöfðingjann nær ekki marki vegna þess að trú einstaklings, trú miðar alltaf við einstakling, er gjöf frá himnum til viðkomandi og er ekkert öðruvísi.  Þangað til kraftaverkið gerist eygum við enga lausn og munum byggja frið á styrk herja og afli vopnabúnaðar sem löndin eru full af.  Og hvarvetna í kring er ófriður og áhyggjur fólks.   

Nató er í dag stríðs fóður þjóðar, henni til varnar.  Hvert fór fælingarmáttur NATÓ og glóra.

Þegar trúin til Jesús Krists tekur að vaxa og ná hæðum í hverju og einu okkar sjáum við æ betur hversu nákvæmt Orðið er og einnig að það tekur á öllum þáttum trúargöngu sérhvers manns.   Þegar trúin nær að vaxa sjáum við betur hvers vegna Orðið talar eins og það talar.  Að eignast úthald trúarinnar og kenna með þeim hætti er betri kennari en margan grunar og helsta mælistika á hvað trú sé.  Til lengri tíma litið.  Af úthalds göngunni sjáum við betur hvernig staðan er og hvar við sjálf stöndum í okkar eigin trú og er hið eina sem manni varðar um.  Trú annarra er þeirra trú.  Ekki mín trú.  Eigandi trúar þarf oft betri skilning á hvert viðfangsefnið sé og fatta betur um hvað baráttan snýst.  Þetta líklega skilja flest okkar þó oft göngum við fram án þessa skilnings og höldum því fast í afleitt skaðræðið:  “Bendandi fingur”- gegn bróðir og systir. 

Kannski hreinlega skiljum við ekki kjarna boðskap Biblíunnar með réttum hætti og máski ekki heldur nógu vel að trú á Krist sé um leið sérstök eign einstaklings sem hann leggur rækt við og stundar af eljusemi og með réttum huga til verkefnisins.  Engum ætti að vera slétt sama um árangur trúarinnar fyrir sig sjálfan en fær ósköp fátt gert gagnvart annarra manna trú. Stundir í kirkjunni eru notalegar  Kirkjan er þó töluvert meira notalegri stund og ró og friður í hjartanu.  Og af hverju komum við?  “Öll leitum við eftir hugarró”- er einfalda svarið við spurningunni.  

En trúin býður meira og vill þitt og mitt leyfi til að byggjast hratt upp í hjartanu til að fá betur varið manneskju í öllum ölduganginum og boðaföllunum sem lífið færir og kemur stundum harkalega til fólks.  Þó það engan vegin hafi unnið til neins slíks og stundi góð verk meðal samborgara.  Um neitt svoleiðis er spurt í dag frekar en verið hefur á nokkrum öðrum tíma veraldarsögunnar.  Allt fær hent alla, líkt og Kristur segir sjálfur með sínum eigin munni.  Lesum:

“Lúkasarguðspjall. 13. 1-5.  Í sama mund komu einhverjir til Jesú og sögðu honum frá Galíleumönnunum sem Pílatus lét drepa er þeir færðu fórnir sínar svo að blóð þeirra blandaðist fórnarblóðinu.  Jesús mælti við þá: „Haldið þér að þessir Galíleumenn hafi verið meiri syndarar en allir aðrir Galíleumenn fyrst þeir urðu að þola þetta?  Nei, segi ég yður, en ef þér takið ekki sinnaskiptum munuð þér allir farast á sama hátt.  Eða þeir átján sem turninn féll yfir í Sílóam og varð að bana, haldið þér að þeir hafi verið sekari en allir þeir menn sem í Jerúsalem búa?  Nei, segi ég yður, en ef þér takið ekki sinnaskiptum munuð þér allir farast á sama hátt.“- Ljóst er að Jesús beinir orðum sínum til einstaklinga. 

Við metum ekki syndir annarra manna og höldum okkur sjálf frá allri synd.  Það getum við en fráleitt stjórnað lífi annarra manneskja.  Það sem við í annan stað gerum er að hafa frami Guðlegar leiðbeiningar sem við sjálf keppum eftir að fylgja.  Og lifa.  Sama hvert horft sé skal hringurinn alltaf vera utan um einstakling.  Mig og eða þig, er kemur að trúargöngunni með Jesús.  Með þeim líka hætti talar Orðið sem við lásum hér ofar en mikill misbrestur á að menn skilji alltaf rétt í byrjun en trúarúthaldið mun færa yfir til skilningsins og á þann veg sem trúnni er ætlað.  Allt svona er talsvert mikið á vorri eigin könnu hvernig til tekst og á ábyrgð hvers og eins einstaklings.  Þetta hefur trúarganga mín kennt mér með tíð og tíma.  

Er einhver sá maður til í gervallri veröldinni sem þarf stutta eða langa umhugsun er nafnið Sir Ringo Starr berst til eyrna hans og eða hennar?  Ólíklegt.  En séu  einhverjir enn í vafa um hver maðurinn sé skal það útskírt að Sir Ringo gekk þennan dag, 18 júní 1962, formlega til liðs við ósköp venjulega rokkhljomsveit þess tíma sem hefur nafnið The Beatles.  Og nú höfum við öll kveikt og vitum við hvern sé átt.  Líklegt er að Ringo taki nokkra áhættu með því sem hann gerir þennan dag 1962.  Sannleikurinn er að á þessu andartaki er Ringo trommuleikari virts bands að nafni Rory Storms And The Hurricanes.  Við vitum hvað gerðist.  Engin í ágúst 1962 gerir það og ástæðan fyrir að orðið ”Áhætta”- er notað hér.  Ringo með öðrum orðum lifir með The Beatles alla stormbyljina sem Bítlaæðið kallar fram og heimur allur sogaðist að og ekkert land, hvergi í veröldinni, neitt undanskilið Bítlaæðinu.  Tel flesta lesendur efnisins vel með á nótunum er nafn Sir Ringo Starr er nefnt?  

Þegar ég var enn ungur drengur í Hafnarfirði og gekk mína grunnskóla göngu í Lækjarskóla Hafnarfjarðar niður við lækinn, heitir í dag “Menntasetur Hafnarfjarðar,” voru þá, eins og tíðkast enn í öllu skólahaldi, einnig frímínútur sem nemarnir nota til að viðra sig smávegis á skólalóðinni og eta hálfan volgan snúð keyptan í Snorrabakarí þar skammt frá, hálfur var það heillinn vegna þess að efnahagur flestra skólakrakka Lækjarskóla leyfir ekki kaup á heilum snúð.  Á skólalóðinni fara einstaka strákar í slag á malarvellinum framan við skólann gerðist einhver pörupiltur svo djarfur að þrífa af höfði annars drengs húfulok hans og hlaupa með það spretthlaup um svæðið og hinn á eftir.  Eða uns fingur húfu eiganda nær að læsa sig einhverstaðar í kauða og áflog byrja sem og enda ekki fyrr en með kennaranum sem að kom og stíjar æstum drengjunum í sundir og tvö rjóð og heit drengja andlit sitja á mölinni undir og blasa við nærstöddum krökkum.  Engin eftirköst.  Var heift manna og langrækni minni þá en er í dag.

Í einu af mörgum frímínútum á skólalóðinni á þessum tíma dró til tíðinda með sögu drengs ári yngri mér sem segir okkur þá svakalega merkilegu fregn að hann hafi augum litið “Starr”- eins og hann sjálfur nefnir manninn, í aftursæti hafnfirsks leigubíls.  Var til þessu merkilegra?  

Allir í kring vita við hvern er átt og þarf ekki frekar að orðlengja að guttinn verðu aðalnúmer þessara frímínútna og næstu frímínútna á eftir og er spurður í þaula út í það sem hann segist hafa verið vitni að og hann svaraði svolítið rogginn og nokkuð upp með sér af skyndilegri athyglinni.  Honum mislíkar hún augljóslega ekki.  Hver vill ekki vera “Aðal?”- 

Engin sem heyrði orð drengsins efast eitt augnablik um sannleiksgildið sem þó eru röng því Ringo kom til landsins í fyrsta sinn í kringum 1984 á mót sem haldið var í Atlavík sem, muni ég rétt, hljómsveitin Stuðmenn standa að.  Þar brá Ringo sér á bak íslenskum hesti.  

Er Bítlunum var veitt orða var þeim að sjálfsögðu boðið til Bresku konungshallarinnar í London til að veita heiðrinum móttöku.  Er haft eftir Sir Ringo Starr sjálfum við það tækifæri að drottningin hafi gengið rakleitt til hans, heilsaði með handabandi og spurt hann spurningarinnar hvenær hann hafi stofnað The Beatles.  Var ekki betur að sér í málefni The Beatles en þetta.  Ringo auðvitað leiðréttir háttvirta drottninguna og segir henni að hann hafi komið síðastur þangað inn. Kannski er skýringin sú að hæstvirt drottningin hafi heyrt nöfnin, örugglega reyndar, en ekki verið með á hreinu hver af þeim sé John, hver Paul, hver George og hver Ringo.  Ætli skýringin liggi ekki mest þar.  

Trúin á Krist hefur talsvert krefjandi áhrif á manninn og fer fram á allskonar sem gjörsamlega er útilokað fyrir mann að gera nema í trú á Jesús Krist.  Hefur hann á göngu sinni því þegið aga og umvöndun lifandi Guðs fyrir sitt líf.  Og ýmislegt þar með deyr og allt verstu ósiðir.  

Haft skal í huga að agi Guðs er manninum ekki eðlilegur vegna falls hans við skilningstré góðs og ills, er öllu veldi illskunnar er hleypt að hjarta mannsins og það fylltist upp í rjáfur illsku.   

Í raun og veru er manninum ekki eðlilegt verk að gera með neinum hætti vilja Guðs og þarf því að temjast við Orðið.  Og á eftir.  Gera verk Orðsins.  Það í annan stað er útilokað verk nema að hafa fyrst fyllst Heilögum Anda og meðtekið fræðslu upp úr Orði Guðs, sem er til leiðbeiningar manninum á vegferðinni með Guði sínum.  

Sem sagt!  Trúin er gjöf og öll kennsla einnig en mannsins að sækja í hana þegar hún stendur honum til boða.  Stundum er þó greitt lítilræði fyrir og bara í þeim tilvikum sem leiðbeinandinn leggur sjálfur út fyrir efninu sem hann deilir með nemendum sínum.  Allt auðvitað kostar eitthvað.  Ekki er ósanngjarnt að greiða fyrir sumt.  Kennslan sjálf verður samt áfram ókeypis.  

Kennslan er hvenær sem er og er Drottinn með manninum hér og nú og til þjónustu reiðubúin.  Mannsins er að vilja, og á eftir velja.  Hann ræður talsverðu öllu svona.  Fyrirkomulag Drottins er að þvinga aldrei nokkurn mann til nokkurs verks með sér.  Þetta hefur hann sýnt mér er hann eitt sinn birtist inn í herbergi sem ég ásamt nokkrum bræðrum var staddur í og vatt sér beint að mér og sagði:  “Konni!  Komdu með mér.  Þú þarft ekki að gera neitt.  Komdu bara með mér.”- Eitthvað var ég hikandi og greip til afsakanna:  “Ekkert mál, ekkert mál”- sagði hann þá.  Og.  “Þú kemur bara með næst”- og vatt sér til næsta manns sem einnig greip til afsakana og svo næsta og loks alla.  Með sömu niðurstöðu.  Tómar afsakanir.  Maður sat við útidyrnar og greip hann í hann og ýtti á undan sér út.   Og fór þessi með honum til verkefnisins framundan.  Ekki spyrja mig af hverju hann ýtti þessum eina manni út með sér en engan okkar hinna.  Svar við spurningunni hef ég ekkert.  En þetta er það sem ég sá, hvort sem var í draumi eða sýn.  Inn í herberginu voru kannski tíu eða tólf manneskjur.  

Eitt sem gott er að hafa á bak við eyrun um kennsluna og er afskaplega áhugaverð pæling og mikill lærdómur að fatta.  Ekkert sumsé kemur til okkar í hvelli og að öll fræðsla þarf sinn tíma til að festa rætur í okkur.  Einnig tekur tíman sinn að nýta fræðsluna og melta öll orðin og hvert fyrir sig og á eftir ganga út á þennan veg sem fræðslan boðar.  Og smám saman lærist okkur að gera það sem réttara er.   Að tíma taki að læra og að fatta lærdóm er eðlilegt í því ljósi að allt réttlæti Guðs hvarf manninum við skilningstré góðs og ills en er endurheimt í trú á Jesús Krist.  Þessi gjöf er án nokkurs endurgjalds og til okkar komin til að við höldumst áfram í trú á upprisinn Jesús.  Allt án eyris af okkar hálfu.  Sem og er ástæðan fyrir að Drottinn hvetur okkur til stöðugs þakklætis í trú okkar og hefur þegar kennt okkur að allt gott sé frá Guði einum komið.  Fyrir þetta þökkum við þó ekki skiljum við alltaf allt sem við erum að þakka honum fyrir en hann meðtekur og blessar verkið.  Hér er komið að orðinu “Trú.”  Guð er Guð en ég breyskur maður sem skil sumt og annað ekki en hef lærdóminn og get stundað trúnna, sem gefur mér æ betri og oftar skilning.  Með þessum hætti virkar verk lærdómsins í allri trú.   Fræðsla í Guði er án nokkurs endirs.  Engin tekur lokapróf í Guði eða fær afhenta einkunnarbók sem staðfestir:  “Fullnuma.”-   

Ljóst er að þakklæti í Guði er bein Guðsgjöf en vandin að þakklæti öllu í heiminum er áfátt og trúað fólk ekki ævinlega upptekið við að sýna Guð elsku sína með beinu þakklæti.  Mitt í kannski í kvörtunum og eigin vansæli.  Allt afleiðing syndafallsins sem Kristur kom til að endurvinna til baka í fólki, í sér, og gerir meðal annars með þeirri aðferð að hvetja fólk, mig og þig, til þakklætis, hverjar sem kringumstæður kunna að vera.  Kristur er þeim stærri og er eitt af þessu sem Orðið færir til okkar endurgjaldslaust og við smám saman meðtökum.  Allt hjálplegt við að þakka Drottni þó ekki líði okkur þannig og þakklætið ekki vor fyrsti valmöguleiki.  Þökkum samt. 

Með reglulegu millibili dregur til tíðinda.  Þau birtast yfirleitt með þeim hætti að eitthvað sem við erum að nota og þurfum á að halda ætlar að hækka í verði.  Allskonar er það sem veldur hækkun á, segjum, matvöru.  Laun hækka og sem hefur þær keðjuverkanir að verslunin fer þá leið sem hún hefur.  Hún hækkar vöruverð sitt sem launþegi stynur undan og kvartar sáran yfir og sér launahækkun tekna til baka.  Verslunin hefur fjölda starfsmanna og mætir aukningu útgjalda með þeim eina hætti sem henni er boðið til að fá greitt umsamda launahækkun.  Ríkið leggur á skatta sem á milli ára eru stundum hækkaðir um fá eða mörg prósent.  Það öndvert hefur áhrif á hvert mannsbarn sem fyrir vikið verður að sækja með einhverjum hætti til sín aukningu sem gerist með laununum sem fólk hefur af vinnu sinni.  Þetta  vill segja mér að öll erum við saman í þessu og sem slík ein heild.  

Um janúar 1988 tók í gildi afskaplega umdeild lög á hinu háa Alþingi íslendinga sem í umræðunni er nefndur “Matarskatturinn.”- Sumir muna eftir honum.  Talið var að laun hinna lægstlaunuðu, enn er verið að tala um þann hóp launaman með sama hætti og var, muni skerðast við Matarsskatsshækkunin um 3%.  Í nefndaráliti er vitnað í orð formanns ASÍ sem sagði orðin sem engin svo sem efast neitt um að sé neitt annað en sannleikurinn sjálfur.  Ekki man ég hvort enn einn stormurinn í vatnsglasi reis vegna umdeilds Matarskatts en reikna fastlega með að svo hafi verið.  ASÍ er þá enn starfandi undir þessu ágæta nafni ASÍ.   Minna þarf oft til enn illvíga Matarskatta:  

„Það er því nánast sama hvernig er litið á þessa fyrirhuguðu matarskatta, þeir eiga sér enga raunverulega réttlætingu sem stenst skoðun. Einna hættulegust er þó sú blekking að matarskattarnir, og skattsúpa ríkisstjórnarinnar í heild, muni ekki raska högum fólks í framtíðinni vegna þeirra hliðarráðstafana sem gera á. Því miður eru þó yfirgnæfandi líkur á að aðeins sé um tímabundnar aðgerðir að ræða og innan tíðar verði niðurgreiðslum og öðrum slíkum ráðstöfunum hætt, en eftir sitji almenningur með matarskatta."- Þjóðviljinn 5 janúar 1988.  Mönnum er heitt í hamsi, eins og stundum er í ágætum sal hæstvirts Alþingis.   Og er svo víst ennþá.  Sem er í góðu lagi með.  Með og á móti er besta mál.  Þannig koma betri niðurstöður.

Og tíminn líður með allskonar hækkunum og einum og öðrum stormglas hamförum, uppákomum, heimsendaspám og “allt er ómögulegt”- tali.  Fastir liðir eins og venjulega og allt ennþá í gildi.  Samt líða dagarnir áfram og við hér ennþá í ýmist vorri meðvirkni eða lausir undan allri meðvirkni.  Við eldumst með hverju ári sem líður og höfum ekki enn liðið neitt hungur heldur etið daglega voran mat en heyrum endrum og sinnum um þessa neyð án þess að þekja nein sjálfur.  Allavega ekki ég.  En við fengum heilan Matarskatt yfir okkur sem vissuleg hækkar matarverðið og þarna á milli nýjan guð eftir árið 2000 sem heitir hinn og þessi banki í landinu með aldeilis færum körlum og kellingum innanborðs sem sko vissu hvernig ætti að gera þetta og við sum hver eltum eins og hundar.  Og græðum helling af peningum.  Eða uns allt hrundi og það með sem við höfum aflað og lagt til í púkkið og höfum ekki séð frá hrundegi vegna þess að aldrei var neitt til á bak við “gróðan”- sem svo fjálglega var talað um þó ég, heillaður af orðunum, gengist við þeim ásamt fjöldanum sem horfði á og á eftir öllu heila klappinu hverfa í gin einhvers sem engin veit hverju tilheyrir.  Einu sem þá stóðu eftir eru landsbyggðin og fólk á suðvesturhorni landsins með engar eignir og bara sig sjálfa.  Bankahrunið hafði aldrei nein bein áhrif á mig önnur en öll leiðindin sem af spunnust af mest oft nefndum “friðsömum”- mótmælum sem fram fóru. þarna niður við Austurvöll.  Meiri öfugmæl þessum hef ég nú ekki fyrr heyrt.  

Og enn erum við með svipaða umræðu og peninga jafn hátt upp hafna eins og verið hefur og teljum að meira af þeim séu málið og göngum áfram þann veg sem þeir leggja til.  Og milljörðum er veitt hingað og og öðrum milljörðum hingað.  Samt er aldrei nóg.  Fleiri milljarða vantar upp á til klára þetta og hitt verkið og við ennþá á nákvæmelga  sama stað og var er Matarkstturinn í janúar 1988 tók gildi og sannleikurinn komin fram um að eftirleiðis greiðum við nokkru hærra verð fyrir soðninguna en gerðist árið 1987.  Og enn er ekki beint ókeypis að versla sér í matinn.

Tel okkur öllum mikilvægt að ígrunda öðru hvoru um hvað við séum að tala og hvernig við orðum hlutina.  Erum við sanngjörn í orðavali og leitumst við að segja það sem réttara er, eða látum við vaða á súðum og erum kannski bara hreinir slúðurberar?  Hvernig gerum við þetta?  Við vitum að allskonar aðferðir eru í gangi sem hægt er að nota og menn svo sem gera.  Allt gott og gilt.  En hvernig gerum við, trúaða fólkið, þessi verk, er spurning sem krefur einstakling um svar.  Hann í þessu máli skiptir öllu máli.  Ekki einhver annar. 

Aftur getum við bent á Orð Guðs sem leiðina.  Á til að mynda þessi ritnignarvers:

“1 Tímóteusarbréf 6. 2.  En þeir sem eiga trúaða húsbændur skulu ekki lítilsvirða þá vegna þess að þeir eru systkin í trúnni heldur þjóni þeir þeim því betur af því að þeir eru trúaðir og elskaðir og gera sér far um að koma vel fram við þá.

Kenn þú þetta og boða það.”- Hvað finnst okkur um boðskapinn?  Veit það ekki en er samt kennsla um eitt atriði sem segir okkur að byrja lexíuna á að læra að virða annað trúað fólk og að standa með öðru trúuðu fólki, sem ætti ekki að vera neitt sérlega erfitt, verandi sjálfur trúaður einstaklingur sem býr við margt og sumt erfitt vegna þess að gera það sjálfur oft  erfiðara en þarf.  Samt er  það svo að svona pæling er prýðileg byrjun á einhverju meira í Guði og einhverju nýju í Guði.  Skoðum ritningavers:

“Jakobsbréf. 1. 26-27.  Sá sem þykist vera guðrækinn en hefur ekki taumhald á tungu sinni blekkir sjálfan sig og guðrækni hans er fánýt.  Hrein og flekklaus guðrækni fyrir Guði föður er að vitja munaðarlausra og ekkna í þrengingum þeirra og varðveita sjálfan sig óflekkaðan af heiminum.”- Hér fáum við ábendingu um hvernig við getum bætt vort eigið trúarlíf og sjáum hér að allt er þetta nú til í Orði Guðs.  Drottinn hins vegar gefur skilningin og notast við trú okkar gegnum Heilagan Anda til að opinbera bæði mér og þér hvernig hann vill að við framgöngum.  Sem þá þessar trúuðu mannverur.  Sem við vissulega erum.  

Hér getum við ekki, aldrei, bent á neinn annan heldur snúum við öllum okkar fingrum að okkur sjálfum og segjum:  “Ég þarf að gera betur í dag og vinna vandvirkari og betri verk í dag en var í gær”-  Einfalt?  Mjög svo en versta framkvæmd.  Öll erum við haldin allskonar sem við svo oft engan vegin ráðum við og höfum meira og minna látið leiðast af alla okkar trúargöngu með árangri sem er stundum ásættanlegur og stundum ekki.  Við sjálf erum öll einhvern veginn hipsum habbs en ekki lengur neitt sérlega undrandi á að þurfa leiðsögn og hjálp Jesús, og viðurkennum.  Svo langt erum við þó komin.  Að gera trú sína til að fá gengið í augum fólks er algerlega útilokað verk.  Svo gleymum því.  En við gerum annað sem er hinu talsvert betra.  Við vitum orðið muninn á réttu og röngu og getum haldið okkur réttu megin.  Þetta skeður þegar hvort sem er ég og þú vitum hvar við stöndum og hver við séum í Guði, og er afskaplega öflug staðsetning með þann kraft í sér að úr verði óhagganleg staðfesta.  Við getum ekki þóknast mönnum nema stund og stund.  Við öll hins vegar getum gert það sem er rétt.  Þessi dagur er til að framkvæma það sem er rétt í augum lifandi Guðs.  Slík breytni gefur sín meðmæli, frá þá Jesús.  Enda eftirsóknarverðust og er góður lærdómur.  Á þennan stað getur og líka vill trúargangan koma okkur.  Og þar erum við líka mörg og segjum:  “Ég er mér ekki meðvitaður um neitt rangt:”- 

”1 Tímóteusarbréf. 6-8.   Já, trúin samfara nægjusemi er mikill gróðavegur.  Því að ekkert höfum við inn í heiminn flutt og ekki getum við heldur flutt neitt út þaðan.

Ef við höfum fæði og klæði þá látum okkur það nægja.”- Hér er gríðarleg speki sögð sem sumir trúaðir fatta og aðrir ekki.  Við þurfum sumt og höfum.  Og segjum:  “Ég lifi allsnægtir.” - Ekkert nema trúin sjálf mælir á þennan veg.  Og stórkostlegur trúarsigur hefur unnist.

Kristið fólk þarf margs að gæta og muna að það þjónar Jesús.  Þetta  vill segja okkur og kenna þann sannleik að það sem var tilheyrði allt heiminum en dó allt saman hjá okkur er ljóst er að Kristur er töluvert meira spennandi að fylgja en eitthvað dautt sem ekki verður endurlífgað.  Kristur endurfæddi hjartað og það sem okkur fannst ekkert til koma um er nú mikilvægara öllu öðru.  Hér má sjá umskipti.  Engir okkar leiddu neitt huga sinn að Jesús og að hann væri í raun og veru kostur né ástæða til að lifa eftirleiðis fyrir.  Engar slíkar hugsanir bærðust með nokkurri manneskju en gerbreytist eftir endurfæðingu og er upplýsist að “Víst er til Guð.”  Við fengum þykkan og vel skrifaðan doðrant til að afla okkur allra þeirra leiðbeininga og fræðslu sem þarf.  Bæði til að skilja hvað endurfæðing í raun og veru merki og hvert okkar hlutverk sé í verkinu framundan:  “Hafi menn ofsótt mig þá munu þeir líka ofsækja yður. Jóh. 15. 20 (b)”- 

Rétt er það að Kristur gerði allt sem þarf á krossinum.  Það sem er eftir er fyrir mig að skilja mikilvægi verks hans.  Og þar er ekkert sjálfgefið hvað neinn skilning áhrærir sem allir, sem vilja þrauka til árangurs með trú sína, þurfa að vita og á eftir stíga sjálfir inn í.  Á nákvæmlega þessum vettvangi liggur ábyrgð hvers og eins.  Og hversu oft hefur maður ekki séð nákvæmlega þetta hvort sem er hjá sér sjálfum og eða bræðrum og systrum í gegnum árin?  Og margir vaxa.  

Af þessu má einnig sjá að þetta er eftirleiðis vinnan sem krafist er.  Hlaupin eru ekki endilega eitthvað sem Kristur biður um.  En hversu margir eru ekki á endalausu hlaupi í þágu Krists?  

Mikilvægt er að ég og þú skiljum eigin trú og tilgang og föttum merkingu endur fæðingarinnar.  Til að skilja höfum eitt ráð.  Tökum fram Biblíuna.  Óhæfa er að varpa þessu yfir á aðra:  

“2Pétursbréf. 1 19-21.  Nú getum við enn betur treyst orði spámannanna. Það er rétt af ykkur að gefa gaum að því eins og ljósi sem skín á myrkum stað þangað til dagur ljómar og morgunstjarnan rennur upp í hjörtum ykkar.  Vitið það umfram allt að enginn þýðir neinn spádóm Ritningarinnar af sjálfum sér.  Því að aldrei var nokkur spádómur borinn fram að vilja manns heldur töluðu menn orð frá Guði, knúðir af heilögum anda.”- 

Þetta er málið að við berum sjálf ábyrgð á trúargöngu okkar og fylgjum leiðbeiningum heilagrar ritningar sem fræðir okkur um allt sem þarf.  Þekking á Orði Guðs fær okkur til að skilja ýmislegt og til að mynda mikilvægi safnaðarins fyrir okkur sjálf.  Þetta á ekki að þurfa að segja nokkurri manneskju nema einu sinni að hún á eigin rammleik þarf að afla sér upplýsinga um allan þennan efnivið.  Sjái Kristur áhuga manna og kvenna mun hann sjálfur sjá til þess að verkið sé unnið og réttra upplýsinga aflað.  En hann þarf að komast að til að vinna sitt verk.  Þarna liggur oft Akkilesarhællinn og öll hindrun að skilningi.  

Við verðum að muna að Kristur þröngvar sér aldrei upp á nokkrra manneskju heldur stendur ávallt við dyr eins og sérhvers og knýr á og bíður þess að fyrir sér verði lokið upp.  Mín eigin lýkur upp fyrir honum.  Þá fyrst mun hann stíga inn fyrir til að blessa mig og gera það sem hann kom til að gera og ég máski hafði áður beðið hann um.  Svona er skipulag Drottins Jesús og þetta skipulag geta allir til jafns við aðra tileinkað sér en þurfa fyrst að leggja á sig þá vinnu að öðlast réttan skilning.  Þegar við loks höfum skilið, höfum við einnig lært að taka á sprettinn til að ljúka upp dyrum í einum í hvelli.   Drottinn heyrir bænir sinna manna og kvenna og vitjar síns hóps í eigin persónu en gerist alltaf með sama hætti.  Hann knýr fyrst á.  Mitt er að opna.  Við verðum sjálf að vera vel að okkur í Biblíufræðunum.  Rétt er að mörg okkar séum feður og mæður, í trúarlegum skilningi.  Það þó tekur aldrei ábyrgð af einstaklingi.  Einstaklingur getur því ekki sagt hvernig sem allt endaði:  “Vegna slælegrar leiðsagnar féll ég í skurð.”-  En hver er lærdómurinn?  “Ég læt ekki blindan leiða mig blindan á trúargöngu minni heldur manneskju með skýra og góða sjón sem sjálf veit leiðina.”- Fái Drottinn ráðið sér hann í eigin persónu um að koma þessu í kring.  Treystum bara Kristi. 

Orð Guðs er til allra hluta nytsamlegt.  Það hressir mann við, kennir manni marga góða siði og breytir manni til betri vegar, leyfi maður Orði Guðs bara að gera það sem í því býr.  Orð Guðs er hvernig sem á er litið gríðarlegur leyndardómur sem krefur menn um góðan skilning en engin samt getur fengið án Heilags Anda.  Hann sem sagt er fyrsta skrefið að öllum hinum.  Orð Guðs og boðskapur Orðsins er annar veruleiki.  Inn í hann fæðumst við en þekkjum samt fæst og náum ekki að kynnast.  Og allt er þvers og kruss af rosalegum síbreytileika daganna.  Eitt í dag.  Annað á morgun.  Bylting.  Umsköpun.  Erfitt er að henda reiður á nokkurn skapaðan hlut inn í slíku kraðaki.  En þetta er svokallaður heimur sem okkur kristnum er tamt að tala um en heimurinn sjálfur veitir ekki nokkra athygli vegna þess að þekkja engann annan raunveruleika en sinn fallna heim.  Sem þó er verið að reyna að bjarga.  Með ærnum kostnaði.   Fáránlegt.  

Maðurinn þrífst og er inn í umhverfi sínu.  Breytingin er Guð einn sem Guðs Orð hefur náð á tökum og byrjar að sýna og kenna manneskju, einstaklingi, aftur einstaklingur, hvers Orðið sé megnugt.  Og upp kemur staða sem menn segja um að sé einkar heillandi og er staðurin sem trúaðir eru alveg samstíga á og eru því í stakk búnir að leiðrétta hverja aðra um Orðið.  Fari einhver ekki rétt með.  Trúaður vill leiðréttinguna og er rétt mynd af samfélaginu.  Skilningur einstaklings, míns, þarf að vera réttur.  Til að tryggja sig betur gefst fólki kostur á að sjá sjálft gangsemi samfélagsins við aðra trúaða.  Trúað fólk nær saman réttum takti.  Þetta þekja margir kristnir.   Guð gefur margt sem eykur fólki samheldni.   Er hann sjálfur allt í öllu og trú manns nauðsýnleg.  Hún sýnir okkur sannleika.  Til að mynda þennan:

“Hebreabréfið 11.  5-6.  Fyrir trú var Enok burt numinn til þess að hann skyldi ekki deyja eins og ritað er:  „Ekki var hann framar að finna af því að Guð hafði numið hann burt.  “ Áður en hann var burt numinn hafði hann fengið þann vitnisburð „að hann hefði verið Guði þóknanlegur“.  Ógerlegt er að þóknast Guði án trúar því að sá sem vill nálgast Guð verður að trúa því að hann sé til og að hann umbuni þeim er leita hans.”- Hér kemur fram merkilegur vitnisburður um verk Guðsmannsins Enoks og að líf hans sé einn vitnisburður um göngu manns með Guði og sé allt helgað honum einum.  Munum að slíkt fólk er enn hér.  En erum við að sjá þetta?  Bara sumir.  Samt veit Guð um aðferðirnar sem duga og skilur vitnisburðinn eftir fyrir mig og þig sem komum fram talsvert á eftir Enoki og er um leið myndin af að Guð veit bæði upphaf og endir alls.  Þetta kennir Biblían og trúin hefur þegar meðtekið.  Svona frásagnir um Enok eru trúuðum engin furðufregn heldur tær sannleikur.  Að eiga trú eru forréttindi sem sýnir manni Guð í réttu ljósi.   

Biblían er sameiningartákn og Andi Guðs aflið sem kemur þessu í kring hjá hverjum og einum.  Hver og einn maður sem Guð tekur að sér annast hann, kennir honum og fræðir um sinn veg.  Guð sér aldrei hóp og bara einstakling.  Mig og þig.  Munum að með þeim hætti er verkslag Guðs.  Þetta færir okkur þétt upp að hlið Drottins.  Hver sem á til trú upplifir sig þar.  Áhugavert.  

Að tilheyra hóp, heitir líka söfnuður, er gjöf frá Guði sem veit betur öðrum að maður brýnir mann þó sjálfur taki hann að sér einstakling.  Systkinahópurinn er vegna frjálsa huga hvers og eins. 

Að þekkja Guð gefur mönnum færi á að vita skil á andlegum veruleika sem fólk vantrúarinnar er gert ómögulegt að vita skil á og er gjöfin sem Guð gefur sínu fólki.  Af þessu hrósar sér ekki nokkur maður heldur bendir á lifandi, upprisinn Drottinn Jesús Kristi sem lausn sína.  Amen.

Margt hefur breyst frá 1950 er Sambandinu er afhent stærsta skip íslendinga.  Nafn skipsins er Hamrafell.  Það er 16, 700 tonna íslenskt olíuskip sem sem gert hefur verið út í fjögur ár áður en Sambandsmönnum er afhent skipið.   Frú Margrét Helgadóttir, eiginkona Erlends Einarssonar, þáverandi forstjóra Sambandsins, eru viðstödd afhendinguna og gefur frú Margrét skipinu nafnið Hamrafell.   Heimahöfn er Hafnarfjörður og kom skipið þangað reglulega fullhlaðið olíu sem dælt er í tanka á Holtinu í Hafnarfirði um leiðslum sem liggja meðfram Nýja hafnargarðinum og teygja sig upp í þessa tanka.  Lengi vel eru tankarnir tákn í Hafnarfirði en eru horfnir þaðan fyrir allmörgum árum.   Margir eldri íbúar stór-Reykjavíkursvæðisins muna ef til vill eftir olíuskipinu Hamrafelli sem þar lá reglulega í allmörg ár.  Hamrafell er með heimahöfn í Hafnarfirði vegna þess að höfnin þar er hafna dýpst í landinu. 

Er Hamrafell kemur fyrsta sinn til heimahafnar í Hafnarfirði í september 1956 er áhafnar tala skipsins 40 manneskjur til að sinna þeim verkum sem gera þarf um borð.  Í þá daga er skip um leið möguleiki sjómanna til að ráða sig um borð og starfa á, jafnvel árum saman.  Skip á þessum árum eru einnig nokkuð fjölmennur vinnustaður en þó ekki fleiri en störfin um borð kalla eftir.  

40 manneskjur þurfa að vera til staðar til að dekka allar stöður á stærsta skipi íslendinga Hamrafellinu 1956.  Samanber síðutogari með sína 32 kalla um borð.  Síðutogarar landsins, átt við nýsköpunar skipin, skipta samtals tugum, að togaraflotinn í heild hefur verið með stærstu vinnustöðum á Íslandi á þessum tíma.  Sama gildir um íslensk farskip sem bjóða á milli 30 og 40 manneskjum störf á hvert kaupskip á þessu árabili.  Margt er breytt þó ekki sé allt til bóta.  

Á þessum tímum er hugsunin hér á landi að skaffa sem flestu fólki atvinnu.  Aukning í skipaflotanum gefur sumu af því tækifæri á að starfa til sjós.   Á þessum árum er öll vinna sem þarf innt af hendi af áhafnarmeðlimum sjálfum og mest allt sem gera þarf gert af sjálfri áhöfninni sem sér um að halda skipinu við og skrapaði og málaði, pússaði, smurði og skóf, þrífur innanskips og utan, og siglingin oft notuð til þess arna.  Leyfði veður og sjólag.  Í höfnum auðvitað sinntu menn losun og lestun farms. 

Skoði maður myndir frá þessum tíma má sjá grúa manneskja á dekki á siglingunni að sýsla eitthvað þar og í matsalnum tugir manna þar saman til að matast og mettast.  Í eldhúsi starfa nokkrir kokkar, aðstoðarkokkar og messaguttar, sem og er ein staðan.  Bara í eldhúsinu.  Vélarrúmið hafði og nokkurn mannskap sem samanstóð af vélstjórum, kyndurum, þeir fengu síðar nafngiftina “Smyrjari”- eftir að olían kom í kola stað á gufuknúnum skipum.  Hvort það merkt fækkun í áhöfn kemur ekki á óvart að sé niðurstaðan.  Á þessum árum kostar nokkuð að reka skip og fer stór hluti beint í að greiða fólki laun.  Besta mál.  Til þess er allur atvinnurekstur.

Allt þetta er breytt með allskonar tækninýjungum, svo sem viss vinnuhagræðing, en hinu samt ekki að leyna að hefur sent meginpart sjómanna landanna í land og skip ekki lengur fyrst og fremst atvinnutækifæri fólks og vinnandi handa heldur meira tekjuöflunar leið rekstraraðila með von um góðar og miklar hagnaðartölur í reikningi útgerðar.  Gróðin þarf þó að vera með.  

Þetta fyrirkomulag, eins og ég sé málið, er stærsta afturförin.  Í mínum huga er atvinna landanna til að fólk geti starfað og fengið laun af verkum eigin handa.  Þessu hefur vélvæðingin til sjós og lands rutt svolítið mikið út.  Og svo sem aukið afköst sem í dag gerist með æ færri höndum og fólk ekki lengur í fyrirrúmi hvað starf áhrærir.  Sem gerir hvað?  Það fer á opinberar bætur og er reiknings hagfræði nútímans, sem sumar þjóðir stynja undan.

Hvaða íslenska kaupskip í dag hefur 40 manna áhöfn bara til að fylla allar stöður?  Ekkert.  Hef heyrt að á sumum fiskiskipum séu starfandi tvær áhafnir sem skiptast á.  Það er ekki sama og hitt.  Auðvitað viðurkennum við að vélvæðing eykur afköst en sjáum ekki fólkið sem hefur ekki tækifæri á nokkru starfi.  Hve mikið atvinnuleysi ætli sé í löndum heims beint vegna vélanna?

Velti stundum fyrir mér hvers vegna við erum alltaf svona ofboðslega óheppnir með leiðtoga landsins og að margir aðrir en fólkið sem tekur að sér verkefnið, að leiða landsmenn, gefi aldrei færi á sér til að vera þá þessir leiðbeinendur og fyrirmyndir í stað hinna sem gera verkin hvort eð er svona afskaplega illa og standa sig svo slælega í starfi sínu?  Fram með ykkur hæfa fólk, brettið upp ermar og hefjist handa.  Hver vill ekki hæfustu einstaklinga til að gegna mikilvægri stöðu sem því fylgir að ráða og ríkja yfir heilli þjóð?  

En hvar er hann þessi ofur hæfi einstaklingur/ einstaklingar.  Fæst hann ómögulega til að gefa sig fram með alla sína skipulags- og stjórnunarhæfileika og hvorn enda rammlega hnýttan og vitandi upp á punkt og prik hvernig eigi að stjórna eitt stykki þjóð en velur áfram að halda sig til hlés eins og verið hefur, að máski tuða ofan í bringu sína vegna allrar þessarar óskaplega óstjórnar sem í gangi sé?  Fram með þetta fólk.  Það mun fá mitt atkvæði.  En hvar er það?  Hvert fór það?  Veit það einhver?  Allavega ekki ég.  En miðað við hvernig oftast er talað um fólk stjórnmála samtímans mætti ætla að í mannhafinu leynist snillingar sem vita allt, kunna allt og geta allt og eru akkúrat manneskjurnar sem verið að leita að?  Samkvæmt minni bók er svo.  En allt á sama veg.    Fólk eins og ég og þú er kosið og fer í eitt og annað embættið sem háttvirt Alþingi íslendinga býður fram.  Og allskonar óánægja gýs upp í landinu með gerð verk þessara einstaklinga sem við hristum fallega höfuðið okkar yfir af þeirri einu ástæðu að fólkið er bara eins og ég og þú og skoðanir fólks margskonar um hvernig skuli framkvæmt.  Þetta er alls staðar.  Að stjórna felst í að taka af skarið og er viska sem þrasarar munu aldrei ná og þrasa áfram og hártogast við menn í kring og vera áfram verklaust fólk og með stöðugt sinn yndislega vísifingur uppi sem áfram er liðugasti og best þjálafaðasti limur líkamans.  

Að sjá hvergi glætu kringum stjórnmál má alveg.  Með þeim hætti líka hefur umræðan mikið haldið sér og svo lengi sem ég mann.  En fyrir hvern er þrasið annan en verklausan þrasarann?  

Versta er að umræðan skuli alltaf fara út í slíkan farveg.  Næsta sem heyrist er “Glatað lið.”-  Merkilegt og um leið ósanngjörn umræða í garð fólks sem hefur gert margt gott. Og það er ekki bannað að tala vel um stjórnmálafólk.  

Sá grunur læðist að manni að hin raunverulega ástæða liggi ekki í beinum verkum ríkisstjórna.   Ætli rótarinnar megi leita til ófullnægðs hjarta teturs manna og kvenna?  Væri það mögulegt?  

Hef aldrei séð né áttað mig á að stjórnmálin séu betra eða verra starf en margt annað starf sem gert sé.  Einu má lofa að hvarvetna finnst heiðarlegt drengskapar fólk sem hugsar ekki um neitt nema ærleg verk til að skila af sér og rétt eins og þú.  

Ein lenskan hér er, hefur lengi gilt, ekki samt alla tíð, að gera fólki stjórnmálanna upp hugsanir sem það líklega er sér ekki meðvitað um að vera haldið en munnur sums fólks telur vera á hreinu.  Og meira.  Augljós.  Hvar sem þetta augljósa sem allir sjá á eftir er?   Ég sé það ekki.  Það sem ég sé ágætlega er að stjórnmál séu bara eitt verkið sem þarf að vinna og sumt fólk vinnur og sumt gert alllengi sem líklega flestir gegni af mestu samviskusemi og eru ekki þar til að fyrst og fremst að skara eld að eigin köku. Þetta er einn frasinn sem gengur og gert lengi.    

Vandinn er að samfélagið er fullt af “Vísbendingum”- sem ekkert eru gefa til kynna með ekkert heldur á bak við sig.  Nema kannski orð á borð við:  “Allir með augu sjá nú þetta.”-  Sjá hvað?  Fæ ég séð gegnum augu annarrar manneskju?   Mín augu eru mín og svo sem sjá margt en allt annað en þín, sértu staddur á öðrum stað en ég.  Hverju maður trúir er annað.  

Allavega mann maður enga aðra umræðu í gegnum tíðina á sinni tíð en hana hversu ofboðslega glatað lið sé inn á hinu háa Alþingi íslendinga sé sem heldur utan um stjórnartauma þjóðarinnar á þessum tíma sem nú eru uppi og eða á öðrum tíma sem liðnir eru. 

Allt sem við eigum hefur sinn ákveðna endingartíma og sumt nokkuð langan endingartíma, sé vel með farið.  Missi maður of oft sumt í gólfið er ljóst að við hvert högg á gólffjalir minnkar endingartími allur.

Og einn daginn byrjar græjan að svíkjast um í verki og þú að endingu dæmir hana úr leik og neyðist til að fá þér nýtt.  Samsorta græja sem lögð var til hliðar mörgum árum fyrr, var aldrei fleygt, er aftur dregin fram og kemur þá í ljós að er ennþá jafn hálf ónýt og var er hún var lögð til hliðar.  Einkennilegt.

Og er þá bara eitt eftir í stöðunni viljir þú áfram starfa við það sem þú hefur verið að gera.  Þú ferð af stað og færð þér nýtt. 

Lítil asnaleg tölvumús lítur þeim reglum að þola ekki of oft að hafna á hörðu gólfi heima.  Ekki heldur mín tölvumús sem geispaði golunni eftir að högg á hana urðu einum of mörg og sú gamla, sem legið hefur alllengi til hliðar, tekin fram en reynist þá enn í sama ómögulega ásigkomulaginu og var er hún var tekin burt.  Þar hafði engin tími læknað nein sár.  

Samt er minnsta mál er að redda málunum.  Og hefur það nú verið gert.  Með smávegis fjárútláti.  Og nú virkar allt eins og áður var en músin ekki lengur þráðlaus mús heldur beintengd tölvunni heima gegnum snúru.  Eins og var í árdaga.  Eru árdagarnir ekki annars þeir bestu?  “Allt var betra þá”- er gömul sögn og ný. 

Rétt eins og áfengið voru sígarettureykingar fólks mærðar upp í hástert og kröfur sígarettu framleiðenda sem tóku þátt í að styrkja eina og aðra  kvikmynd gera kröfu um að leikarar með reglulegu milli bili kveikti sér í sígarettu blási út úr sér reyk inn í rýminu sem þeir eru staddir í án þess að nokkur maður æmti né skræmt né hafi neitt um málið að segja.  

Svona var þetta og allt undir, hvað reykingar fólks varða.  Bíó, strætó, matarborðið, stofan, fyrir framan sjónvarpið og svefnherbergið.  Allt er undir og engin afsláttur gefin á einu né neinu á vettvangi reykinganna.  Vildu menn reykja vindlinga, nú, að þá bara reyktu þeir sinn vindling.  

Til sjós var þetta gert og oftast nær tveir sem deildu herbergi á skipunum og engin trygging fyrir að klefafélagi reykti ekki eftir að í koju kom.  Reyndar frekar óalgegnt en fráleitt neitt einsdæmi á meðan bók væri lesin og áður en menn lögðust á koddan sinn.  Fyrir kom að maður bæði manneksjuna um að reykja ekki inn í klefanum.  Vel var tekið í ábendinguna og menn gerðu þetta ekki framar og afgreiddu áður en til herbergis var gengið.  Samt allur gangur á.  

Á stóru eitt þúsund tonna síðutogurunum sem komu til landsins árið 1960 var boðssalurinn með tveimur löngum borðum upp við sitthvorn vegg borð salarins og annað minna borð til hægri sem blasir við er inn í borðsalinn kom.  Ætlað yfirmönnum.  

Við þessi borð var matast en hitt borðið, við hin vegginn, ætlað vaktinni sem senn gengur til hvílu, stæði svo á að hún væri öll inni er hin vaktin kom og hafði sinn hálftíma til að borða.  Yfir á þetta borð færðu menn sig að mat loknum til að fá sér að reykja eftir mat og er fastur liður hjá reykingafólki, sem oftast voru í meirihluta um borð í þessum skipum.  Alltaf verið að reykja og verkið gert hvar sem menn eru.  Engin svo sem amast neitt yfir þessu en ég mann hvað mér leiddist þetta.  Reykinn lagði yfir til manns og loft inni mettast allt sígarettureyk.  Að vísu eru í lofti matsalarins oflugar lofttúður sem ná að hreinsa loftið.  Ég, þrátt fyrir þær, var aldrei neitt hrifin af að vera með sígarettureyk annarra í eigin vitum.  Og engin sagði neitt vegna þess að svona bara var þetta á þessum tíma.   

Til allskonar varnarviðbragða greip reykingar fólk dirfðust menn að fetta einhver fingur út í þessar reykingar þeirra og mann ég eftir viðbrögðum konu sem gaf út þá yfirlýsingu að í hvert sinn sem slíkt væri nefnt í sín eyru brygðist hún við með þeim hætti að taka fram sígarettu og kveikja sér í.  Slíkt eru ekkert nema hrein varnarviðbrögð manneskju sem veit betur en strögglast ennþá við að viðurkenna sinn reykingar vanda.  Mann ekki hversu oft maður heyrði reykingafólk nefna við sig að það þurfi að fara að hætta þessum reykingum sínum, en gerði þó ekkert til að af slíku gæti orðið.  Lagði hreinlega ekki í verkið.  Sumir létu af ósið þessum.  Mesta ströggl og barátta getur verið fyrir fólk að hætta reykingunum.  Við allt svona strögg má losna með því að taka aldrei fyrsta smókinn.  En hver hlustar á slík viðvörunarorð?  Ég vil og ég má.  Sumir skipta um kyn og hafa meðbyr lækna og fjöldans, og bara einstaka benda á þvæluna.

Sígarettan er ekki mærð í dag og engin hvati neinstaðar til að auglýsa hana neitt upp.  Enda víðast hvar með lögum bannað.  Kann þó að vera að sígartteuframleiðendur styrki kvikmyndagerð að einhverju leiti en ljóst að þeir geri enga kröfu til neinna reykinga í kvikmyndum sem þeir veita peningum til, eins og títt var hér í eina tíð.  Ef þeir þá leggja ennþá fé til kvikmyndagerðar.  Vitað er að kvikmyndaframleiðendur biðji oft um styrki við sínar kvikmyndir og sæki um hvar sem styrkja er von.

Annað gildir um áfengið sem ennþá er hælt upp í hástert og gerður að góður rómur og grúi ljósmynda sýndar þar sem vín er haft um hönd, eftir dýrlega máltíð, og allir óskaplega glaðir.   Myndin af glóðaraugu eru ekki sýndar né plástrum á aftanverðu höfði sem skíring er gefin á um að sé tilkomin af hurð sem viðkomandi gekk óvart á og hrífu að baki með tindanna upp sem á var stigið, einnig óvart, sem og reist sig upp og skall í höfuð manneskjunar að úr blæddi.

Trúarganga fólks er skref fyrir skref ganga.  Menn stíga af þessum stað og færa sig yfir á annan stað.  Ekkert flókið og allir vita að með þessum hætti sé þetta.  Líf er á hreyfingu.  Steinninn æfir sig ekki.  Honum má kasta og hann lendir hér og þar án neins sérstaks markmiðs.  Enda dauður hlutur.  Manneskja er lifandi.  

Guð gefur fólki algert frelsi en hefur í ritningunni allskonar fyrirheit sem hann segist framkvæma.  Fólk þarf að læra og Guð verður alltaf að sjá áhuga fólks á að taka skref.  Þangað til skref er stigið getur hann ekkert aðhafst.  Boltin er í mínum höndum.  Vegna eigin orða Guðs um algert frelsi er fyrirkomulagið svona og afsannar söguna um reiðan Guð sem skipar og skammar, taki frá manni og skilji eftir á vonarvöl.  Guð segir sjálfur að hann sé ekki maður.  Mikilvægt að vita og átta sig á hvernig sumt virkar.   Guð bíður eftir trúar skrefi síns fólks.  Engin fær þóknast Guði án trúar.  Vantrúin leitar ekki ráða hjá Guði vegna þess að þekkja hann ekki.  Skoðum þetta:

“Jóhannesarguðspjall 10.  25-27.  Jesús svaraði þeim: „Ég hef sagt yður það en þér trúið ekki. Verkin, sem ég geri í nafni föður míns, vitna um mig en þér trúið ekki því að þér eruð ekki úr hópi sauða minna.  Mínir sauðir heyra raust mína og ég þekki þá og þeir fylgja mér.”-

í Niðurlagi textan segir: “Mínir sauðir,”- og svo framvegis.  Sem sagt, við trúum, við treystum Orðinu í hjarta okkar en erum stundum ófús sjálf að gera neitt meira.  Eitt er að tala og vita og annað að gera.  Hugsunina skortir um verkið og gagnsemi skrefsins:  “Það gerist aldrei neitt hjá mér”- er villutal.  Mátturinn vissulega er þarna en en getur þó ekki náð neinum tökum á einstaklingi af því að verkin skortir, þó viljinn sé til staðar.  Til að öðlast þarf líka verk.  Sáning gefur uppskeru.  Á því hef ég áttað mig að þá fyrst geti lækir lifandi vatns runnið og unnið sitt gagn.  Eftir að lækur lifandi vatns byrjar að renna bara viðhelst verkið af sjálfu sér.  Hér tala ég minn eigin vitnisburð um sumt í mínu lífi. Til að mynda fjármálin sem snérust við og eru í dag þessi lækur lifandi vatns sem gerir að verkum að maður lifir í dag við fjárhagslegar allsnægtir og kann loks með fjármagn að fara.  Alveg eins og Páll segir:
“ Filipíbréfið. 4.  12- 13.  Ég kann að búa við lítinn kost, ég kann einnig að hafa allsnægtir. Ég er fullreyndur orðinn í öllum hlutum, að vera mettur og hungraður, að hafa allsnægtir og líða skort.  Allt megna ég fyrir hjálp hans sem mig styrkan gerir.”- Hér má sjá trú í verki.  

Trúarganga vor snýst öll um að fylgja Jesús og gera allt sem hann boðar.  Það er í trú sem við stígum eitt og annað trúarskref og uppskerum í samræmi við þessi trúarskref okkar.  Sé engin skilningur um neinna gagnsemi kemur ekkert trúar skref.   Þetta segi ég vegna þess að sjálfur þekkja þetta og vera eitt sinn á þessum stað en sá, loksins, Guði séu þakkir og heiður, að virkar ekki svona heldur þegar trúarskrefið hættir að vera einvörðungu í huga mínum og nær til trúarhjartans, þar sem Andi Guðs býr í trú manna og kvenna.   Þá, ekki fyrr, gerast þessi nauðsynlegu umskipti og maður lærði loks að fara með peninga og einhvernvegin skortir ekki nokkurn skapaðan hlut.  Vanti eitthvað veit ég í dag að muni koma.  Þetta er trú sem þú getur eignast, úr því að ég gat þetta.  Við sjáum hér að kennslan hefur ekki alltaf verið rétt og að gjafir til kirkju og kirkjulegs starfs hafa ekkert með þetta að gera:  ”Ég gef reglulega peninga í kirkjuna og er alltaf jafn blankur”-  hefur heyrst.  

Allur skilningur býr í trúar hjarta manns.  Þaðan renna og lækir lifandi vatns og endurnýjast sjálfkrafa.  Þetta hefur maður árum saman reynt kringum sín eigin fjármál sem ég veit að fólk tekur undir sem til þekkir sem og veit að er engum að þakka nema trú minni á Jesús. Kemur hinu ekkert við hvort ég gefi mikið eða lítið af eigin peningum til kristilegra starfa.   

“Jóhannesarguðspjall 14. 9.  Jesús svaraði: „Ég hef verið með yður allan þennan tíma og þú þekkir mig ekki, Filippus? Sá sem hefur séð mig hefur séð föðurinn. Hvernig segir þú þá: Sýn þú oss föðurinn?”- Við þurfum að þekkja Jesús og þekkja Guð okkar vel. 

Hverjir bera ábyrgð?  Fyrst og fremst aðilar sem hófu.  Sumt sem gert er varð til góðs á meðan annað er til ills en breytir ekki því að allt á sér sína upphafsmenn sem bera ábyrgð og þiggja af ýmist heiður eða alla skömm.  Fer eftir á hvorn vegin atburðir eru og fóru. 

Í stríði eru herir bandamanna og andstæðinga hvorum öðrum líkir með báðir svipuð fantabrögð þar sem þeir eru staddir hverju sinni.  Ekki er mikill munur á. 

Aðilinn sem hóf er samt alltaf ábyrgur.  Hvað sem var á undan og hvað sem á endanum kom honum út í verk er hann ábyrgur. 

Hvernig komum við í veg fyrir öll þessi vondu verk?  Með hverju öðru en því að gera það sem rétt er í dag.  Flóknara er nú málið ekki.  Kannski aðeins of einfalt?  Svo er þó ekki og með þessum hætti er þetta að við veljum leiðina. 

Íslenskur sjávarútvegur hefur gengið gegnum allskonar áföll og þolað allskonar á sig frá því að hann færðist frá árabáta menningu yfir til vélvæðingar. Umsvifin aukast stórum eftir innreið vélbátsins.  Hann eykur fiskiríið stöðugt í kringum landið og breytir fiskvinnslunni í iðnað sem um munar fyrir þessa þjóð.  Um tíma eru starfsmenn sjávarútvegs umtalsverður fjöldi á bæði fiskibátum og inn í sjálfum fiskvinnsluhúsum í landi og verður helsti atvinnuvegur stórs hóps manna og kvenna á Íslandi.  Meira þó á landsbyggð en höfuðborg.  Vissulega skiptir sjávarútvegur borgarbúa nokkru máli.  Minna þó nú um stundir en var. 

Fiskvinnsla hér áður fyrr var afskaplega mannaflsfrekur iðnaður með kannski mannskap hjá sér frá 70 manneskjum til 100 hundrað manneskja að kannski jafnaði í hverju frystihúsi.  Ásamt sjómönnum á bátunum.  Þeir gátu verið nokkrir tugir.  Á vertíðum mátti búast við fleira fólki.  Sérstaklega eftir að þorskurinn virkilega byrjar að gefa sig á miðunum og stutt fyrir bátana að fara til netatrossa sinna.  Í mokveiði voru aflabrögð slík að ekki réðst neitt við neitt og unnið klukkutímum saman við aðgerð að aðgerðar strákarnir ná máski að fleygja sér í klukkutíma hér og klukkutíma þar.  Þreytt fólk var hið venjulega í kringum átakasvæði fiskverkunar íslendinga en færist í svolítið annað og betra horf með vöktunum sem settar eru á, þegar mikið lá við.  Allt orðið svolítið manneskjulegra.  Vaktakerfi í fiskvinnslunni kemst ekki almennilega á fyrr en kannski í lok níunda áratugar seinustu aldar og byrjun þess tíunda.  Fyrir þann tíma eru vaktir að mestu óþekkt fyrirkomulag.  Einkennilegt?  Mjög svo.  Af hverju?  Af Hugsuninni:  “Í fiskvinnslu vinna menn eins og þarf og þega þörf er á.  Punktur á eftir.”-   

Oft var þetta í fréttum helst að þessi útgerð og hin átti undir högg að sækja og eða rekstur eins og annars togarans sé á fallandi fæti.  Af þessu koma svo gjaldþrota fréttir af bátum, togurum og fiskvinnsluhúsum sem allar verða frekar algengar í blöðum og útvarpi og algengari þennan dag en hinn.  Og öllu mætt með venjubundnum hætti.  Falli íslenskrar krónu um nokkur prósent sem orsakar að hluti peninga í veski hverfur vegna þess að hafa að nokkru misst fyrra verðgildi.  Heitir verðbólga.  Hún ríður húsum íslendinga núna.  Sama staða en nokkuð lægri tölur.  Í verðbólgu missa peningar fyrra verðgildi og birtingarmyndin hækkað vöruverð.  Þessu er mætt með lántökum til að fá haldið fyrri lífs standard.      

Held að ekki sé farið neitt verulega rangt með þó sagt sé að íslensk fiskvinnsla hafi alla tíð verið láglauna starf og almennir starfsmenn átt fyrir daglegu viðurværi og framfærslu, og lítið meira.

Í dag er svolítið annað upp á teningunum með fréttum af afbragðs góðri afkomu einkum stóru sjávarútvegsfyrirtækjanna sem ennþá flagga íslenska fánanum og birta einkar áhugaverða afkomutölur milli ára.  Íslenskur sjávarútvegur er vel rekin.  Með sína auðvitað öfundarmenn.    

Í ljósi allra þessa flottu afkomutala fiskvinnslufyrirtækjanna er ein spurning sem stendur eftir.  Hún er um hvort íslensk fiskvinnsla sé ennþá eitt helsta láglaunasvæði atvinnumarkaðsins á Íslandi?  Spyr vegna þess að þekkja ekki málið lengur en muna vel hvernig var hér í eina tíð.     

En gefa ekki þessar ofurháu afkomutölur aukið svigrúm til launahækkanna til verkafólks?  Það er stór partur heildarvirkninnar og í akkur hvers fyrirtækis að gera vel við.  Án þess svo mjög að beygja um of afkomumöguleika sína.  Þar getur allt haldist kyrrt á góðum stað þó kannski árlegt uppgjör fiskvinnslufyrirtækja sýni ekki allar þessar svimandi arðstölur.

Þurfum við ekki að komast upp úr þessu fari að horfa of mikið í eigin barm og koma okkur sjálfum svolítið ofar og fara hærra og þangað sem betur sést yfir?  Vel rekið fyrirtæki er af ástæðu.  Samt er ljóst að ánægður eða óánægður starfsmaður reiknast ekki út frá útborguðum launum né ánægjuvog mæld í beinhörðum peningum.  Kann að vera að svo sé talað.  Þetta breytir þó ekki að launafólk, karlinn og konan á gólfi, mættu vel hafa meiri vigt hjá fyrirtækjum en oft er og besta ráðið að hækka tímakaup frekar en veglegri jólagjöf, sumargjöf og eða veislum.

. 

Sagt er að einstakir skattgreiðendur fái rekið ráðherra.  Segjum að einhver einn velji að reka ráðherra, segist hafa valdið til, er ljóst að viðkomandi einstaklingur geri það ekki í umboði allra hinna sem taka þátt í launagreiðslu ráðherra sem skal reka.  

Sá einn sem mögulega gæti rekið ráðherra er aðilinn sem réð ráðherra, Ríkisstjórnin öll og hæstvirt Alþingi íslendinga, sem samþykkir skipunina.  Er ég kannski að misskilja eitthvað? 

Væri ekki sanngjarnt hjá ágætum skattgreiðanda, sem vill reka ráðherra, að leita fyrst álits allra hinna þúsunda skattgreiðendanna sem með skattgreiðslum sínum leggja til málsins og fá álit þeirra á brott rekstrinum úr starfi og hvorn skuli ráða í staðinn manneskju úr röðum „Flokki Fólksins“ röðum „Pírata?“ og eða röðum “Samfylkingar?”- sem strax eru farin að kvíða væntanlegum kosningaúrslitum og mögulega setu í nýrri ríkisstjórn.  Jafnvel það myndi ekki duga því sá einn sem réð ráðherra ,Ríkisstjórnin, þyrfti að samþykkja að reka ráðherra.  Svona ómögulegt er nú lýðræðið að mesta puð er að reka ráðherra.   

Rétt er að skattgreiðendur, einstaklingur, greiða skatt og að hluti skatttekna manns, og fyrirtækja, ekki gleyma fyrirtækjunum í málinu, fara í að greiða laun ráðherra.  Álit einar manneskju jafngildir aðeins einu atkvæði af kannski nokkrum þúsunda sem til þurfti til að fá rekið ráðherra, eigi sanngirni að ráða ferð.  

Samt er það svo að sá einn sem ráðherra réð til starfa hefur vald til að reka ráðherra og með þeim hætti býttin.  Verður víst seint í neinu önnur. 

Spurningin sem eftir stendur er um hlutfall hvers og eins einstaklings í ráðherralaunum og hvort það sé hærra en 00000,1% af heildarlaunum ráðherra sem til stendur að reka.  Ljóst er að allmargra samþykkt þarf áður en unnt væri að reka ráðherra með einhverju sem hægt var að segja um réttu.  Varla aðhyllast menn á Íslandi einræði?  Því trúi ég að minnsta kosti ekki.  

En til að springa ekki í loft upp þarfnast pirraður útrásar.  Hvað hentar betur slíkum aðstæðum en að reka ráðherra og hafa langt mál um?

Kveðja Gaflarinn síkáti og glaði.

Fréttir verða sagðar svo lengi sem enn þrífst mannlíf á þessari jarðkringlu.  Viti borin manneskja vill fréttir til að vita hvað sé að gerast í kring.  Skoðum áhersluna 1960 og aftur 2023:

“1960. Togararnir í október. Flest veiddu skipin á heimamiðum, þar sem aflinn við Nýfundnaland og Vestur Grænland reyndist afar rýr og oft á tíðum lélegur að gæðum.  Hins vegar voru aflabrögð sáratreg á miðunum hér við land, svo að helzt má líkja við þau ár, sem verst voru fyrir stríð og verður togurunum sjálfum nú og þá samt ekki jafnað saman. Gæftir voru einstaklega góðar. — Alls fóru íslenskir togarar 35 söluferðir á erlendan markað. (Ægir 15 nóvember 1960.)”- 

“2023. Leiðtogar Atlantshafsbandalags ríkjanna eru á einu máli um að framtíð Úkraínu liggi í varnabandalaginu, en á hinn bóginn var ekkert kveðið á um það í hve nálægri framtíð það gæti orðið, sem Úkraínu mönnum þykir verra. Þetta kom fram á leiðtogafundi NATO í Vilníus, sem lýkur í dag.“ Mbl. 12 júlí 2023)”-

“1960. Hinn nýi togari Bæjarútgerðar Hafnarfjarðar. Maí er 982 tonn og hinn stærsti togari, sem íslendingar hafa eignazt til þessa. Lengd er 210 fet. Breidd 34 fet. Dýpt 17 fet. Allar vélar og hjálparvélar í skipinu eru MAN-vélar frá Maschienenfabrik Augsburg-Nurnberg A. G. í Þýzkalandi. Aðalaflvél er 2280 hestöfl. Maí er fyrsti íslenzki togarinn með fullkomna skiptiskrúfu, þannig að vélin er alltaf látin ganga eins, hvort sem skipið er keyrt áfram eða afturábak. (Ægir 1 júní 1960)”-

“2023.  Svandís Svavarsdóttir matvælaráðherra bannaði hvalveiðar tímabundið til 31. ágúst en miðað við svör matvælaráðuneytisins við fyrirspurnum Morgunblaðsins er ekki hægt að útiloka að bannið verði framlengt.

 (MBL 112 júlí 2023.)”-

“1960. Reykjavík. Þaðan hafa um 20 bátar stundað dragnótaveiðar í septembermánuði; yfirleitt var afli þeirra góður, en þó mjög misjafn. I október fór aflinn mjög minnkandi og hættu þá margir bátar veiðum og hófu handfæraveiðar; var aflinn sæmilegur. Þá hófu 5 bátar veiðar með þorskanetum, en þar sem veiði var svo til engin hættu þeir fljótlega. 

Hafnarfjörður. Þaðan stunduðu 10 bátar dragnótaveiði í september, afli þeirra á því tímabili varð um 350 lestir, þar af um 100 lestir af skarkola. (Ægir 1 nóvember 1960.)”- 

“2023.  Ónafngreindur einstaklingur, liðlega tvítugur, hefur skýrt frá óviðeigandi samskiptum við sjónvarpsmann BBC sem var leystur frá störfum eftir að hafa verið sakaður um að greiða stúlku fyrir kynferðislegar myndir af sér. Viðkomandi tengist ekki fyrra máli.  Þessi unga manneskja sagði við BBC að hún hefði fyrst kynnst manninum í gegnum stefnumóta app.  Spjallið fór svo á aðra miðla og þá sagði sjónvarpsmaðurinn deili á sér. (Sjónvarpið 11 júlí 2023.)”- 

“1960.  Og þú telur, að flotvarpan muni leysa reknetin af hólmi á vetrarsíldveiðunum? — Já, tvímælalaust. Hún verður mikið ódýrari í stofnkostnaði — og þá ekki síður í viðhaldi. Og það er -allt annað að fara með hana í misjöfnum veðrum heldur en netin.- Hægt er að toga með flotvörpu í sama veðri og veitt er með botnvörpu. — Hvað um skipastærðina? — Varpa sú, er við Bjarni reyndum á Neptúnusi og gerð var eftir okkar fyrirsögn, er stór og aðeins fyrir togara. (Tíminn 28 janúar 1960.)

Sjá má misjafnar áherslur lagðar 1960 og 2023. Tíðarandin nú gengur mikið út á að klaga fólk, ákæra fólk, segja í fjölmiðlum farir sínar ekki slétta:  “Opnari umræða”- segja menn.  Að hvaða leyti?  Er það af opnari umræðu að í fólk sé hoggið?  Ætli slíkt stafi nú ekki meira af viðvarandi gremju fólks og hinu að fólk sé ekki lengur gott hvert við annað?  Tel það. 

Smá viðbót.

“Sekt er sönnuð og sönnuninn allar þessar uppsagnir æðstu manna Íslandsbanka sem talsvert fjaðrafok og ryk hefur þyrlast upp af og er enn ekki með öllu sest.”-  Sumt fólk vill draga Ráðherra fjármála til ábyrgðar þó ljóst sé að lögum samkvæmt hafi hann lítið sem ekkert um málið að segja né hvernig svona banki er rekin frá degi til dags.  Rétt er að hann setti söluferlið af stað og staðfesti söluna með eigin undirskrift.   

Daglegur rekstur stofnunar á borð við banka er í dag að mestu verk stjórnenda.  Þeir taka ákvarðanir ásamt kjörinni stjórn bankans en þurfa ekki að leggja þær fyrst undir ráðherra til samþykktar.  Eftir því sem mér skilst.  Má vera að eitt sinn hafi þetta verið með þessum hætti en með lagabreytingum, einum af mörgum, eru völd ráðherra skert er kemur að bönkum í ríkiseign.  Margir töldu lagabreytingarnar til bóta.  Hver sem endanleg niðurstaða málsins er.  Allt er breytingum háð og það sem til góðs átti að vera varð að einhverju öðru.  Þannig skil ég málið að sérstöku fólki, með traust valdhafa, er afhentur banki til að stýra batteríinu og stjórna án mikilla, kannski engra, afskipta starfandi ríkisvalds.  Líklegt er að lögum um banka hafi verið breytt til að minnka áhrif kjörinna ráðherra til að valsa þar um.  Af og til hafa íslensku bankalögin gengið í gegnum breytingar, sem allar áttu að vera til góðs.  Hver sem endanleg niðurstaða breytinganna eru.  Sagt í því ljósi að öll verk manna orki tvímælis.  

Lengi í þessu landi hefur verið rætt um allskonar svona og málin og umræður oftsinnis verið um inn á hinu háa Alþingi Íslands að draga úr völdum kjörinna alþingismanna og ráðherra ríkisstjórna, til að minnka hættu á spillingu.  Eitt oftasagðasta orð íslenskrar tungu í áratugi.  Spilling!  Þú hefur heyrt orðið áður.  Um það er ég viss.

Banki dagsins, sjóðir og hvers kyns aðrar peningastofnanir, eru guðir marga nútímamanna.  Að þessum guði sínum hlúa þeir, klappa þeim, strjúka þá, kyssa og kjassa og bregðast ókvæða við komi eitthvað upp sem ekki á þar að vera.  Og orðið ”Spilling” er hrópað ofan af þökum og látið bergmála uns öruggt sé að hvert mannsbarn hafi heyrt um meinta “Spillingu”  fjármálastofnunnar.  Einkennileg viðbrögð þó margt fólk viti að allskonar þrífist í kringum fjármagn og ekki allt sérlega kræsilegt, gott né með afbrigðum heilbrigt.  

Ástæða er fyrir að Biblían tali um að fégirnd sé rót alls ills.   Þar sem svo hagar til málum má vel tala um spillingu.  Er þó ekki viss að svo langt hafi þetta gengið í kringum Íslandsbankamálið, þó taka megi undir að klaufaleg mistök voru gerð.  Brottför æðstu stjórnanda bankastofnunar þessarar segir okkur ekki neitt um sekt eða sakleysi fólksins.  Stundum einfaldlega fær fólk nóg.  

Ekki síður er merkileg,  meira þó rannsóknarefni, að vel gefið fólk geri bréfsnepill af vissi stærð og til slegið járn með tölustaf á að eigin guði sem það eftirleiðis treystir á, fylgir og mærir.  Allt í grunninn mannaverk til að liðka til og nota til að kaupa og selja og stunda viðskipti.  Ekkert merkilegt en þó nauðsýnlegt í mannlegum samfélögum en getur aldrei orðið raunverulegur Guð sem læknar fólk og leysir af því fjötra og geri fólk endanlega frjálst.  Sá einn sem með fé kann að fara fær frelsi í eigin fjármálum og mun eftirleiðis stjórnar því en féð ekki honum.

Að menn, æðsta bankafólk, velji að yfirgefa svæðið liggur líklega í að fólkið nenni ekki lengur að standa í enn einu manngerðu fjaðrafoki.  Vitandi að til lítils sé að reyna að útskíra nokkurn skapaðan hlut.  Engin hvort eð er hlustar.  

Dómstólar götunar hlýða engum rökum.  

Nei vinir.  Þetta er ekki rétt leið til að ná fram betra og réttlátara samfélagi.  Fæst fólk veit hvað það sjálft vill í einu og öðru máli sem tengist samfélagsmyndinni.  Og hvernig getum við gert samfélag betra þegar engin samstaða fæst í jafnvel minnstu málum?

Var eitt sinn þjófkenndur af einum áhafnarmeðlimi, líklega árið 1985, á farskipi sem ég starfaði þá á. 

Á þeim tíma var til siðs að skipstjóri greiddi út gjaldeyri áhafnar og fór ég inn í skipstjóra íbúðina til að þiggja minn gjaldeyri og drífa mig á eftir í land.  Eins og maður yfirleitt gerði, væru tök á

Háttaði svo til að þessi ágæti maður, vinur minn, munum það, situr þar og fylgist með.  Tek ég við peningnum, kvitta fyrir og hverf yfir til herbergis míns og tel seðlanna.  Sé ég þá að ég hafi fengið allt of mikið og sný til baka og upp til skipstjóra og segi honum frá.  Viss um að hann hafi talið rangt, eins og alltaf getur gerst, og er grunlaus um framkomna ákæru.

Kemur svo hið sanna í ljós að kærandinn finnur seðlanna undir minnir mig koju sinni í herbergi sínu sem ég átti að hafa stolið af honum en hann faldi sjálfur á fylliríi og myndi engan vegin hvar peningarnir voru.  Þjófnaður var því nærtækasta svar mannsins til sjálfs síns. 

Svona fer alkóhól oft með menn að þeir gleyma og hugsa því ekki alltaf rökrétt. 

Sjálfur játaði skipstjórinn fyrir mér síðar að hann hafi vitað ég gerði ekkert svona.  Sem er rétt.  Maður gerir ekki svona. 

Tók verknaðinn aldrei neitt nærri mér og fyrirgaf manninum af heilum huga og ber engan kala til hans og hef aldrei gert.  Með Guðs hjálp hefur heiðarleiki verið hlutskipti mitt í lífinu.

Sagan rifjaðist upp er ég skrifaði ofanritað efni og fannst rétt að birta hér.

Kirkjan frá upphafi vega hefur gengið í gegnum allskonar tímabil og margt þar gerst sem ekki alltaf er neitt sérlega Guðlegt.  Hvernig á annað að geta gerst er leiðtogar Guðlegs starfs missa sjónar af lifandi upprisnum Jesús og gefast eigin hroka á vald?  Hve mörg ætli dæmin séu um akkúrat þetta atriði?  Flestan skandal sem við þekkjum má lesa um í Nýja testamentinu um leiðtoga sem ekki voru neitt sérlega vel að sér í Biblíu fræðunum og gáðu ekki að sér og komust upp með sitt gáleysi.  Þeir gleymdu Jesús.  Og hinu!  Hann vakir yfir Orði sínu.   Við megum ekki gleyma að Jesús er eilíflega lifandi og fyrst og fremst vegna Orðsins sem hann talaði og er sjálft sköpunarverkið og alls sem lifir.  Við erum ekki að nefna neitt lítið en höfum þó í flimtingum.

Af hverju þarf að vaka?  Vegna syndar mannsins sem gerir honum erfitt um vik að meta rétt og rangt sem hver kristinn maður þarf nauðsýnlega sjálfur að vera með á hreinu.  Engin trúaður getur dregið sig frá verkinu að fræða sjálfan sig á Orði Guðs og þiggja að gjöf réttan skilning sem allir geta eignast af þeirri ástæðu að ekkert manngreinarálit er til hjá Guði.  Syndum vafin heimur skilur ekki svona tal og veit ekki lengur rétt skil á góðu og illu, sem er svo mikilvægt að meta rétt.  Það er eigin hroki hverrar manneskju sem fellir hana.  Auðmjúkur í Guði kemst alltaf á leiðarenda.  

Í dag er talað um Postulakirkju og Forstöðumanna kirkju (Pastorskirkju.) 

Skoðum Pastorskirkju:

“3 jóhannesarbréf. 1. 9 Ég hef ritað nokkuð til safnaðarins en Díótrefes, sem vill vera fremstur meðal þeirra, tekur eigi mark á mér. 10 Þess vegna ætla ég, ef ég kem, að benda á gjörðir hans, hvernig hann lætur ófrægja mig með ljótum orðum. Og ekki nægir honum þetta. Hann tekur ekki heldur á móti bræðrum sem koma. Og vilji aðrir gera það hindrar hann þá og rekur úr söfnuðinum.”- Hvað sjáum við hér annað en hreina Forstöðumannskirkju sem lýtur völdum einstaklings sem tekur sér völd sem öruggt er að séu ekki frá Guði komin heldur manninum sjálfum sem í sínu valdi ríkir og stjórnar, rekur og ræður fólk eins og honum sjálfum þóknast.  Hvaða munur er á slíkum einstaklingi og einstaklingi hvar sem er annarsstaðar í valdastöðu heimsins sem ekki þekkir Guð?  Ekki nokkur. Við vitum að gríðarleg virðing var oft borinn fyrir þessu forstöðumönnum hér áður fyrr og talað um þá með sérstakri lotningu af sumum safnaðarmeðlimum.  En hvar var Kristur og hvar þessir forstöðumenn þessara kirkna í dag?  Mér vitanlega eru þeir allir horfnir sinn veg og aðrir leiðtogar teknir við með aðrar áherslur en forverarnir og dýrkunin færð þangað sem henni ber.  Til lifandi Guðs.  Til Jesús.

Hvernig lítur þá Postulakirkja út:

“Rómverjabréfið 1. 1 Páll heilsar ykkur, þjónn Jesú Krists, sem Guð hefur kallað til að vera postuli og valið til að boða fagnaðarerindi sitt, 2 sem hann lét spámenn sína áður flytja fyrirheit um í helgum ritningum, 3 fagnaðarerindið um son hans, Jesú Krist, Drottin vorn. Sem maður er hann fæddur af kyni Davíðs 4 en heilagur andi hans auglýsti með krafti að hann er sonur Guðs þegar hann reis upp frá dauðum.”- Tel að svona menn muni ekki reka nokkurn mann úr söfnuði sínum vegna þess að það talar við fólk sem pastorinn samþykkir ekki.  Svona var þetta oft og ekki sérlega vel liðið dirfðust safnaðparmeðlimir að sækja stund annars staðar:   “Ertu þú manneskjan sem rokkar milli safnaða”- var þá spurt.  Allir með opin augun sjá að kirkjan getur ekki verið þar.  Kristur vill samfélag trúaðra.  Við hvað á hann?  Trú manns á Jesús nægir?

Íslensku bankarnir hrista með reglulegu millibili íslenska þjóð svo til að partur hennar skekkst og vinst til.  Hún man ennþá allt of vel stoltið og glýjuna í augunum sem staða bankastjóranna í den olli fólki á meðan enn er talað um þá sem bjargvætt og bankastjórann ágætann sem jafngildi fengsælasta síldarskipstjóra á einum og sönnum síldarárum sem mokuðu inn síld sem fyllti ítrekað lestar skips og veski áhafna og síldarplanseigenda sem eftir hvert úthald fóru um með úttroðin seðlaveski og keyptu sér hvað sem hugurinn girntist en vandinn helsti að einn sem orðið á allt eiginlega veit ekki í hvað meira honum langar í.  Svolítill vandi hefur skapast.  En skítt með tilbúinn og agnar smáan vanda með veski sitt út troðið af ónotuðum íslenskum seðlum.  

Á sinn hátt gilti sama um síldarsjómanninn sem eftir bestu vertíðir um borð í sínum síldarbát gat gengið inn í nánast hvaða bílaumboð sem starfrækt er í þessu landi í vertíðarlok og ekið þaðan út á splunku nýrri drossíu af hvort sem er Amerískri- eða Evrópu gerð eftir vel heppnaða síldarvertíð og fengið beint úr kassanum og ekið á heim.  Og meira að segja kassan með í kaupbæti, væri um Moskvits- bifreið eða Volgu- bifreiða að ræða.  En þeir, eins við gamlingjarnir munum, komu hingað í trékössum.  Vænn viður og það allt saman sem hægt var að byggja úr kartöflukofa, nota sem girðingarefni heima fyrir, eða efnivið í hesthús og margra annarra nota.  Góssen tímar sem því miður hurfu frá okkur á einni nóttu.  Skandall.  

Munurinn á þessu og hinu er samt nokkur því síldarskipstjórinn vann fyrir launum sínum upp í brú og lagði á sig vökur ásamt áhöfn sinni og háseta sem streða við nótadrátt með aðstoð kraftblökk og síldarháfs og stíma í land með drekkhlaðin bát síldar og landa aflanum, sem síldarstúlkur handleika og raða í tunnur.  Endalaus síldar mokstur.

Svona var það ekki í hinu góða tilvikinu og á meðan bankinn ávaxtaði pening landsmanna sem að sjá stighækkar og verða upphæðir eftir svefn næturinnar sem fólk sundlar af og það bara liggjandi heima og sofandi en þó að þiggja laun og mun betri laun en starfið gefur.  Allt í formi inneignar með engri fyrirhöfn og bara rita nafn sitt neðst á blað ásamt vottum.  Allt hverfur til gróðans og í gróðaátt.  Og mikið er lífið þá notalegt.  

Þvílíkur gróði og þvílík gróðamaskína sem vinnur fyrir fólk sólahringum saman og bætir hag umtalsvert yfir hverja nótt.  Og einnig nýtan dag.  Engu er saman við þetta að jafna.   Allir að græða allstaðar.  Nema ég.  Alltaf ég.  

En svo birtist vondi kallinn öðru sinni og hrindir öllu um koll.  Hvert sem litið var blasir við stöðvun.  Alveg eins og skeði er síldin hvarf.  Munur er samt nokkur sem er öll þessi gríðarlega “réttláta reiði” (feyskið orð og ofnotað) og heift sem greip menn er þjóðin loks áttar sig á hvaða gerðist og fúlgur fjár horfnar út í veður og vind.  Ekki er samt rétt að tala um alla þjóðina, að hún hafi verið gripin reiði vegna atburðarins. Sannleikurinn er að sama og engin breyting varð á högum fólks á landsbyggðinni og ólgan því mest Reykjavíkurmeginn.  Þar geisar manngerður stormurinn af bankahruninu 2008.     

Og enn eru íslenskar bankastofnanir að skandelera.  Nú er það sala Ríkisins á Íslandsbanka sem einhver misbrestur að sjá hefur komið fram í sem nú hriktir í og ein og önnur manneskja ætlar að líta á alvarlegum augum en vegna veðurs treystir sér ekki í mótmæli fyrir framan hæstvirt Aþingi og bíður uppstyttu.  Hver nennir að mótmæla í roki og regni?  Spyr sá sem ekki veit.  Ekki allavega kall bráðum sjötugur að nafni ég. 

Heimurinn er sérhvern dag fullur áhyggja.  Hann sér enga von og er svolítið upptekin við að minna sjálfan sig á allt sitt vonleysi, vonbrigði dökka daga framundan og gleymir mikilvægi þess hversu nauðsýnlegt sé að lifa hér og nú og að hver dagur sé sinn átaka dagur.  Í eigin þágu.  

Staðfestingu hins neikvæða tals sjáum við í fréttaflutningi fréttastöðva sem ítrekað og endurtekið segja fréttir af atburðum heima og heiman sem ekki er til þess fallin að lífga eina einustu manneskju við né hressa henni geð og sinni.  Af hverju?  Menn heimsins eru sjálfir vonlausir um góða daga og gott leiði, í svona stóru myndinni, og hafa uppi hugmyndir um hvernig skuli að farið.  Þeir kunna með verki sínu að bæta gráu ofan í svart.  Er ekki sagan mikið þessi?  Heimurinn hefur enga von.  Öndvert við kristið fólk sem á alla von.  Gríðarlegur munur er á.

Það sem kristnir því verða að gera er að vera ekki með sjálfa sig þar sem vantrúin velur að hreiðra um sig og sér fátt nema dökka og dimma dali og óveðurský hvert af öðru hrannast upp yfir höfði sér og kallar eftir endalausum barlómi.  Það býr til vonleysi.  Kristnir eru ekki þar vegna þess að hafa lært lexíuna um hverjum þeir þjóni og tilheyri.  Sem sagt!  Til er bæði svört og hvít mynd af öllu í kring og spurningin um hvor myndin sé dregin upp, sú dökka eða hin rétta.  Hvað leggur ritningin inn í vangaveltu af þessu tæi?: 

“2 Korintubréf. 6.  Dragið ekki ok með vantrúuðum.  Hvað er sameiginlegt með réttlæti og ranglæti eða með ljósi og myrkri?  Hvað eiga Kristur og Belíar sameiginlegt?  Hvað eiga trúaðir sameiginlegt með vantrúuðum?  Hvernig getur musteri Guðs þolað skurðgoð?  Við erum musteri lifanda Guðs eins og Guð hefur sagt:

Ég mun búa meðal þeirra og dveljast hjá þeim og ég mun vera Guð þeirra og þeir munu vera lýður minn.”- Hvað sjáum við hér annað en skíran vilja Guðs fyrir sinn lýð til að aðskilja sig?  Veljum aðskilnað við kraðak heims umræðunnar?  Enda engu að skila.  Veljum við heiminn munum við flytja í hús vonleysistal heimsins.  Ekki gera það.  

Og sé það ekki þetta ok þá bara annað ok sem hugur og ímyndun býr til.  Og manneskja horfist í augu við upp teiknaðan bastarð og sér hugarheim sem hvergi lifir nema í huga einstaklings.  Raunheimar eru til.  Hví ekki að vera með sjálfan sig allan þar sem Kristur er boðaður og tilbeðinn?   Og síðan hvenær hefur eitthvert okkar vitað hvað framundan sé og hve oft hefur það raungerst sem ég og eða þú máski óttumst?  Ekki í eitt skipti.  Og er þetta ekki hið rétta svar?  Tel svo vera og spyr hvað sé öðruvísi núna?  Ekkert nákvæmlega hefur breyst.  Lifum bara daginn okkar eins og hann birtist hverjum og einum og gerum hér og nú og látum nægja.    

Hvert okkar veit hvað verða muni á morgun?  Með þó sjálfa okkur þar að allt jafnvel sé í hendi en segjandi í hinu orðinu að engin viti hvað verði, en heldur samt áfram að mála upp mynd með sér sjálfum af einhverju sem mögulega og hugsanleg fái skeð.  Maður þarf Jesús:

“Matteusarguðspjall. 6. 31-33.  Segið því ekki áhyggjufull:  Hvað eigum vér að eta? Hvað eigum vér að drekka? Hverju eigum vér að klæðast?  Allt þetta stunda heiðingjarnir og yðar himneski faðir veit að þér þarfnist alls þessa.  En leitið fyrst ríkis hans og réttlætis, þá mun allt þetta veitast yður að auki.”- Orð Guðs leitast við að uppörfa sína.  Ekki þá sem veita Orðinu ekki viðtöku.

Hvar erum við með okkur sjálf?  Við dyr frétta og mynda sem dæla út vonleysi, hamfarhlýnun, vá hverskonar og eða við opnar dyr Guðs Orðs, sem þá þessar kristnu, hólpnu manneskjur?   Ekki lengur reyna að spyrða heim og kristni saman.  Förum þaðan og til alvöru lifandi Guðs.  Aðskiljum okkur og lofum hann sem hjartað og trú okkar elskar.  Jesús Krist.  Jesús lifir! Amen.

Vitað er að sumt er einkennilegrar öðru og sumt einhvernvegin einnig torskildara öðru sem gert er um ákvarðanir sem teknar eru í einu og öðru máli.  Svo sem eru rök færð fyrir.  En hvernig rök?  Það getur verið áhugavert að skoða.  Hjá sumu fólki helgar nefnilega tilgangurinn einn meðalið.  Og hver er hann?  Að ná sínu fram.  Er ekki annars málið að sækja bara sitt?

Auðvitað skulu rök vera til staðar í öllu sem gert er.  Þau eru öllu efni nauðsýnleg.  Sannleikurinn er samt mikilvægari hverjum rökum.  Sannleikurinn tengir sig í einn fastan punkt tilverunnar og er ekki lausgirt efni sem fýkur til við hverja vindhviðu, eins og allt óstöðugt líka gerir.  Á honum, sannleikanum, skal byggt.  Og þetta gerir líka allt fólk sem vill vanda verkin sín og trúir að muni lengi standa.  “Drengskapur í verki var það heillin.”- Sumt er þó gleymt.   

Enn einu sinni ná hvalveiðar íslendinga að þyrla upp ryki sem, eins og áður, fer mest fram gegnum fjölmiðla sem lifa endalausa og ítrekaða gúrkútið í sínum rönnum.  Hvalveiðar okkar hafa hrist rann fjölmiðla til frá því hvalveiðar fyrst voru bannaðar í kringum 1980, gæti ég trúað.  

1979 kemur til landsins nefnd á vegum Alþjóða Hvalveiðiráðsins til að fjalla um málið.  Engin leið var þá fyrir nokkurn mann að mynda sér fyrirfram skoðun á hvort algert bann við hvalveiðum yrði ofaná eða einhver millileið valin.  Fyrir árið 1979 eru Sovétmenn með umfangsmiklar hvalveiðar og notast við stór og öflug verksmiðjuskip á höfunum til að full vinna hvalafurðir um borð.  Alþjóðahvalveiðiráðið leggur algert bann á þessar veiðar Sovétmanna.  Þessu verða þeir við og veiða eftirleiðis nokkrar hrefnur.  Svona til að gleyma ekki bragði hvalkjöts í munni. 

Er öll þessi vinna Alþjóða Hvalveiðiráðsins er að baki stóð aldrei til að banna allar hvalveiðar í höfunum og gera í eitt skipti fyrir öll.  Það er alveg ljóst en þessi samt niðurstaðan.   

Fyrir bann og lengi vel á undan eru hvalastofnar heimshafanna verulega skaddaðir af aldalangri ofveiði gríðarstórs hvalveiðifloti úr bæði vestri og austri.  Bandaríkin voru stór hvalveiðandi.  

En allt má byggja upp sé viljinn til staðar.  Hrun síldarstofna og uppbygging þeirra hér við land hafa sannað það mál rækilega að til séu ráð.  

1971 til hausts 1975 eru allar síldveiðar við landið stöðvaðar.  Um haustið 1975 eru þær aftur heimillar og síld verið veidd hér við land frá þeim tíma, undir ströngu eftirliti íslenskra yfirvalda.  

Eins var með hvalveiðar og síldina að vinna hvalaafurða var alla tíð nokkra vikna strembin törn yfir sumar sem um 1980 er klippt á og frá þeim tíma verið erfiðleikum bundið að sinna vinnunni allt til dagsins í dag.  Tengist þó ekki lengur hvalastofnum á vonarvöl heldur frekar mórals í landi.  Rússar, samkvæmt minni vissu, eru ekki lengur með í hvalveiðunum og uppteknari í dag við að drepa Úkraínumenn en drepa hvali.  Einnig þar erum við með eða á móti.    

Allskonar rök hafa verið færð fyrir að engan skepnu af hvalakyni skuli veidd og því í eina tíð haldið á lofti að gáfnafar hvala skáki gáfum manna.  Jafnvel það.  Í þetta var haldið og er kannski af einhverjum ennþá gert.  Allt samkvæmt einhverjum niðurstöðum óskilgreindra vísinda.  

Nýjasta kenningin er að hver hvalur sogi í sig heilan helling af kolefnisspori og meira en nokkurt  tré og bent á ósvinnunna af að drepa einn einasta af þeim.   Hvalur er orðin vinur manneskja.  Starsmenn á Akranesi sem hugðust taka þátt í hvalatörninni í ár horfa sumir í gaupnir sér og ekki vissir um hvernig þeir greiða húsaleigu um næstu mánaðarmót.  Þetta er ótæk vinnubrögð. 

Flóttamannamál eru um þessar mundir ofarlega á dagskrá allrar umræðu dagsins í fjölmörgum svokallaðra velmegunarríkja sem Ísland flokkast undir.  Hvað sem menn segja.   

Flóttamaður er af mörgum sortum og af mörgum ástæðum gerist hann flóttamaður.  Hvað er maður sem er á harða flótta undan sjálfum sér annað en gildur flóttamaður.  Hann sækist eftir betra lífi og telur sig eignast betra líf í öðru umhverfi en hann hingað til hefur verið í en viðkomandi samt aldrei plummað sig neitt sérlega vel þar.  Og hann leitar fanga hér og fanga þar með allstaðar sömu niðurstöðu.  Allt er einnig ómögulegt á nýjum stað.  

Það sem viðkomandi ekki enn áttar sig á er að öll hans ókyrrð býr innra með honum sjálfum sem öllum þessum núningi veldur og viðheldur í honum önuglegheitum. 

Vissulega gefur þarna að líta flóttamann en kannski ekki þann flóttamanna sem ríkið fyrirfram þarf eitthvað sérstaklega sækjast eftir að fá til sín, vernda, fæða og klæða með peningum frá sér, kosta sjálft læknisþjónustu fyrir þetta fólk og útvega fjármagn til framfærslu.  Opinber flóttamaður er ekki skilgreindur með þessum hætti þó slíkur einstaklingurinn sé ekkert nema flóttamaður.  Bara frá sér sjálfum.  

Vissulega erum við hér að horfa á flóttamann í strangasta skilningi orðsins “flóttamaður” án þess kannski, og líklega, að hafa möguleika á fríðindum einhverskonar, þiggja frítt uppihald, frítt húsnæði, fría læknisþjónustu og akstur leigubíls til og frá lækni, eins og sumir halda fram að sé gert kringum flóttamann dagsins, án þess þó að ég taki afstöðu til þess máls.  Og kannski er leigubílinn fyrir utan vegna þess að fólkið rataði ekki sjálft leiðina til læknisins og lendingin að panta sér leigubíl, eins og líklegt er að maður sjálfur hefði gert staddur erlendis og þurfi læknisaðstoð af einhverjum orsökum og ekki ennþá neitt sérlega vel rat fær í hverfinu og aukreitis mállaus og skil ekki tunguna sem töluð er og munur kannski hann einn að ég greiði leigubílinn úr eigin vasa en ekki vasa Ríkisins.  Enda ekki flóttamaður.  Í þá opinberum skilningi orðsins flóttamaður heldur skilgreindur ferðamaður - á flótta frá sjálfum mér?  Kannski það.  

Mikið er um málleysi nú á tímum.  Þó flest fólk samkjafti ekki.  

Hið sanna er að margt fólk í landinu nú um stundir er í þeirri erfiðu stöðu fyrir sig sjálft að tala ekki íslensku og jafnvel ekkert mál annað en tungumál þjóðar sinnar, sem fæsti landar skilja.  Fyrir þetta fólk verða minnstu mál torleyst.  Ekki bara fyrir innflytjendur heldur flesta í kring.  Öll tjáskipti eru ómöguleg líkt og skeði við Babelsturnin sem Orðið greinir frá er Guð ruglaði tungumál fólksins er það mætti til vinnu og komst að því að engin skyldi hvers annars orð.  Í svona stöðu erum við í / allavega ég/ hvort sem verkið telst táknrænt eða ekki.  Undir svona kringumstæðum skilur maður nokkuð betur allan glundroðann sem skapaðist við byggingu Babelturnsins forðum daga eftir hamfarinar sem verða á tungumálinu.  Því hreinar hamfarir voru þetta og ekkert minna heldur en hamfarir.  Einföldustu ábendingar og leiðréttingar við sérhvert verk verða við svona aðstæður gersamlega vonlausar.  Og í hreinum sannleika er þetta sagt.  Einföldustu húsreglur eru misskildar, ekki viljandi, heldur vegna þess að íbúarnir vita ekkert hvað ritað sé á blaðið þó á tveimur tungumálum sé og bæði Ensku og íslensku.  Enda ólæst á bæði málin.   Blaðið upp á vegg hættir að vera leiðbeinandi.  Og gulnar.  Allt ávísun á tóman misskilning og helst með þeim hætti við.  Uns málskilningur kemur.  Ef hann kemur.  

Menn nikka höfði eins hann sem skilur en svarið og verkin sem í kjölfar koma tala hið gagnstæða.  Þetta er mikið staða dagsins.  Auðvitað virðum við allt fólk en bendum á staðreyndir.

Það sem segja má íslenska sjónvarpinu til hróss eru þessir vönduðu heimildarþættir sem það hefur látið gera fyrir sig í gegnum tíðina.  Allt vandað og afskaplega áhugavert efni til áhorfs og fræðslu um hluta mikillar sögu okkar íslendinga.  Í þessu samhengi má benda á „Öldin Hennar“-sem Sjónvarpið sýndi nýverið, endurtekið efni held ég, um sögu kvenna og barátta fyrir launa réttindum til jafns við karla, sem auðvitað á að gilda, en á sér sína eigin forsögu. 

Þessa hugsun nenfilega tel ég að megi rekja til þess þanka ágætra kvenna sem hættur er að líta á heimilið sem sérstakan vinnustað og á húsmóðurstarfið sem þá beina vinnu.  Mót spurningar má spyrja um hvort heimili fólks sé annað en einn fullgildur vinnustaður og um leið stoð og stytta ungviðisins heima við, öll sín vaxtarár?  Heimilið er nákvæmlega þetta en við gleymt.  Ekki trúi ég að menn séu því sammála að verkið, að koma fólki til mannsæmandi manns, skipti bara engu máli?  Hvaða annað verk ætli sé gagnlegra fólki til framtíðar litið?  Bendið mér á.  

Hvernig sem það allt saman er má sjá hugsanavillu ganga með ágætu fólkinu.  Hér er ekkert verið neitt að ásaka konur, frumkvöðlanna, heldur einvörðungu bent á hugarfarsbreytingu sem allur hópurinn að lokum er með í.  Auðvitað á launamisrétti hvergi að þekkjast, en viðgengst þó.

Spyrja má hvað sé meira lykilatriði en að gera manneskju að, já, vænni manneskju?  Við höfum missi svo margt gott frá okkur og tekið upp prjál í staðinn.  Mikið er um eigingirni í dag. 

Ljóst er að hugsunin um heimilið sem gildan vinnustað missir flugíð í bylgjunni sem yfir gekk, allavega á höfuðborgarsvæðinu, fljótlega eftir aldamótin 1900 og hefur í raun og veru aldrei borið almennilega barr sitt frá þessum tíma og er fólk æ betur lætur sannfærast um að heimilið sé ekki gildur vinnustaður.  Hvaða önnur hugsun en þessi gæti hafa legið þar til grundvallar?  Engin sjáanleg.  Þarna gleyma menn uppeldisgildi fullorðins einstaklings meðal síns yngra eigins fólks.  Allt þetta hefur fyrir margt löngu misst flug sitt og á ekki afturkvæmt með neinum einföldum hætti.  Nú er það íslenska Ríkið sem á að skaffa, sjá um, og annast, til að fyrirvinnur heimilisins fái sinnt sínu starfi og Ríkið í dag komið í hlutverk gömlu barnapíunar.  

Allt þetta kerfi er búið til af okkur sjálfum og er eigið sameiginlegt plan okkar sem bjó það til og er fram á við leið óréttlæti í hópi kvenna sem karlmenn fram til þess tíma koma ekki auga á vegna aldagamla hefða og vana sín megin né að komin væru þáttaskil í huga kvenna og að með sumt verði ekki aftur snúið með.  Afleiðingarnar blasa við á heimilum sem sum eru rústir einar í dag með engan fullorðin heima til að annast ungt heimilisfólk.  “Allir eru að vinna elskan mín”- er sagt. 

Sjáum við ekki að eitthvað mikið hafi nú skolaðist til?  Hvaða annað svar höfum við inn í svona spurningu nema gagn spurninguna "Hver fari í slag við Tíðarandann?“- Hann stjórnar.   

Hér er engan verið að ásaka og heldur ekki afsaka neinn og bara pæling sett fram með svolitlum rökum um að þú berst ekki við tíðaranda sem hlustar ekki á þig, ýtir þér til hliðar og er stundum rangur en samt við blasandi staðreynd. 

Má ekki reikna með að komandi ráðherra í stól herra Jóns Gunnarssonar ráðherra, frú Guðrún Hafsteinsdóttir, gangi ekki að miklu leyti í verk forvera síns og haldi áfram verkum hans og klára þau.  Ráðherra innan ríkisstjórnar hefur samþykki allrar ríkistjórnarinnar til verkanna sem hann er í og leikur aldeilis enga einleiki þar.  Því alltént á ég erfitt með að trúa. 

Í sjálfu sér á ekki að skipta máli hver gegni ráðherraembætti hverju sinni í starfandi ríkisstjórn.  Hver Ríkisstjórn gerir sína eigin rammaáætlun áður en að af stað er farið sem gildir á meðan ríkisstjórn enn starfar.  Þetta snýst ekki svo mikið um manneskjuna, einstaklinginn, í ráðherraembætti heldur miklu meira rammaáætlunina sem gerð hefur verið.  Henni er fylgt. 

Þó nýr ráðherra komi í stað herra Jóns Gunnarssonar er það fyrirfram engin ávísun á að útlendingafrumvarpið verði ekki klárað né afgreitt að lögum íslenska lýðveldisins öllum til hagsbóta og mest fólki sem leitar sér aðstoðar hér og verndar en er uppundir á vergangi eða því sem næst, í mörgum tilvikum.  Eru þau mál enda hreint klúður eins og framkvæmd þeirra er mikið í dag. 

Sjálfur hefði ég viljað að Jón Gunnarsson héldi embætti sínu.  Hefur hann enda sýnt og sannað að vera maður sér sjálfum fylgin og væntanlegur ráðherra, frú Guðrún Hafsteinsdóttir, meira svona óskrifað blað sem ég þó styð í sitt embætti.  En sjáum hvað setur og vonum það besta.

Sautjándi júní er núna.  Hann er árlegur og þarf ekki að útskíra daginn né þetta nafn fyrir neinum íslendingi.  Hann veit að dagurinn heitir “Sautjándi Júní”- og einnig hvað stendur á bak við þetta nafn “Sautjándi Júní.”-  Sjálft sjálfstæði íslenskrar þjóðar komið sem forverar dagsins unnu að í eitthvað eina öld á undan.  Ekkert kemur til okkar hlaupandi á silfurfati.  

Á Sautjándi Júní er dagskrá öll nokkuð hefðbundin og fátt um breytingar milli ára.  Reikna þó með að bryddað sé upp á einhverjum, sem sjálfsagt enginn veitir minnstu athygli.  Kannski er dagskrárstakkurinn nokkuð þröngt sniðin af lagaramma dagskrár Sautjánda Júní- hátíðarhaldanna.  Lögbundnir dagar hafa oft með sér stafkrók um útlit hátíðadaga sem þrengja möguleika á miklum breytingum og getur vel styrk svona daga, er framar dregur í ártalið.  Sumt áttum við okkur ekki á að þurfi að vera svolítið niður neglt til að fólk breyti ekki allt og öllu, einvörðungu breytinganna vegna og er hverjum og einum hentar.  

Lúðrasveitin er á sínum stað og með henni skrúðgangan og fánaberar skrúðgöngunnar og lið Lögreglu, hét eitt sinn Lögregla Hafnarfjarðar og hefur verið til húsa á aðeins tveim stöðum í bænum, Suðurgötu 8 í Hafnarfirði og í núverandi húsnæði við Flatahraun í bænum.  Held reyndar að það húsnæði hafi til að byrja með átt að hýsa annars konar starfsemi en Lögreglustöð en fyrri eigendur heykst á byggingunni sem öndvert opnar hafnfirskum bæjaryfirvöldum leið að eign á tveimur hæðum á byggingarstigi.  Suðurgata 8 er þá fyrir margt löngu orðið úrelt og óhentugt húsnæði.  Aðstaða lögreglustarfsins í Hafnarfirði breytist verulega til batnaðar eftir flutninginn þangað inn.  Heitir þá starfið ennþá Lögregla Hafnarfjarðar en er síðar fellt undir hatt Lögreglu Höfuðborgarsvæðisins.  Heitir hún það ekki annars í dag?  

Öndvert við Lögreglustöðina Suðurgötu 8 að þá gisti ég aldrei yfir nótt í fangageymslu á Flatahrauni eins og oft gerðist þarna á Suðurgötunni vegna ölvunarástands Konráðs.  Enda hættur allri áfengisneyslu fyrir nokkrum árum er Lögregla Hafnarfjarðar færir sig þangað uppeftir.   

Við tilfærslu embættisins til Reykjavíkur voru margir í Hafnarfirði, einkum í stétt hafnfirskra lögreglumanna sjálfra, óánægðir því mikið til sama fólk gegndi þessum lögreglumanna stöðum í Hafnarfjarðarbæ á þeim árum og þekkti orðið margt fólk sem stóð í þjófnuðum, innbrotum og afbrotum og gat bankað upp á hjá einum og öðrum líklegum og spurt hvar viðkomandi hafi verið klukkan þetta og hitt í kvöldið áður.  Og leit að saka manneskju lauk bæði hratt og vel.  Eftir tilfærsluna varð margt þyngra, stirðara og erfiðara viðfangs og sum mál vandleystari en gekk og gerðist undir hinu kerfinu.  Sum verk og sumar breytingar þyngja róður er sparnaðarleiðir til að mynda opinbera kerfa fara að virka.   Ekki er alltaf allt sem sýnist og sumt hinu betra.

Á áttunda áratug seinustu aldar var líka haldið upp á Sautjánda Júní.  1974 var ég einn áhafnarmeðlima skuttogarans Oturs GK 5 smíðaður á Spáni sem kom nýr til Hafnarfjarðar 1974. 

Um sjöleitið að morgni Sautjánda Júní blasir Hafnarfjarðarhöfn við áhöfn Oturs.  Í lestum eru 140 tonn af blönduðum fiski, ísuðum í stíur.  Fiskikassar koma síðar um borð.  Hátíðarhöldin eru að baki og einstaka eftirlegukind eftir á vappi í bænum og á heimleið og orðin smávegis slæpt og sjúskuð af sukki dagsins og næturinnar.  Hitti ég eina eftirlegukind og átti við smávegis spjall og hún enn á bryggjunni en ég um borð að binda skipið og fékk upplýsingar af gangi mála dagsins á undan og heyrði að allt væri hefðbundið og rólegt.  Lengi fór kvölddagskrá 17 júní hátíðarhaldanna fram undir skyggni Bæjarútgerðar Hafnarfjarðar við Nýju Bílastöð.  Kom fólk þar saman og tvistar og rokkar og sumir við skál undir tónaflóði frá sviði fram eftir kvöldi.

Vissulega er öllu venjulegu fólki nákvæmlega sama um áfengisnotkun annarra manneskja.  Og hvað geta aðrir gert til að einn og annar geri ekki þetta og hitt?  Allt fólk hefur frelsi til hvers sem er.  Hitt er þó rétt að ekki er allt gagnlegt.  

Þannig líka er mannfólkið og með þeim ósköpum fætt að hafa skoðanir.  Taka má undir að oft sé stutt á milli afskiptasemi og beinnar fræðslu.  Ótækt væri í svona samantekt að gleyma að geta þess að sé vottur af samviskubiti með þarf lítið til að ergja og æra óstöðuga og hann jafnvel byrjar að tala um afskiptasemi, í jafnvel sinn garð.  Allt vel þekkt og sumpart vandamál sem maður sér ekki í fljótu bragði hvernig megi afgreiða út af borðinu í eitt skipti fyri öll.  Verkið er líkast til óvinnandi.  

Áfengis dýrkun er talsverð í löndum heims og landlæg þar.  Á meðan önnur fíkniefnaneysla í löndum er litin hornauga er áfengi mært.  Með það undir höndum er fólk að skemmta sér.  

Í kringum óhefðbundna fíkniefnanotkun eru sögð allskonar afbrot unninn og framin sem engin dregur í efa að sé neitt nema satt.  Nákvæmlega sama gildir um neyslu áfengis eftir að hún tekur öll völd af manneskju og hún orðinn þræll þessara efna og lífsmátar.  Þú sérð engan mun á afleiðingum óhefðbundnar fíkniefnaneyslu og hinar manneskjunnar sem einvörðungu hélt sig við áfengi.  Báðir hópar bera sama úr býtum og fullan ósigur og engin munur á.  Leið áfengis upp staðið er neytanda engu skárri leið.  Báðir flokkarnir lifa sama helvíti undir oki fíknar sinnar og uppskera báðir fullt tap.  Allir sem þekkja til málsins viðurkenna fyrir sér sjálfum, og stundum öðrum einnig, að sjá sjálfir engan mun á og geta því ekki bent á þessi leið sé skárri hinni.  Upp úr sama potti kemur sama fæða þó við, oft á tíðum, vildum gjarnan geta sagt annað, sem þó er algerlega útilokuð framkvæmd.  Eru báðir aðilar enda á sama stað og horfast í augu við eyðileggingu.  Saman við algjört tap.  Af völdum þá fyrst og fremst neyslunnar.  Báðir hópar brjóta að baki sér margar brýr.  Að við flokkum ekki þessi efni niður í eitthvað ögn skárra öðrum.  Höfum þetta á hreinu.  Engin munur er á.  Á stað tapsins.  Spurðu hvaða meðferðarserfræðing sem þekkir til málsins og hann mun staðfesta slík ummæli og fullyrðingu vegna þess að hafa sjálfur kynnst henni í gegnum sitt meðferðarstarf og engan hingað til séð mun.  Tölum hlutina eins og þeir blasa við og förum með þeim hætti farsælli leið.  

Í slíku ljósi getur það ekki verið tóm afskiptasemi að tala um stig stækkandi vanda af neyksu af svona sort.  Við sem þekkjum til málsins hljótum að bregðast við og í það minnsta bent á hættuna.  Við vitum eins og aðrir að mikill minnihluti bíður tjón af áfengi og annarri fíkniefnaneyslu og eflaust til fólk sem árum saman reykir Gras og Hass og það allt drasl án þess að hljóta skaða af.  Þekki það þó ekki en reikna með.  Er enda ekki verið að fjalla neitt um slíkt fólk heldur hitt sem missti tökinn og á vissan hátt örkumlaðist af.  Vegna þessa hóps ber að reisa skorður þó slíkt hindri frelsi og stýra magni fíkniefna til landsins.  Ég flokka ekki fíkniefni og set áfengi og hin efnin undir eitt og sama þak.  Edrú hefur sinn rétt og er með fullt leyfi til að tala.

Sumir vilja hleypa áfengi inn í matvöruverslanirnar alveg eins og gert er útlöndum.  Munum að útlönd eru ekki Ísland.  Íslandi er enn að mestu sjálfstætt ríki og getur afgreitt flest sín mál frá sér með meirihluta stuðningi hæstvirts Alþingis íslendinga.  Það er í þessu ljósi sem menn rísa upp til andsvara þegar verið er að reyna að losa um hömlur hvað þetta varðar og færa inn meira af svokölluðu frelsi á sviði fíkniefna.  Við vitum að talsverðir peningar eru í spilunum kringum sölu slíks varnings og engin neitt að fjargviðrast út í einhvern gróða.  Samt er nú svo að alltaf munu sumir leggja til málsins er málaflokk þann ber á góma.  Ekki þó af afskiptasemi heldur rökréttri hugsun sem þekkir afleiðingar fíkniefnaneyslu.  Og slíkir geta ekki annað en komið í gegn. 

Allskonar varnarviðbrögð eru hjá frú og herra skuldseigum sem misstu tökin á eigin fjármálum og hata venjuleg rukkunarbréf bara svolitlu hatri og þau frá lögfræðingum og hinu opinbera fullu hatri en gæta sín vandlega á að vera með sín fjármál áfram í slæmum farvegi og að fyrtast við í hvert sinn sem dirfst er að benda á fjármálaóreiðuna.  Það sko eru hrein og persónuleg árás á einstakling. 

Áfram er haldið á sömu braut með varnarviðbrögðum og í viðbragðsstöðu varna.  Flestir skuldseigir láta sér nægja að rífa í strimla sín fallega vélrituðu umslög sem liggja á gólfi gangsins við hverja heimkomu.  Ægileg er samt áritunin hvaðan bréfsefnið sé.  Bankastofnun og eða hið opinbera að rukka inn ýmist Brennivín sekt, ökumæla sekt eða skattaskuld.  Skítt með smávegis sveitt enni.  Minnsta mál er að þurrka hann af með eigin handarbaki.  Allt til verksins er á staðnum. 

Flestir alvöru skuldseigir láta sér nægja að hrifsa til sín lokað bréfið og rífa í smátt óopnað og fleygja í ruslið.  Aðrir fara aðra leið með þetta og notast við tækni.  Þeir eru fólkið sem kemur sér upp fögrum og ekta bréfatætara sem eftir uppsetningu mun grípa hvert bréf sem berst og láta það hverfa að skuldseigur sér það aldrei.  Verra samt er með ástarbréfið sem kærasta manns eða kærasti konu sendi en komst aldrei til skila.  Bréfatætari er ekki fær um að flokka mannanöfn utan á bréfum.  Slíkt smotterí er þó seinni tíma áhyggjur.  Pappírs hrúga í körfu staðfestir að bréf barst en aðferðafræðin beggja blands.  Sem er verra. 

Hvaða ráð má gefa þessum skuldseiga?  Hvaða önnur en að taka burt þennan hræðilega bréfatætara og selja, bretta upp ermar og koma fjármálunum á réttan kjöl með viðtali við eigandi fjármálastofnunarinnar með umboð hennar til gera samning.  Sem á eftir stendur.  Uns öll skuld er upp greidd til síðasta eyris. 

Viti menn!  Innan ekki alltof langrar stundar er staðan orðin skuldlaus maður og annar veruleiki við blasandi fyrrum skuldseigum vegna umbreytingar hjartans úr gölnum og lítt treystandi skuldara í að fullu ábyrga manneskju sem fjármálastofnanir og hið opinbera eftirleiðis ber fullt traust til.  Allt hreinn ávinningur.  Líka versta skuldálfi sem er ekki lengur skuldsettasta allra dýra heldur ærleg manneskja með öll fjármál sín í góðum farvegi og sjálf merkt réttlæti í starfi og leik.  Munurinn, maður minn lifandi!  Hann er ekki lítill.  Til hans og slíkrar upplifunar má og hvetja.  

Orð Guðs heldur línunni beinni.  Fólk Drottins lærir, mis hratt þó, að fara eftir Orði Guðs og vera þar.  Og hefur þá valið rétt og samkvæmt vilja Andans sem gefin var er trúin á Jesús kom.  Trú er gjöf með risastóra merkingu.  Haldi fólk sér þar verður það alla sína trúartíð satt og rétt Guðsfólk.  Draumur sérhvers trúaðs einstaklings.  Þangað getur hver manneskja komið sér.  Lærdómur Guðs Orðs er verkinu hjálplegt.  Hefur trú einstaklingsins enda áður fengið öll skilyrði til göngunnar framundan.  Allt svona liggur í eðli Guðs.  Orð Guðs er leiðarvísir og áttaviti.  Annað en Drottinn sjálfan höfum við ekki og lærist með tímanum að fatta.

Af þessu má ljóst vera að öll erum við jöfn.  Hver sem öndvert staðan í söfnuðinum er.  

“1 Korintubréf.  12 4-11.  4 Mismunur er á náðargjöfum en andinn er hinn sami, 5 mismunur er á þjónustustörfum en Drottinn hinn sami. 6 Mismunur er á framkvæmdum en Guð hinn sami sem öllu kemur til leiðar í öllum. 7 Þannig birtist andinn sérhverjum manni til þess að hann geri öðrum gagn. 8 Einum gefur andinn gáfu að mæla af speki, öðrum gefur sami andi kraft að mæla af þekkingu. 9 Sami andi veitir einum trú, öðrum lækningagáfu 10 og öðrum kraft til að framkvæma undur. Einn fær spádómsgáfu, annar hæfileika að sannreyna anda, einn að tala tungum og annar að útleggja tungutal. 11 Öllu þessu kemur eini og sami andinn til leiðar og hann útbýtir hverjum einum eftir vild sinni.”- Af svona lestri sjáum við að fyrir trúaðan er útilokað að slá sér á brjóst og telja sig yfir næstu mann hafinn.  Ekki svo að skilja að mikið sé um þetta í söfnuðum Guðs en gerist mögulega hjá nýfrelsuðum með enn litla og enga raunverulega trúarlegan þroska.  Enda eins og börn sem allir vita að hegða sér ekki eins og fullorðið fólk í hvorki hegðun, tali né verkum.  Allt svolítið barnalegt sem menn auðveldlega umbera.  Vitandi um þroska sem kemur.  Sama gildir um trú fólks.  

Ritningaversið bendir á merkilegt en liggur samt ekki ljós fyrir hjá öllum.   Við setjum fram kenningar og verk sem hafa ekkert með það að gera sem hér ofar er sagt um að “Mismunur er á náðargjöfum en andinn er hinn sami”- og svo framvegis.   Guð er hér að tala kennslu.  

Tökum sem dæmi stóran súpupott sem kokkurinn eldar í bragð mikla súpu handa sínu fólki í, segjum, söfnuði.  Í pottinum er eitt og sama bragð.  Hópurinn sem neytir, tuttugu manneskjur, fær allur nákvæmlega sama bragð.  Getur því engin sagt við sessunaut sinn.  Á mínum diski er allt annað bragð af fæðunni en á þínum diski.  Og hver segði svona?  Ekki einu sinni versti þrætubókarmaður gerði slíkt.  Sér hann enda að það stæðist ekki.  Sumt einfaldlega er kristaltært.

Hvernig stendur þá á að þessi ritningavers eru skráð í 1 Korintubréf 12 kafla úr því að allt liggur svona kvitt og klárt fyrir?  Svarið er skýrt.  Það nefnilega er það ekki og er hvorki skýrt né skorinorð hjá mörgu okkar.  Á hvað bendir þetta?  Jú, daglegar spekúlasjónir í Orði Guðs og eigin ábyrgð á lærdómnum í sama Orði Guðs.  Einstaklingur er á leið til ríkis Guðs á himnum og neytir sömu súpu eldaðri úr einum og sama potti.  Orð Guðs er þetta og allir sem lesa hafa sömu Orð og fá sömu merkingu og sama skilning.  Það er að segja, komist Heilagur Andi að til að útskíra mál sitt fyrir hverju og einu okkar.  Kallanir Guðs eru margar og gefnar af einum aðila.  Allt kemur úr sömu eldun.  Sem sagt, sama bragð í munni en ekki allir sem neyta fúlskeggjaðir né er síðhært fólk í síðum kjólum.  Og ekkert heldur skilyrði.  Einnig þetta hefur verið vandi sem býr til goggunarröð sem metur stöður misjafnt en við sum sjáum að Guð er ekkert þar.  Enda allt frá honum sjálfum komið.  Af hverju?  Hann rekur mikla starfsemi sem hann einn hefur alla heildarsýn yfir og skipuleggur út frá.  Öndvert við mig sem sé bara smávegis.  ÉG ÞARF JESÚS.

Ljóst er að hvalveiðar á Íslandi verði ekki lengur stundaðar hér við land ef marka má þessar 360, 000 undirskriftir landsmanna sem Hvalavinum tókst að safna saman um að stöðva þessar veiðar hér við land og samtökin ætla að afhenda Hæstvirtu Alþingi í dag, 8 júní 2023.   

Svo margar undirskriftir vitaskuld tala sínu máli en breytir ekki hinu að um leið erum við að ýta út af borðinu einni tekjuöflunar leið íslendinga sem hefði vel getað nýst þjóðinni en við nú erum við að skera burt og frá öðrum tekjuöflunar leiðum lýðveldisins Íslands.  Alveg glórulaust og óskiljanlegt hjá þjóð sem leitar logandi ljósi hvar sem hægt er, til að fá aukið tekjur sínar og um leið samfélagsins alls nú á tímum vaxandi verðbólgu sem enn sér ekki fyrir endann á en við, sum okkar, vitum, ættum að vita, að auknar tekjur hjálpa til við að koma böndum á verðbólgu þá sem hér hefur ríkt síðastliðna mánuði og er mál málanna í dag.  Sé miðað við umtal og umfjöllun.  

Samt stöndum við við dyr framkvæmda og líklegt að þessi tekjuleið verði stöðvuð og það núna þar sem allt ætti að vera opið upp á gátt sem eykur tekjur en við með þessum undirskriftum viljum loka á og segjum:  “Bara ekki þessa leið.”-  En á hvaða forsendum?  Forsendunum að hvalveiðar séu ógeðslegar.  Hvalveiðar eru fráleit ógeðslegri öðrum veiðum sem fram fara.  Mikið blóð og það allt eru kringum allar veiðar mannanna.  Hvernig haldið þið að sé umhorfs heima á bæjum þegar bóndi slátrar heima og vinnur og verkar kjötið sjálfur í skúr á hlaði?  Að vísu er minna um þetta í dag en samt ekki með öllu aflagt.  Sjá má sömu aðferðir og blóð um allt.  

Má vera að orðið “Ógeðslegt” eigi við en flestum finnst samt kjötið gott hvort sem er grillað, gert úr því hakk í bollur eða “Svikin héri,” kjötið steikt eða soðið og búið til úr því “Súpukjöt.”-   

Að slátra og veiða lifandi dýr fylgir lífinu og verður aldrei í neinu neitt öðruvísi.  Það er í þessu ljósi sem benda má mikilvægi þess að nýta það sem við getum nýtt til tekjuöflunar landi og þjóð og muna að mörgum landanum líkar hvalkjöt vel og saknar þess að geta ekki keypt sér hvalkjöts bita í næstu matvöruverslun eftir að hvalveiðar hefjast á sumrin.  Notum tekjuöflunar leiðirnar sem við eigum til og sérstaklega núna þegar menn leita logandi ljósi að leiðum og spá og spekúlera með sveittum sköllum hvernig auka megi tekjur, til að mynda Ríkissjóðs sem hjálplegar væru við að koma böndum á hvimleiðan Verðbólgu draug.  Líklegt er að lendingin verði skattahækkun sem eins og yfirleitt bitnar verst á fólki sem síst skyldi og lægstar hafa tekjurnar.  Og vill einhver landsmaður skattahækkun?  Viljum við ekki frekar horfa upp á skattalækkun?  Auðvitað!  Hví þá að fara öfuga leið í málum og skera í burtu eina tekjuleið?  Sumt er erfiðara öðru að skilja.  

Ekki er samt svo að hvalveiðar íslendinga skipti öllu máli hvað þetta varðar en breytir ekki hinu að hvalveiðar okkar séu leið að tekjum fyrir þessa þjóð.  Með þeim hætti alltént vil ég líta þetta mál og neita að nota orðið “Ógeðslegt”- sem rök.  Heimilt svo sem en eru engin góð rök.  

Sumt sem gert er má flokka undir óskiljanleg verk sé horft til aðstæðna sem ríkja í landinu og á tíma vaxandi verðbólgu sem enn hefur ekki tekist að koma á böndum og allra leiða ætti að vera leitað til að auka fyrst og fremst tekjur Ríkissjóðs.  Samt koma undirskriftir sem að líkindum lokar honum leið.  Munum að hvalveiðar til jafns við þorsk, ýsu, karfa og eða loðnuveiðar og aðra tekjuskapandi framleiðslu í þessu landi búa til verðmæti sem mögulega slekkur verðbólgubál í því ljósi að hver króna telur og kemur einstaklingum, heimilum og fyrirtækjum til góða.  Allt er hér að rekast á hvers annars horn.  Ríkissjóði skortir fé til að fá gert allt sem af honum er ætlast. 

Þegar ég var ungur maður og en ekki orðin tvítugur hlógu allir guttar og pæjur Íslands að verðbólgu í landinu undir 40%. Hún á þessum árum stóð vanalega á þessu róli og er venjuleg tala í daglegu amstri kynslóðarinnar sem þá var uppi. Reyndar mann ég ekki hvenær verðbólgan á Íslandi komst á sitt mikla flug en minnir að hún hafi verið orðin nokkuð hress í anda sínum á milli 1965 og 1970 og í áratugi eftir það.